Het is mijn kind

38. De eerste date

Alle mogelijkheden om mezelf af te sluiten zijn verricht. In mijn eentje in de slaapkamer met de deur op slot, de ramen dicht en de gordijnen gesloten. Liggend in bed, ineengedoken met de deken tot over mijn kin getrokken. Afgesloten van de wereld. Roerloos blijf ik liggen zonder ook maar enige vorm van energie. Er is niks wat mijn humeur kan verbeteren nu. Ik heb geen zin in wat dan ook, of wie dan ook.

Ik kan niks anders dan liggen. Liggen en staren. Mijn ogen kunnen zich onmogelijk losmaken van het beeld dat ze nu vinden; de twee bedreigingen die binnen 48 uur mijn wereld in zijn gekomen. Een foto die aangeeft dat ik te maken heb met een stalker en een briefje wat duidelijk maakt dat hij of zij serieuze bedoelingen heeft.

Het is niets meer dan papier. Flinterdun papier met zelfgeschreven woorden door een monster. Iemand die ongevraagd mijn leven binnendringt voor onbekende redenen. Hij of zij heeft met zo weinig in zo'n korte tijd al zoveel weten aan te richten. Het maakt me kwaad. 

Het idee gestalkt te worden is vreselijk. Het idee dat de stalker in de buurt van Charissa is gekomen is erger. Maar wat nog het meeste met mij doet, is het feit dat het monster die Charissa bijna haar dood heeft bezorgd en de stalker eenzelfde persoon zijn. Het moet wel. Dat kan niet anders. Het tweede briefje maakt dat onweerlegbaar.

"Charissa's ongeluk was nou eenmaal noodzakelijk. Laten we hopen dat het zich niet hoeft te herhalen."

Ondanks dat ik nauwelijks beweeg en inmiddels al een tijdje stil lig, voel ik mijn hart ongezond snel kloppen. Een gevoel van razernij stroomt door me heen. Zo boos word ik ervan. Mijn vingers lijken wel te jeuken. Alsof ze op zoek zijn naar iets om te grijpen, iets om keihard tegenaan te slaan en zo de overdosis energie kwijt te raken. De vermoeidheid die heerst is sterker en dus blijf ik liggen. Ik laat de toenemende energie, gemaakt uit woede en frustratie, erger worden. Terwijl ik van buitenaf zo kalm ben als menselijk gezien mogelijk is, speelt er een drukke oorlog binnenin en in mijn hoofd.

Hoe durft deze hufter mijn leven en die van de mensen om wie ik geef zo te verzieken? En voor wat? Wat heb ik iemand ooit aangedaan? Waar heb ik dit aan verdiend? Waar heeft Charissa dit aan verdiend? 

Nog maar half aanwezig hoor ik het plotselinge geluid uit de babyfoon. Voorzichtig kom ik in beweging. Als ik mijn oor dichterbij de babyfoon hou, die al een lange tijd op het kastje in mijn kamer staat, hoor ik Serena onrustige geluiden maken. Het is een kruising tussen brabbelen en huilen. Hoe langer ik naar het kwetsbare geluid luister hoe meer de moeder in mij naar bovenkomt. Ondanks het plan om nooit meer mijn bed uit te komen geef ik toe aan mijn moederinstinct. In stilte stap ik het bed uit, waardoor de warmte verdwijnt en de kou van de kamer me omarmt. Met een doffe blik en mijn armen over elkaar heengeslagen strompel ik voetje voor voetje de kamer uit. 

In de gang lijkt de temperatuur nog kouder en nu bijna trillend loop ik verder. Mijn ogen moeten even wennen aan het licht dat in de rest van het huis volop aanwezig is. Aangekomen bij Serena's kamer doe ik heel zachtjes de deur open. Het eerste wat me opvalt is dat ook bij haar de gordijnen gesloten zijn, waardoor het felste licht buiten wordt gehouden. Gelukkig maar. Het zorgt ervoor dat de kamer een schemerige sfeer krijgt, ondanks dat het nog volop dag is. Ik kan er alleen maar tevreden mee zijn. Het nachtlampje aan de muur, de kleine verwarming aan de rand van de ruimte en de roze tinten die overal verschijnen, maken Serena's kamer de warmste en fijnste plek van het huis.

Zonder erbij na te denken ga ik naast de babybox op de grond zitten. Ik kijk toe hoe Serena een beetje ligt te woelen in de veel te grote luier en daarbij het beertje die Mike haar heeft gegeven probeert te grijpen met haar vingertjes. De manier waarop ze erbij kijkt is onvergetelijk. Het laat mijn hart smelten en ik kan een zwak glimlachje dan ook niet onderdrukken. Het is heerlijk om te zien hoe ze zichzelf zit te vermaken.