Het is mijn kind

16. De middag in de buitenlucht

De kalme stilte van de vredige avondrust wordt verstoord door het diepe gebrom van de motor en het scherpe geluid van de piepende banden. De bestuurder komt in een ruk tegen de stoel aan en als de bliksem scheurt de auto in een rechte lijn op het doelwit. De handen klemmen zich steeds steviger om het stuur totdat de knokkels wit kleuren. Adrenaline begint zichzelf te activeren en als elektrische stroompjes wurmt het zich een weg door het lichaam. Ondanks de verplichte voorbereiding heeft de bestuurder het hartritme niet onder controle en tegen de wilskracht in begint het hart sneller te kloppen. Zoveel dingen die gebeuren in een ongelooflijk korte tijd. De botsing zal adembenemende gevolgen hebben. Het slachtoffer heeft geen schijn van kans.

Boem.

Met een luide klap beukt de voorkant tegen het slachtoffer aan met een scheurende draaiing van de auto als gevolg. In een snelle beweging wordt het rempedaal ingedrukt en tegelijkertijd schuurt het rubber van de banden gevaarlijk over de weg, op zoek naar iets om zich aan vast te klampen. De hoge klanken van het gepiep galmt door de straat. Een paniekerige kreet echoot door het hoofd. Zowel de auto als de bestuurder vindt een manier om de controle terug te krijgen. De stilte is weer teruggekeerd en de kille ogen zoeken zonder verder in beweging te komen naar een teken van leven.

Het beeld van een gewonde is in contrast met nieuw en toch proberen de menselijke gevoelens het lichaam binnen te dringen. De controle terug te krijgen en een eind te maken aan de staalharde muur dat niets binnen laat op de loyaliteit aan de missies na. Even wordt er herinnert dat het leven van een onschuldig slachtoffer in gevaar is gebracht. Een onschuldig persoon. Een onschuldig meisje. Ze is gebruikt als een pion op een spelbord. Een zet om dichterbij de overwinning te komen. De zet is gezet en nu ligt haar lichaam roerloos op de weg. Bloed druppelt in dunne stroompjes langs haar hoofd. Ze is gespeeld voor de missie en de bestuurder mag er niet mee zitten. Geen medelijden. Geen verdriet. Niets.

Er klinkt gekreun. Een zwak en zacht gejammer. Klanken die duidelijk maken hoeveel pijn ze heeft en een machteloze poging om zuurstof naar binnen te zuigen. Beweging is er niet. Ze kan het niet. Ze kan niet bewegen en ze kan niet zien of begrijpen wat er is gebeurd. Het zal niet lang duren voor ze buiten bewustzijn valt. De bestuurder weet wat er gedaan moet worden. Binnen een paar drukken op de knop wordt er opgenomen.

'Lijn 112 wat is uw spoedgeval?'

'Een auto-aanrijding. Slachtoffer in ernstige conditie. Dader onbekend. Locatie: hoofdweg langs de Parklaan.'

Tijd om op antwoord te wachten is er niet en zo snel als er is gebeld zo snel wordt de lijn verbroken. De wegwerptelefoon gaat het raam uit en als een schaduw in de nacht verdwijnt de auto. Het meisje heeft haar ogen gesloten en vlak voor haar lichaam het begeeft klinken de loeiende sirenes van een ambulance.

31 uur eerder

In alle rust heb ik me op het zachte kleed laten vallen. Mijn benen liggen gebogen en mijn vingers voelen het gekriebel van het groene gras. Wanneer ik diep inadem ruik ik de frisheid van het park en de geur van verschillende planten. Het witte licht van de open lucht verblind mijn ogen en om mezelf ertegen te beschermen besluit ik ze te sluiten. De concentratie gaat nu meer naar de instrumentale muziek dat via de oortjes in mijn oren klinken en volledig gefocust laat ik mijn geheugen het werk doen. Na keer op keer de woorden te hebben gelezen probeer ik nu de betekenis van het wereldberoemde gedicht te achterhalen. Het dichtwerk dat ik moet leren begrijpen voor een belangrijk Engels proefwerk.

Voor mij persoonlijk is er geen fijnere vorm van studeren dan in de open buitenlucht. De natuur om me heen geeft me rust en de koele wind verkoelt mijn lichaam op een prettige manier. Elke dag in de herfst is een verrassing op wat voor soort weer het zal zijn en vandaag is geen uitzondering. Moeder natuur heeft besloten er een frisse dag van te maken. De koele wind is constant aanwezig en de zon heeft zich achter de pakken wolken verscholen. De bladeren blijven van de bomen afvallen. De felle kleuren hebben een gedempte felheid gekregen en toch blijft het prachtig.