Het is mijn kind

4. Vragen zonder antwoord

Hoe langer hij de telefoon zwijgend tegen zijn oor aanhoudt, hoe verdachter het gesprek lijkt. Zijn houding wordt harder en zijn ogen geven duidelijk aan dat hij zich ergert aan datgene waar het over gaat. Hij draait zijn rug naar me toe en mompelt iets dat ik niet kan verstaan. Af en toe hoor ik het woordje "ja", "nee" of "oke" maar dat is het dan ook. Het is niet alleen dat ik nieuwsgierig ben met wie hij praat en waar ze het over hebben, daarnaast ben ik ook bezorgd.

Het zal niet de eerste keer zijn dat hij telefoontjes pleegt waarvan ik absoluut niet mag weten waar het over gaat. Het is een van de vele geheimzinnige dingen die ik vaak genoeg heb gezien, tot het einde van onze relatie. Meerdere malen hebben we er ruzie om gehad. Ik vroeg te veel en hij gaf te weinig antwoorden. Of eigenlijk gaf hij geen antwoorden. Te vaak heb ik zelf een antwoord moeten zoeken naar wat hij deed. Iets wat hij waarschijnlijk nog steeds doet in de tijd dat ik er niet ben.

Beelden komen in me op. Beelden waarvan ik zielsveel hoop dat ze niet waar zijn. Het frustreert me. Als hij eerlijk was geweest waren we misschien wel nooit uit elkaar gegaan. Hij heeft tenslotte toegegeven dat ik zijn eerste echte liefde was. En ik geloofde hem. Nu is hij terug en hij heeft zijn duistere geheimen nog steeds. Geheimen waarvan ik niets weet. Niks is veranderd. Op één belangrijk ding na: we hebben een dochter. Een dochter die het beste verdient.

'Sophie ik ben zo terug.'

Ik kijk in Mike's gezicht. Hij heeft zijn "game face" op. Het is zijn blik waar geen emotie vanaf te lezen is. Alsof hij zeker moet weten dat degene aan de telefoon het niet merkt. Ik kan niks anders dan knikken. De half opgerookte peuk gooit hij het raam uit. Ik hoef slechts een paar keer te knipperen met mijn wimpers of hij is de kamer al uit. Natuurlijk heb ik sterk de neiging om achter hem aan te gaan en stilletjes het gesprek af te luisteren. Maar ik weet beter. Het heeft geen nut. Als ik ooit achter de waarheid ga komen dan moet het van hem komen. Niet van mij.

Vermoeid laat ik me languit op mijn bed liggen. Ik wacht geduldig tot Mike terugkomt. Onbewust sluit ik mijn ogen en laat ik de ene gedachte achter de andere voorbijkomen. Net zolang tot ze weer weg zweven. Ik kan er niet te lang mee zitten. Ik zou ontploffen uit frustratie.

Er zijn twee punten waar ik me op focus nu. Mijn kleine meisje Serena en Mike, de meeste bijzondere jongen die ik ooit heb ontmoet. Tegelijkertijd is hij de vader van het meest kostbare dat ik heb in mijn leven. Mike zit gebonden met geheimen waarvan ik niet begrijp wat het is. Ik snap het niet en dat zijn precies de woorden die hij tegen me heeft gebruikt. "Je snapt het niet. Niemand zal het ooit begrijpen" heeft hij gezegd. Dat waren altijd de woorden die hij gebruikte als ik om antwoorden vroeg. Altijd en daarna was het klaar.

De deur gaat open. Mike heeft opgehangen. Hij kucht om de stilte te verbreken en kijkt me dan aan. 'Ik moet gaan.'

Een sterk gevoel van wantrouwen schiet door me heen. Ik stap van het bed af om tegenover hem te staan. 'Ik zou kunnen vragen waar je heen gaat maar we weten allebei dat je geen eerlijk antwoord gaat geven. Toch?'

Ik trek mijn wenkbrauwen op. Hij stapt naar voren. Even schrik ik om zijn onverwachtse beweging. De schrik verdwijnt al snel. Hij slaat zijn armen om me heen, hij omhelst me. Ik voel de kracht die hij heeft maar niet tegen me gebruikt. Het geeft een veilig gevoel. Zijn sterke geur die ik zo heb gemist dringt nu nog dieper tot me door. Zijn aanrakingen zijn altijd al mijn zwakte geweest. Het vernietigt al mijn voornemens als sneeuw voor de zon.

'Als je me niet terug omhelst gaat dit heel ongemakkelijk voor me worden.'

Zijn woorden klinken zo stom dat ik een glimlach niet kan onderdrukken. 'Je hebt mijn armen ingesloten,' mompel ik verward om wat er zojuist is gebeurd. Mike laat me los. Zijn hand gaat door zijn haar. Ik herken het als iets wat hij doet wanneer hij zich ongemakkelijk voelt. Daarbij grijnst hij even. Het moment is mooi maar kort. Zijn serieuze blik is weer terug en zo verdwijnt ook mijn glimlach.

'Ik weet dat je antwoorden wilt,' zegt hij zacht. 'Maar soms is het beter om van niks te weten.' Hij draait zich om en loopt van me weg. Ik voel de paniek terugkomen.

'Mike!' roep ik vlug. Hij stopt, maar draait zich niet om.

'Wanneer kom je terug?'

Even is het stil. 'Snel genoeg,' zegt hij dan.

Ik ben niet tevreden. 'Wanneer is snel genoeg?'

Hij draait zich om. Zijn lippen tonen een onderdrukte glimlach. Ik kijk hem vragend aan. Als antwoord krijg ik een knipoog met een vervelende, ondeugende uitdrukking. 'Maak je geen zorgen schoonheid. Ik kom terug.'

Dan loopt hij weg. De kamer uit, de trap af en de deuropening door. De deur valt dicht en een boel dingen zijn veranderd.

Serena heeft een vader. Een vader met geheimen. En hij noemde me schoonheid.