Het is mijn kind

45. Ik ben er voor je

Het onmogelijke is gekomen. Of ik het nou wil of niet; nu is het moment dat Charissa de volledige versie van het verhaal krijgt te horen. Ik moet een manier vinden het haar te vertellen. Ik heb geen keus. Ik moet Charissa de waarheid geven, zonder ook maar een fractie van mijn angst aan haar door te geven. Het moet eerlijk zijn, maar pijnloos voor haar. Een onmogelijke taak dus. Hoe vertel je zoiets heftigs? Hoe vertel je je kleine zusje dat iemand haar opzettelijk heeft aangereden?

Ik pak haar hand beet. De nieuwe bedreiging van de stalker laat ik vallen. Als niets meer dan een simpel voorwerp ligt het op de vloer. Van een afstand is het ongevaarlijk. Hoe dichterbij je komt hoe duidelijker het wordt, dat het een middel is om te verwoesten. Iedereen die het aanraakt breekt een stukje. Elke extra aanraking is een extra stukje gebroken. Ik heb er nu vier gehad. Mijn kracht is met een klap omlaag gegaan. Het is nog maar de vraag hoelang ik dit blijf volhouden.

'Charissa ik weet niet hoe ik je dit moet vertellen.'

'Wat dacht je van de waarheid Soof?'

In tegenstelling tot mijn zwakke stem klinkt die van Charissa hard. Geraakt, bijna somber. Haar blik verraadt dat ze bang is. Angstig voor wat ik tegen haar ga zeggen. Alsof er een deel in haar is, ergens ver weg verstopt, wat al die tijd al heeft geweten dat haar aanrijding anders is dan alle gewoonlijke verkeersongevallen.

Als ze merkt dat ik het te moeilijk vind om erover te beginnen, herhaalt ze afwachtend haar vraag. 'Wat hou je verborgen Soof? Waarom heb je Mike's hulp nodig? Wat heeft Serena hiermee te maken en waarom kijk je me aan alsof ik een gewonde puppy ben?'

Mijn stem breekt af. Het klankgeluid is niet te herkennen. Het is niet zacht en rustig, zoals ik wilde, maar gebroken en schor. 

'Je bent opzettelijk aangereden.'

Haar ogen worden vochtig. Ik voel hoe haar vingers beginnen te trillen. In de hoop haar pijn te verzachten, hou ik haar hand steviger vast. Ze reikt haar andere arm en kijkt vervolgens naar het verband om haar pols. Ze denkt na. Haar ogen staan glazig. Het ziet eruit alsof ze herinneringen terughaalt. Vage herinneringen die nu een scherper beeld krijgen. Volledig tegen mijn verwachting in is ze meer geraakt, dan geschokt. 

'Ik dacht dat het alleen maar nachtmerries waren,' fluistert ze. 

Ik bijt om mijn lip. Zonder op reactie te wachten praat ze zachtjes verder. Haar ogen doordringend naar mij toe. 

'Elke keer dat ik sliep, droomde ik over iemand. Een vage schim in een snel rijdende auto. Ik liep over straat. Ik was onderweg naar vriendinnen en ik was er zeker van dat er niemand in de buurt was. Ik stak over en opeens was er wel iemand. Piepende banden, het gebrom van de motor, ik hoorde het als fel gepiep in mijn oren. Ik wilde me omdraaien maar het was al te laat. Een enorme klap kwam over me heen en voor ik het wist was ik omringt door doctoren en felle lichten van het ziekenhuis.'

Ze snikt. Haar ademhaling gaat onregelmatig. Het is alsof een ontlading haar treft. Aan de ene kant geraakt door een kern van de waarheid, aan de andere kant opgelucht dat ze de afgelopen week niet gek is geworden in haar hoofd. Ik wil haar omhelzen, maar ze kan de troost niet hebben nu. Het is duidelijk dat ze ook fysiek pijn heeft. Haar hand heeft ze van me teruggetrokken. Haar armen slaat ze voorzichtig om haar buik heen, in de hoop de stekende pijn van haar ribben te verminderen.

'Ik dacht dat ik gek werd,' snikt ze. 'Ik was zo bang toen ik hoorde dat niemand wist wie me had aangereden. Ik bleef er over dromen keer op keer, elke nacht! Ik probeerde me te herinneren wat ik precies had gezien maar mijn hoofd blokkeerde alles. In de nacht kwam het terug als nachtmerries en de volgende ochtend was het weg.'

'Charissa het spijt me, ik-'

'Ik herinner het me nu,' gaat ze ongestoord verder. 'Nu je hebt bevestigd dat het monster in mijn nachtmerries echt is herinner ik het me. Ik weet niet wat ik fout heb gedaan of wie ik boos heb gemaakt, maar iemand wilde me weghebben.'