Het is mijn kind

49. Bedankt

Uitgeput kruip ik tegen Mike aan. Zachtjes leg ik mijn hoofd op zijn borstkas. Zijn arm gaat over me heen. Hier in het hotel, met de zachte lakens van het bed en Mike's omhelzing, voel ik me veilig. Ik heb geen spijt van zijn geplande dag en alles wat hierin is gebeurd. 

Ik heb dingen gedaan waarvan ik nooit had verwacht het te doen, maar dat voelt goed. De brug die misschien niet in het echt maar wel in gedachten is gemaakt heeft mezelf geholpen. De liefde tussen Mike en mij lijkt eindelijk te werken. De vertrouwde zilveren ketting met het alles betekende hartje, ligt weer om mijn hals.

Liggend op zijn borstkas luister ik naar Mike's hart. Zijn kloppingen zijn rustig. Het maakt me kalm. Een onbeschrijfelijk vredig gevoel stroomt door me heen. Ik zou uren zo kunnen liggen.

Doordat ik geen overnachtingsspullen heb meegebracht draag ik niet meer dan mijn ondergoed en een T-shirt van Mike. Ik draag het nog geen kwartier en ik heb Mike er al drie keer om zien lachen. Het grijze shirt zit dan ook veel te lang en veel te ruim. 

Met mijn plotselinge lach verbreek ik de stilte. 'Waarom lach je?' Mompelt Mike als reactie.

'Ik voel me een grote tent in jouw shirt. Dat kan toch niet? Je hebt een veel te...'

Ik hoor hem grijnzen. 'Wat heb ik?'

Ik voel me verlegen worden. 'Een veel te goed bovenlichaam voor zo'n groot shirt,' mompel ik zachtjes. 

'Alleen de bovenkant?' Klinkt zijn plagerige stem.

Met een brede lach kom ik overeind. Van bovenaf kijk ik naar Mike's uitdagende blik. Hij doet geen moeite van het kussen af te komen. Normaal gesproken zou ik me ongemakkelijk voelen en niet weten wat ik zou moeten zeggen. Nu is het anders. 

Ik buig over hem heen. 'Ja Mike, alleen de bovenkant.' Zo overtuigd mogelijk zoek ik naar woorden. 'De rest mag nog wel een beetje verbeterd worden.'

'Oh ja?' Klinkt zijn stem zogenaamd serieus.

Zijn ogen staren verleidelijk. Ik knik. Mijn lippen krullen omhoog. 'Oh ja.'

Ik gil. Totaal tegen mijn verwachting in begint Mike me te kietelen. Wild om het feit dat ik daar absoluut niet tegen kan, vecht ik me uit zijn omarming. Lachend ren ik van hem weg. Mijn geroep klinkt belachelijk. 'Nee Mike stop! Nee daar kan ik niet tegen!'

Aan de andere kant van de kamer zie ik hoe Mike het bed uit komt. Zijn warrige haar, ontblootte bovenlichaam en zwarte joggingbroek zijn zeker niet verkeerd om te zien. Met een snel kloppend hart zie ik hoe hij op me af komt. Mijn gegil wordt pas echt luid als hij zijn armen naar me reikt.

Mike grinnikt. 'Schoonheid dit is een hotel. We hebben links, rechts, boven en onderburen.'

Ik stop pas als Mike zijn armen om me heen heeft geslagen en het kietelen heeft veranderd in een knuffel. Opgelucht sla ik mijn armen om hem heen. Zwijgend blijven we zo staan, in het midden van de kamer.

Ons gedrag lijkt op de Mike en Sophie van vroeger. We zijn uitdagend en speels naar elkaar. Problemen denken we niet aan. Moeilijk doen we niet. We zijn gewoon verliefd en we genieten van de tijd samen. En zo hoort het ook. Zo hoort tienerliefde te zijn.  

Terwijl we elkaar omhelzen kijk ik om me heen. Het is de allereerste keer dat ik in Mike's kamer ben. Het is officieel gezien natuurlijk niet van hem, maar het is duidelijk dat hij langer dan een nacht in dit hotel verblijft. Om een onduidelijke reden lijkt hij liever in hotels te zijn dan in een eigen huis. Zo is het altijd al geweest. De laatste keer dat ik met hem in een hotelkamer was, gaf hij als reden dat zijn huis werd verbouwd. Ik ben benieuwd wat het deze keer is.