Het is mijn kind

14. Onbevreesd en onverschrokken

Woensdag is voor mij zonder enige twijfel de saaiste en vermoeidste schooldag van de week. Op deze dag lijken de lessen zo ontiegelijk langzaam voorbij te gaan dat het gewoon niet meer leuk is. Daarbij stapelt de huiswerkstapel zich op en de toetsen zijn nog lastiger. Gelukkig komt er aan alles een eind, ook de vervelende dingen, en als een enthousiaste raket ben ik naar huis gegaan. Eenmaal thuis ben ik onmiddellijk onder de douche gestapt en een klein kwartier later ben ik weer opgefrist. Ik heb de rest van de dag om met hele andere onderwerpen bezig te zijn dan school. Onderwerpen als de afspraak die ik met Mike heb bijvoorbeeld...

'Sophie Lente ben ik me dingen aan het verbeelden of heb ik je zojuist de woorden "ik ga afspreken met Mike" horen zeggen?'

Er is grote verbazing in Lexi's stem te horen. Terecht natuurlijk. Ik vind het al net zo apart als zij om hem buiten de tijd dat hij Serena komt opzoeken te zien.

'Je hebt me goed gehoord. Hij gaat een tattoo laten zetten en hij vroeg of ik erbij wilde zijn.'

Gespannen hou ik mijn telefoon tegen mijn oor en even wacht ik op haar reactie. Ondertussen bekijk ik mezelf in de spiegel om zeker te weten dat alles nog goed zit.

'Je hebt een date!'

Haar volume is in een klap omhoog gegaan en geschrokken haal ik de telefoon van mijn oor af. 'Nee gek,' antwoord ik rustig. 'Het is geen date. We gaan als vrienden.'

'Vrienden?'

Het ongeloof in haar stem is zo overdreven dat ik ervan moet lachen. 'Ja Lexi, als vrienden. Ik weet dat het allemaal een beetje raar klinkt maar het is echt niet meer dan dat.'

'Raar? Soof ik wil niet de bitch uithangen maar besef je wel dat je twee dagen geleden nog boos op hem was omdat hij niet met je wilde praten? Of dat hij razend was op jou doordat je zijn telefoon aanraakte? En nu gaan jullie samen als "vrienden" afspreken?'

'Ja, ik weet het en je hebt gelijk, maar Lex: gisteravond was zo anders. Hij heeft me echt laten lachen en voor even voelde het alsof ik terug was in het verleden. Begrijp je? Terug in de goede tijden.'

'Ik gun je al het geluk van de wereld, je verdient het, maar realiseer je wel dat als het allemaal toch niet zo goed loopt als je had gehoopt de klap hard kan aankomen. Dat besef je wel toch? Bovendien: weet je zeker dat Mike dit hele plan niet meer ziet als alleen maar vrienden zijn?'

'Tenzij hij een tattooshop als de romantische manier van daten ziet denk ik niet dat hij meer wilt dan de bedoeling is.'

'Je weet maar nooit. Tenslotte is het hem de vorige keer gelukt met behulp van een kinderpannenkoek.'

Ik lach. Op de achtergrond hoor ik het gerinkel van de bel. Dat moet hem zijn.

'Oké, je hebt je punt gemaakt. Ik moet gaan maar bedankt voor je advies.'

'Soof nog een ding: mensen zijn wie ze zijn. Mike mag zijn goede kanten nu wel laten zien, dat betekent niet dat zijn slechte verdwijnen. Misschien dat je ze voor een tijdje niet ziet, maar compleet verdwijnen zullen ze nooit. Hou daar rekening mee.'

'Ik zal het onthouden.'

'Zorg goed voor jezelf.'

Lexi's woorden zetten me aan het denken. Haar reactie is volkomen begrijpelijk en eerlijk gezegd snap ik mijn beslissing zelf ook niet. Het is ook zo gek hoe beïnvloedbaar mijn gedachtes zijn. Hoe makkelijk ik geraakt kan worden. Hoe één lief gebaar het wint van duizend slechte daden. Hoe één glimlach meer betekent dan duizend tranen. Hoe gisteravond een boel verborgen herinneringen en gevoelens heeft losgemaakt. Het is lastig te verklaren. Het is gewoon gebeurt. Het gevoel dat ik bij Mike heb is anders. Positiever. Bijna vrolijk. Niet opzettelijk. Integendeel. Het is verwarrend, frustrerend. Maar het is er.