Het is mijn kind

25. De nieuwe ik

De afgelopen avond en nacht is te vergelijken met een kleine tour door regelrechte hel. Een tijdelijk bezoek aan de pit van het vagevuur. Zonder er controle over te hebben ben ik door het rijk van de duivel gegaan. Het was alsof ik werd vastgegrepen door onzichtbare handen en werd meegesleurd tot het eind. De pijn is gevoeld als diepe messteken tot diep op het bot. Tranen vloeiden als een overstroming wat niet is tegen te houden. Bovenal is een wond middenin mijn hart opengegaan en heeft het gebloed tot er simpelweg niets meer overbleef.

Mike heeft me opnieuw achtergelaten en dat is aangekomen als een reusachtige klap. Zijn daad heeft grote schade aangericht. Voor urenlang heb ik geprobeerd ermee om te gaan. Te bedenken wat er is gebeurd en wat er gedaan moest worden. Met de tijd mee heb ik er alles aangedaan om mezelf rustig te krijgen. Om te stoppen met mezelf fysiek pijn te geven, in de hoop de wond in mijn hart niet te voelen. Ik wist dat ik mezelf bij elkaar moest rapen en moest vechten tegen de pijn.

Het gaat niet om jou. Het gaat om Serena. Denk aan je dochter. Bedenk een oplossing. Bedenk wat je moet doen als Mike niet meer terugkomt. Hoe ga je Serena het ontbrekende deel van een vaderfiguur geven als je tegelijkertijd ook al moeder bent?

Zoveel frustrerende vragen waarvan ik het antwoord niet wist.

En hoe ga je het zelf redden? Zonder hem zijn er geen veilige armen die je beschermen tegen kwaad. Tegen de nachtmerries. Tegen de angst alleen te zijn. Hem nodig te hebben. Hoe negeer je dat? Hoe ontwijk je de hevige gevoelens die op dezelfde dag zijn aangewakkerd, als de dag dat Mike het heeft verwoest?

Het was duidelijk. Hoe sterk ik ook wilde zijn, hoe erg ik ook mijn best deed de Sophie te blijven die iedereen van me verwacht: het was teveel. Na de fase waarin ik op zo'n jonge leeftijd moeder ben geworden en de aanrijding van Charissa was de klap die Mike heeft veroorzaakt teveel. Te sterk en te heftig. Fysiek en mentaal. Ik ging door hel tijdens de poging alles op te lossen, tot ik wist wat ik moest doen om mezelf te beschermen. Ik zag geen andere optie. Het was de enige manier om de brandende pit van het vagevuur te ontwijken en niet langer meer te lijden aan de pijn en het verdriet:

Het was tijd om mijn emoties stop te zetten.

De gedachte kwam vlak nadat het huilen ophield. Alle tranen waren verbruikt. Er was niks meer over. De duisternis uit mijn nachtmerrie leek vervormd te zijn tot een nieuwe vriend in de realiteit. Een vriend die me een pad liet zien dat daarvoor nog volledig onbekend was. Het was een belofte dat ik deze tijd door kan gaan zonder de open wonden te voelen. Een pijnloze manier. Het waren geen klauwen die zich aan me vastklampten - zoals het wel in mijn nachtmerrie was - het waren twee zachte handen die vertrouwd voelde. Vertrouwd en veilig. Mijn tranen stopte en de pijn verdween het moment dat ik zijn handen vastpakte.

Ik volgde hem naar het begin van het pad. Het pad zonder pijn. Een plek waar het bloeden van de open wond werd gestopt en er op mijn hart niets anders overbleef dan een lelijk litteken. Een litteken waarvan je weet dat het er is maar er niets meer van voelt. Helemaal niets. En het is beter. Ik was overtuigd. De duisternis werd mijn nieuwe vriend.

Mijn belofte aan hem is het begin van een pijnloze periode: vanaf nu luister ik naar zijn advies en alleen die van hem. Ik zal naar hem luisteren en zijn pad volgen. Zolang ik mezelf fysiek geen pijn meer hoef te doen om die in mijn hart te vergeten is duisternis de nieuwe hoop. Zijn pad is de enige die ik zal volgen: zijn pad in de schaduw van het licht waar de emoties stop worden gezet.

Het is maandagochtend: de schooldag is begonnen.

En als er iets is waar ik normaal gesproken – toen ik nog iets gaf om emoties – moeilijk mee om kan gaan, dan is het wel het gevoel te hebben dat kostbare tijd van mijn leven volledig wordt verspild aan de meest nutteloze onderwerpen. Totaal niet boeiende dingen waarvan je niet begrijpt dat er überhaupt mensen op aarde zijn die het ook maar een beetje interessant vinden.