Het is mijn kind

20. De schaduw

Te verward om te functioneren staar ik sprakeloos voor me uit. Met een verdovend licht vinden mijn diepgroene ogen het verwonde lichaam van mijn zusje die door het fel witte licht wordt omarmd. De verblindende stralingen blinken om haar heen. Haar pijn wordt verzacht. Haar gebroken lichaam zoekt naar een aanraking van het licht om beetje bij beetje te kunnen genezen. Een poging om terug te keren naar de schoonheid die het lichaam ooit heeft gehad. De perfectie rondom haar beschadigde ziel die zal worden geheeld.

Met haar rug naar me gekeerd staat ze voor me. Het dieprode bloed vloeit in straaltjes langs haar hoofd. De verfijnde stroompjes banen kalmpjes een weg naar beneden toe. Aan het eind van haar gevoelloze vingers vallen ze in volmaakte druppeltjes de diepte in. Langzaam worden haar verwondingen en haar pijn bij elkaar geraapt tot ze als puzzelstukjes ineen vallen. De gebroken delen van haar lichaam worden samen met de puzzelstukjes aan elkaar gelijmd tot een geheel.

In een diepe teug zuigt ze haar laatste adem in. Voor de laatste keer vullen haar longen zich met zuivere zuurstof en voor de laatste keer komt haar hart in beweging voor een pure hartklopping.

Ik steek mijn hand uit met al het vermogen dat ik in me kan vinden om mijn zusje voor de laatste keer aan te raken. Mijn bibberende vingers reiken richting haar volmaakte huid die een diepe glans heeft gekregen. Voorzichtig komt onze huid met elkaar in aanraking. Een prikkend stroompje schiet scherp door me heen. Het doet pijn. Voor even. Het duurt niet lang of die pijn neemt af en verandert in een heerlijke omarming van vrede en verlossing.

Het is alsof ik het meest diepe gedeelte binnenin haar ziel heb aangeraakt. Ik kan letterlijk voelen wat er nu in mijn zusje omgaat.

Ze weet dat ze doodgaat. Toch is er geen angst. Er is geen vrees, geen pijn en geen verdriet. Niet meer. De witte stralen hebben haar verwondingen genezen. Ze maakt zich klaar om te vertrekken. Vlak voor de reis moet ze vrede maken met de dood en het afscheid. Het licht heeft haar daarbij geholpen. In haar gedachtes heeft ze al een eerste stap buiten haar lichaam gezet. Een voorzichtig klein stapje richting het heldere licht aan het eind van de donkere tunnel. De liefde, het vertrouwen, de wijsheid en de verlossing hebben zich als onweerstaanbare aantrekkingskracht vermengt.

Als een zacht gefluister vraagt het haar te komen. Het verzoek is onmogelijk te weerstaan. Aangetrokken en klaar om het laatste pad te bewandelen strompelt ze geluidloos naar het eind. Er is geen adem. Geen hartritme. Niets. Helemaal niets.

Verlamd observeer ik zonder het besef wat er precies gebeurt. In een verdovende stilte heeft Charissa's ziel haar lichaam verlaten. Al het mooie, al het prachtige en al het onbeschadigde is verdwenen. Weg. Het afschuwelijke is in de duisternis achtergebleven. Het midden van de tunnel waar het licht niet kan komen. De schaduw is hier de baas. De dood heeft zich als scherpe klauwen aan me vastgeklemd. Het is een machtige greep om onmogelijk uit te ontsnappen. Wat ik ook doe. Er zal altijd pijn zijn. Hoe harder ik me verzet hoe scherper de steken worden tot de diepste plekken in mijn lichaam openbreken en alle kracht wordt omgezet in zwakte.

De eerste kenmerken van een hevig breekpunt beginnen te verschijnen. Mijn benen trillen tot ik me neerslachtig op mijn knieën laat vallen. De spieren van mijn hart komen samen in een versneld hartritme en de eerste ademhalingen komen onregelmatig op gang. Een zwaar gewicht drukt tegen me aan. Opgejaagd en angstig zuig ik de lucht om me heen zo diep mogelijk als mogelijk is in. De druk blijft pijnlijk kracht uitoefenen. De zuurstof lijkt mijn lichaam niet te kunnen helpen.

Bang mezelf te verliezen, maar nog angstiger om voor eeuwig de bloedende wond van pijn en verlies te moeten voelen schreeuw ik het uit. Mijn schorre stem brengt met moeite een woordeloze kreet uit. Snikkend bal ik mijn vuisten die ik zo hard als maar kan tegen de vloer aansla.