Het is mijn kind

31. De keuze is aan jou

Mijn ouders zijn vertrokken. Overtuigd dat Mike de enige is die tot me door kan dringen hebben ze zich omgedraaid. Ik kan nog net de blik in hun ogen zien voor ze zwijgend de trap aflopen. Een twijfelende blik die verraadt dat ze niet volledig geloven in de keuze die ze hebben gemaakt. Terecht. Nou kan het mij verder weinig schelen wat ze doen, maar hoe werkt hun manier van denken als ze er werkelijk vanuit gaan dat dit het juiste is? Ze hebben hem gehaat voor alles wat hij heeft gedaan, dus waarom vertrouwen ze deze keer wel in het idee dat hij me iets kan geven wat anderen niet kunnen?

Het is me onduidelijk. Ik weet dat het respect en de waardering van hen voor Mike vele malen minder is, dan alle negatieve gedachtes die ze in de loop van de tijd voor hem hebben gekregen. In hun ogen is Mike Moore een gevaarlijke 19-jarige jongen die het hart van hun dochter meerdere malen heeft gebroken. De jongen die hun dochter achter heeft gelaten nadat de relatie was beëindigd en nooit meer is teruggekomen, ook niet nadat hun dochter had ontdekt dat ze zwanger was. Van hem. De jongvolwassen man die het leven van hun dochter zo vaak en zo erg heeft weten te beïnvloeden op een slechte manier, dat ik me haast niet kan voorstellen dat ze dit hebben gedaan.

Het is onbegrijpelijk dat ze zo zielig zijn geweest hem om hulp te vragen. Dat ze me hier verbijsterd achterlaten met iemand waarvan ik weet dat ik al mijn kracht zal moeten gebruiken om te blijven zoals ik ben. Van alle testen die ik de afgelopen paar dagen heb gehad is dit de ultieme proef. Mijn allergrootste zwakte eist alle aandacht die ik bezit en controleert hiermee of ik sterk genoeg ben. Ik weet wat ik moet doen. Ik weet dat Mike het laatste deel uit mijn verleden is waarvan ik me los moet maken. Voor even heb ik sterk geloofd dat hij sowieso al niet meer in beeld zou zijn. Niet in dat van mij in elk geval. Nu is dat idee verwoest. Hij is terug en dat is onmiddellijk te merken.

Ik kan niet ontkennen dat ik behoorlijk van slag ben nu hij hier recht voor me staat, met zijn sterke houding en vlijmscherpe blik die aangeeft hoe vastbesloten hij is. Vastberaden zijn doel te behalen. Ik ben zijn doel. Hij wilt de Sophie terug die hij en iedereen is gewend. Hij wilt dat ik mezelf weer toesta om emoties te hebben. Hij wilt dat ik weer geef om anderen en hij wilt dat ik de schaduw verlaat en weer terugkom staan in het licht. 

Dat is zijn doel en ik heb zijn woorden niet nodig om de bevestiging daarvoor te krijgen. Zijn ogen zeggen meer dan genoeg. Een ding die ik hem met alle plezier duidelijk wil maken is dat hij niet de enige is met een doel. Ik ben vastbesloten sterker te zijn en weerstand te bieden tegen alle pogingen die hij hoogstwaarschijnlijk gaat uitvoeren. Ik zal er niet aan toegeven en de allerlaatste test succesvol doorstaan. Dat is mijn doel.

Voor drie lange secondes heb ik zo gestaan. Geschrokken en in shock. Voor drie secondes lang schoten allerlei vragen en gedachtes door me heen, tot ik tot de conclusie ben gekomen dat ik me niet moet laten beïnvloeden. Ik weet dat ik sterker ben en bovendien honderd malen meer vastberaden dan hij, om te krijgen wat ik wil. Om die gedachte te bewijzen besluit ik mezelf zo snel als maar kan te herstellen. In een vlotte beweging verdoezel ik de geschrokken uitstraling en breng een spottende glimlach ervoor in de plaats. De kalmerende rust keert weer terug in mijn lichaam. De leegte en de slome hartkloppingen, zonder enige aanraking van emoties. Er is geen stress en er is geen angst. Geen adrenaline wat tot frustratie leidt. Ik heb mezelf onder controle en dat voelt goed. Het geeft me de kracht die ik nodig heb.

De korte maar toch heersende stilte wordt verbroken door mijn beheerste stem.

'Hallo Mike.'

Vrijwel meteen geeft hij reactie, alsof hij elk mogelijke scenario heeft voorbereid.

'Hallo schoonheid.'

Hij komt in beweging. Vanachter zijn harde houding kan ik zien dat hij moeite heeft om in zijn "badboy houding" te blijven. Iets waar normaal geen sprake van is. Zijn afgetrainde lichaam is goed afgekleed met een strak wit T-shirt, dat grotendeels is bedekt met een zwarte leren jas. Daaronder draagt hij een donkere spijkerbroek en de meest eenvoudige zwarte gympen. Zijn hele outfit is simpel. Het heeft weinig detail en bestaat vooral uit zwart. Het past bij zijn mysterieuze uitstraling die altijd bij hem aanwezig is. Daarbij staat het goed bij zijn lichaam. Zijn sterke lichaam dat met nog geen steen verwondt lijkt te raken.