Het is mijn kind

53. Amara

Vastgenageld aan de grond blijf ik staan. Ik voel me zenuwachtig worden. Starend naar de gesloten deur van de tattooshop wacht ik tot ik word opgemerkt. Er hangt een bordje met daarop "gesloten". Door het raam zie ik de blonde jongen die ik ken als Derek. Hij lijkt het een en ander aan tatoeëerspullen op te ruimen. Tegelijkertijd praat hij met een meisje. Het is zijn zusje Alison.

Te bang om haar te confronteren wil ik me omdraaien. Ik sta op het punt om weg te lopen, tot haar doordringende bruine ogen onverwachts mijn kant op gaan. Meteen verandert haar gezichtsuitdrukking. Ze gaat van nonchalant naar ernstig en serieus. De ogen van haar broer doen hetzelfde. Ze hebben me gezien en nu is er geen weg meer terug. 

Binnen enkele stappen staat ze voor me. Met een klik heeft ze de deur ontgrendeld. Nu we zo dicht tegenover elkaar staan voel ik de weggestopte gevoelens weer terugkomen. De woorden van haar laatste bezoekje zijn nog lang niet vergeten. Ze mag het goed hebben bedoeld voor Mike maar voor mij was het niets meer of minder, dan een aanval.

'Je bent gekomen,' zegt ze dan. Ik antwoord door koel te knikken. Haar ogen vertellen me dat ze verbaasd is. Achter haar harde uitstraling verschuilt een dankbare blik. 

Ze houdt de deur voor me open. 'Kom binnen.'

Aarzelend stap ik over de drempel. Achter me wordt de deur gesloten. Het slot gaat er weer op. Alisons tikkende hakken klinken door de ruimte. Haar broer staat in een snelle beweging bij haar. Van afstand hoor ik ze smoezen. Af en toe wordt er twijfelend naar me gekregen. Vooral Derek kijkt me aan alsof ik de indringer ben. Ik krijg er een benauwd gevoel van. Het is duidelijk dat hij me niet vertrouwt. Maar dat is wederzijds. Ik vertrouw noch Alison noch Derek voor geen cent.

Na korte tijd wordt het gesprek tussen broer en zus afgekapt. In een geïrriteerde houding loopt Derek zijn shop uit. Hij opent een achterdeur waarvan ik denk dat het naar een soort bovenwoning leidt. Vlak voor hij de trap op gaat waarschuwt hij zijn zus nog een laatste keer: 'vertel haar alleen het nodige. Als je gevoelige informatie doorlult kan je in grote problemen komen. Dat weet je dondersgoed.'

Alison raakt niet onder de indruk. Ze negeert haar broers waarschuwing door me glimlachend aan te kijken. Er is geen greintje angst bij haar te vinden. Ik vraag me af hoe zo'n normaal uitziend meisje als zij in zo'n gevaarlijke wereld als die van Mike is beland.

'Ik heb de mogelijkheid om al je vragen te beantwoorden,' zegt ze kalm en schuift daarbij twee houten stoelen naast elkaar. Ze klopt uitnodigend met haar hand op de linker stoel en gaat zelf op de andere zitten. Haar benen slaat ze over elkaar heen en haar lange blonde haren zwiept ze naar achteren. Voor haar staat een glas dat voor de helft is gevuld met een lichtheldere drank. Ze brengt het vluchtig aan haar lippen en giet de hele inhoud in een keer naar binnen.

Wanneer ik naast haar kom zitten voel ik haar afwachtende ogen op me branden. Na een diepe ademhaling besluit ik rechtstreeks de vraag te stellen waar ik voor ben gekomen. Mijn zenuwen hou ik nog maar net onder controle.

'Wie heeft mijn zusje aangereden?'

Ze doet de moeite niet om haar antwoorden mooi te maken. 'Geen idee.'

Teleurgesteld kijk ik haar aan. 'Je zei net dat je alle vragen kan beantwoorden.'

Ze knikt. 'Oké, correctie dan: ik kan bijna alle vragen beantwoorden. Zo'n beetje alles op die ene vraag na. Geloof me als ik weet wie de stalker is dan weet Mike het ook. En als Mike weet wie zijn schoonheid of engeltje bedreigt had de situatie er heel anders uitgezien.'

'Dus Mike heeft gelogen,' concludeer ik. 'Je bent niet zomaar een goede vriendin. Als je het weet van de stalker moet je meer zijn.' Ze geeft geen antwoord. Wantrouwend staar ik haar aan. 'Ben je maffia?'