Het is mijn kind

13. De eerste kus

Dinsdagavond is tot leven gekomen en het pannenkoekenrestaurant is een grote drukte. Nou ziet het er op het eerste gezicht uit als een gezellige boel. Ouders die geamuseerd kijken naar hun kinderen die plezier hebben, familiereünies, kinderfeestjes, tieners die het wel lachen vinden om naar een pannenkoekenrestaurant te gaan en ga zo maar door. Een voor een vrolijke gezichten en vele stemmen die luidruchtig door elkaar heen gaan. Wat waarschijnlijk wat minder opvallend is zijn de serveersters die sneller dan een professioneel hardloper moeten werken om alle gasten tevreden te houden. Ik ben daar dus een van.

In een haastig tempo ga ik van de ene tafel naar de anderen. Een dienblad met tientallen drankjes op mijn ene arm en drie borden met pannenkoeken op mijn andere arm gebalanceerd. Tijdens het opnemen van bestellingen en betalingen afhandelen worden er drankjes omgegooid, mensen zijn op zoek naar een vrij tafeltje en sommige vragen zich af waarom het eten er nog niet is. Met een glimlach die automatisch op mijn lippen rust blijf ik vriendelijk tegen de gasten en ik doe mijn uiterste best iedereen tevreden te houden.

Om de zoveel minuten klinkt het scherpe gerinkel van het belletje wat ons het teken geeft dat er nieuwe mensen zijn gearriveerd. Het geluid is een marteling voor het personeel geworden. Het is een van de drukste avonden in tijden, er is nauwelijks plek voor nieuwe gasten en toch blijven er maar nieuwe mensen komen. Alsof de hele stad heeft besloten om expres met z'n allen hier te gaan eten vanavond. Een andere verklaring voor de drukte is het weer. Telkens als de houten deur open gaat, komt er een vlaag aan koele wind naar binnen en klinkt er het geluid van kletterend water dat met bakken uit de hemel komt vallen.

De fijne temperatuur van vanmiddag is vanuit het niets omgeslagen in een typische herfst regenbui. Mensen met shoptassen en doorweekte kleding komen snel hier schuilen en voelen zich uiteraard verplicht iets te bestellen. Sommige zijn zo vastbesloten om de regen te vermijden dat ze bij de ingang blijven wachten tot er een tafel vrij is. Het is een race tegen de klok om het snelle werktempo van andere bij te houden en nu besef ik weer waarom ik vroeger uitgeput was na drie avonden werken. Terwijl ik terug naar de keuken werp ik vlug een blik op de klok aan de muur. Half 8 's avonds. Nog een halfuurtje en dan ben ik eindelijk klaar voor vanavond. Ik moet nog even volhouden.

'Ik zweer het je, zodra we klaar zijn gaan wij naar Max en eisen we om loonsverhoging,' hoor ik Emily achter me zeggen. Ik geef haar groot gelijk en pak ondertussen een nieuw dienblad met drankjes. In gelijke stappen gaan we terug naar ons serveergedeelte en als een echt team lopen we behendig langs elkaar heen tijdens het uitdelen van het drinken. Ondanks het goede teamwork kunnen we maar niet vaak genoeg tegen elkaar zeggen hoe belachelijk druk het is en we veel te weinig betaald krijgen.

Het enige voordeel aan zo druk bezig zijn is dat er geen tijd is om veel na te denken. Iets wat vooral positief is voor mij. Iedereen die me ook maar een beetje kent weet dat ik voortdurend dagdroom en altijd wel een gedachte heb om over te piekeren. Deze laatste dagen blijft het onderwerp van zulke gedachtes alsmaar terugkeren naar Mike. Alleen zijn naam is al genoeg voor een zenuwachtig gevoel in mijn maag.

Voor een paar seconden hou ik mijn pas in en met samengeknepen ogen controleer ik de tafeltjes om me heen. Mijn blik blijft haken bij een onopvallend plekje aan de rechterkant van mijn serveergedeelte. Een oudere man zit als een van de weinigen alleen aan het tafeltje en kijkt met een gefronst voorhoofd naar de menukaart. Als ik erop af loop zie ik zijn grijze haren die flink in de war zitten en de bril met dikke glazen op zijn neus. Doordat hij alleen is komt hij een beetje eenzaam over. Het geeft me de verplichting extra vriendelijk tegen hem te zijn.

'Goedenavond meneer, heeft u al een keuze kunnen maken?'

De woorden komen zonder na te denken mijn mond uit. Hij mompelt wat en besluit na mijn advies een pannenkoek met ham, kaas en champignons te nemen. Sneller dan mijn hand aankan, wil ik de bestelling opschrijven en super onhandig laat ik de pen uit mijn vingers glippen. Geïrriteerd door mijn actie laat ik een diepe zucht horen. Als ik naar de grond buk om de pen op te rapen hoor ik een stem vlakbij.