Het is mijn kind

2. Terug in mijn leven

Het is vroeg in de ochtend. Stilte heerst overal. De straten zijn verlaten en er zit genoeg ruimte tussen de grote vrijstaande huizen in. Op deze manier heeft niemand last van elkaar. Het geeft een rustige sfeer in de wijk. Iedereen staat rustig op voor het werk of school.

De moderne radio die aan speakers door de gehele woonkamer en eetruimte is verbonden, staat aan op een laag volume. Mijn vader loopt heen en weer om zijn spullen voor werk bij elkaar te rapen. Mijn moeder staat in de keuken koffie in te schenken. Ondertussen zitten Charissa en ik aan de eettafel. We luisteren naar het ochtendnieuws en werken ons ontbijt naar binnen.

Met moeite blijf ik rechtzitten. Ik hou Serena veilig in mijn armen en ik kan de spierpijn op meerdere plekken voelen. De vermoeidheid laat mijn ogen vanzelf dichtvallen. Ik ben dan ook gesloopt. Mijn hele dag- en nachtritme is verstoord sinds de zware bevalling. Het gebeurt nog regelmatig dat Serena halverwege de nacht het hele huis bij elkaar krijst. Ik voel me dan ook verplicht om als moeder naar haar toe te gaan. Zo gaat het al een tijdje en op de een of andere manier blijf ik succesvol naar school gaan zonder in de lessen in slaap te vallen.

Ik geef Serena het flesje en ik kijk tegelijkertijd gestrest op de klok. Nog zo'n tien minuten en dan is het toch echt tijd om te gaan. Het blijft moeilijk voor me om Serena voor een groot deel van de dag alleen te laten, maar ik heb geen keus. Ik ben al zo ver met school. Het zou zonde zijn als ik nu zou stoppen. Daarbij; zonder diploma kan ik onmogelijk voor haar zorgen.

'Soof kan je de chocoladepasta aangeven?'

Geschrokken uit mijn gedachten reik ik mijn vrije arm uit. Ik schuif de pot richting Charissa. Ze smeert een dikke laag op haar brood en kijkt me daarbij bedenkelijk aan.

Ik trek mijn wenkbrauwen op. 'Is er iets?'

'Nee ik heb een vraagje.'

Ik kan merken dat ze het moeilijk vindt om de vraag te stellen, al wilt ze het antwoord wel weten. Rustig wacht ik tot ze haar vraag stelt.

'Waarom draag je die ketting nog?' zegt ze dan en wenkt daarbij naar het sieraad om mijn hals. Zonder na te denken volg ik haar blik. Het is een zilverkleurig kettinkje met een klein hartje in het midden. Vanaf de dag dat Mike het me heeft gegeven heb ik het om gehouden. Nooit heb ik het af gedaan. Nooit. Ook niet nadat het uit is gegaan tussen ons, of hij me in de steek heeft gelaten. Misschien raar dat ik het nog draag maar er zit gewoon teveel waarde aan.

Het doet te veel pijn om het sieraad af te doen. De woorden die hij me heeft toegefluisterd op het moment dat hij het me gaf zijn simpelweg te belangrijk voor me. "Ik hou van je schoonheid," heeft hij gezegd. Een naar gevoel schiet door me heen. Het zijn lieve woorden. Gemeend op het moment maar nu niets meer dan een leugen.

'Ik ben eraan gewend geraakt. Het voelt gewoon raar om af te doen, dat is alles,' zeg ik uiteindelijk.

Het is niet overtuigend genoeg. Charissa vraagt door: 'maar het armbandje dat hij je had gegeven dan? Die draag je niet meer. Heb je die nog wel?'

Ik knik. 'Dat is anders. Dat is gewoon... anders.'

Hoe meer ze vraagt hoe dieper ik terug ga naar het verleden. Het maakt me verdrietig. Vanuit het niets begint Serena onverstaanbare geluidjes te maken. Met haar groene ogen kijkt ze verwachtingsvol om haar heen. Charissa en ik kijken van elkaar naar Serena. Uiteindelijk moeten we lachen. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht. Liefdevol druk ik een kusje op haar hoofd.

'Wat ben je toch een lief meisje,' fluister ik.

'Oké ladies, tijd om naar school te gaan,' zegt mijn moeder en komt met een kop hete koffie in haar hand onze kant op. Vlug druk ik een kus op Serena's wang. Ik overhandig haar aan haar oma. Charissa en ik staan op, niet veel later vertrekken we.