Het is mijn kind

35. Waarom?

Ik ben bang. Vreselijk bang. Mijn lichaam voelt de mentale shock en reageert er op door middel van verlamming. Het voelt aan alsof alle delen in mijn lichaam abrupt tot stilstand zijn gekomen. Alsof ik mezelf onzichtbaar maak door niet te bewegen. Stokstijf blijf ik staan. Zelfs mijn ogen willen niet knipperen. In een glazige blik kijken ze voor zich uit. Starend. Wetend dat het er gestoord uitziet. Niet dat het uitmaakt. Het boeit me niet dat ik er hoogstwaarschijnlijk uitzie als een getraumatiseerd slachtoffer. Ik heb er alle reden voor. Nou heb ik sowieso nooit erg sterk in mijn schoenen gestaan, is dat nog eens wat meer verzwakt door alles wat ik het afgelopen jaar heb meegemaakt en nu? Nu krijg ik een foto van mezelf opgestuurd door een anonieme afzender met de meest filmachtige bedreiging die er bestaat...

Wat moet ik hiermee? Wat in godsnaam moet ik hiermee? Ik weet niet wat het betekent. Ik weet niet of het een serieuze bedreiging is van een of andere krankzinnige stalker en ik vanuit het niets een rol heb in een aflevering van Criminal Minds, of dat het slechts een zieke grap is van mensen met slechte humor en teveel vrije tijd. Ik weet het niet. Waar ik me wel van bewust ben is dat het echt is. Levensecht. Geen droom, geen nachtmerrie en geen gedachte. Nee. Het is pure realiteit. Ik kan het merken aan de scherpte van de rand van het papier, de natgeregende envelop die een muffe geur met zich meedraagt en de kippenvel die zich op mijn armen heeft gevormd. Ik kan het voelen aan mijn keel die nu schor en pijnlijk is na mijn schelle kreet, de rilling die langs mijn rug naar beneden toe rolt en boven alles aan Mike's reactie die de groeiende angst nog meer versterkt. 

Vanaf het moment dat ik uit paniek en verwarring zijn naam riep is hij veranderd van de lieve jongen die klaarblijkelijk nog nooit een spiegelei heeft gemaakt, naar een harde getrainde lijfwacht. Het sterke en beschermende wat ik altijd al in hem heb gezien is volledig naar boven gekomen.

Met de foto nog altijd in mijn handen hoor ik snelle en harde stappen mijn kant op naderen. Mijn snel kloppende hart voert het tempo nog wat op als ik Mike's handen op mijn schouders voel. Zonder er controle over te hebben krimp ik ineen. De rustige maar besliste toon in zijn stem is het enige wat me uit deze ongewone trans krijgt.

'Vertel me wat er is. Wat zag je? Wie zag je? Wie was er aan de deur?'

Langzaam draai ik me om. Bang kijk ik hem aan. Zonder iets te zeggen wenk ik naar de foto. Bliksemsnel observeren zijn ogen wat er aan de hand is. Vervolgens komt hij in actie. Eerst slaat hij zijn arm om me heen en drukt me stevig tegen hem aan. Nu ik mezelf aan zijn borstklas klem, bang dat er elk moment iets onwerkelijks kan gebeuren, realiseer ik me dat ik me volledig aan Mike overlaat. Alweer. Het is net alsof het lot iets probeert te zeggen. Alsof dit een teken is die duidelijk maakt dat wat er ook gebeurt, Mike en ik zullen elkaar altijd terugvinden. Ik kan hem haten zoveel ik wil: het zal nooit meer zijn dan de liefde. Nooit. 

En natuurlijk is de kans heel groot dat alles wat ik nu denk onbetrouwbaar is. Bovendien ben ik veel te veel in de war om helder na te denken. Maar dat maakt geen verschil. Niet als het om Mike gaat. Ik ben nooit zeker geweest over hem. Zijn gedrag, zijn leven en zijn geheimen; het wekt vragen op die hij niet wilt beantwoorden. Ook nu weer. Zo ben ik er nog lang niet uit wat dit alles betekent terwijl Mike er geen seconde over hoeft te twijfelen. Hij neemt het zo serieus als maar kan. 

Hij grijpt de foto uit mijn hand. Niet in staat weerstand te bieden en tevens alleen maar opgelucht dat ik het niet meer vast hoef te houden laat ik los. Een opkomende woedeaanval is het gevolg. Het is te zien aan de felheid in zijn ogen, zijn spieren die zich aanspannen en zijn gevloek. Voor ik het weet geeft hij een harde klap tegen de openstaande deur. Ik schrik maar tegelijkertijd doe ik mijn uiterste best rustig te blijven. Heel voorzichtig steek ik mijn hand uit in de hoop hem te kalmeren, maar Mike heeft heeft andere plannen.