Het is mijn kind

17. Een onvergetelijke avond

De verschijning van een ambulance zal altijd een bepaalde indruk achterlaten. De felle kleuren van het busje, de flitsende lichten en het enorme geluid zijn de eerste signalen dat duidelijk maakt hoe serieus de situatie is. Hoe riskant weinig tijd er is. Hoe elke keuze die vanaf dit moment gemaakt wordt cruciaal is. De ambulanceverpleegkundigen hebben letterlijk de verantwoordelijkheid om het verschil te maken tussen leven en dood.

Na het vreemde telefoontje van een tot nu toe onbekende beller is er onmiddellijk een ambulance naar de genoemde locatie gestuurd. De beschrijving klonk vrij ernstig en zonder enig risico is de ervaren ambulancebestuurder Tom Hendriksen achter het stuur gekropen en samen met verpleegkundigen Esther van Hoop en Koen Thomassen in volle snelheid op weg gegaan, met de flitsende lichten en alarmerende sirenes in actieve werking.

Vanaf het moment dat ze de Parklaan bereikt hebben duurt het niet lang voor ze het slachtoffer in zicht hebben. De ambulance wordt gestopt en in snel tempo komen Tom en Esther in actie. Ze springen de bus uit, gaan om het meisje heen staan en controleren via een standaardprocedure haar toestand. Het is vrijwel meteen duidelijk dat ze zich in een levensbedreigende situatie bevind.

'Tom we hebben een noodgeval hier,' zegt Esther en komt in snelle passen naast het slachtoffer staan. 'Ze reageert niet op onze aanwezigheid. Buitenbewustzijn is hoogstwaarschijnlijk al enkele minuten werkzaam. Tijdelijke uitval van zenuwfuncties en bloedingen bij het hoofd. Ik vermoed een of meerdere botbreuken bij het hoofd. Grote kans op een lineaire breuk gepaard met een hersenschudding. Houding van het lichaam verraadt mogelijke breuken bij de ribben. Ademhaling is onregelmatig. Onmiddellijke uitvoering is nog niet mogelijk. We moeten dit meisje op de brancard krijgen en naar het ziekenhuis brengen. Snel.'

1 uur eerder

Zaterdagavond.

Een hele week is voorbij gegaan. Wanneer ik erop terugblik komt het grotendeels over als een simpele week dat in een vlot tempo tot een eind is gekomen. Een normale week met school, huiswerk, toetsen en vrijetijdsbesteding aan Serena, familie en vrienden. Ondanks alles wat net is genoemd voelt het echter niet als een normale week. Niet voor mij. Het is voor de hand liggend dat Mike het allesbeslissende onderwerp is wat deze laatste dagen zoveel specialer heeft gemaakt dan alle andere. Werkelijk alle tijd die ik heb verwerkt, en nog altijd verbruik aan gedachtes die door mijn hoofd heen zweven, gaan over hem. Het is standaard geworden. Net als vroeger.

Alles begint zich weer van vooraf aan af te spelen. De manier waarop hij toen in mijn leven is binnengedrongen en mijn reactie daarop begint zich beetje bij beetje te herhalen. Zijn aanwezigheid maakt opnieuw de dagen anders. Hij maakt mij anders.

Hij is afwijkend van al het andere dat ik gewend ben in mijn leven. Hij heeft iets in zijn blik en houding. Hij straalt tegengestelde stemmingen uit. Stemmingen die hem beangstigend en opmerkelijk maken. Zo is hij eenzaam maar ook populair. Koelbloedig en emotioneel. Goed en duister. Zijn manier van staren, zijn sterke verdedigende lichaamshouding en zijn geheimzinnige en zelfs duistere eigenschappen maken hem intimiderend op een fysieke en mentale manier. Het is een gevoel dat altijd wordt opgewekt wanneer ik hem zie. Keer op keer.

Hij is dat ene waar ik uren over na kan denken en vervolgens geen steek wijzer van ben geworden. Hij is datgene waar een meisje naar verlangt omdat ze het niet hoort te willen: dat verlangen naar avontuur en gevaar waarvan je nooit aan anderen zou toegeven dat je er behoefte aan hebt. Hij is die ene grote fout waarvan je het ene moment in huilen kan uitbarsten en het andere moment koestert als iets waardevols. Hij is iemand die ik kan haten en tegelijkertijd van kan houden. Hij kan evenveel met me doen in één dag dan in een heel jaar.