Het is mijn kind

21. "Head up, stay strong. Fake a smile, move on"

Alles lijkt anders in het ziekenhuis. Anders dan in het echte leven. Er heerst een bepaalde sfeer die overal is te voelen. Alsof de spierwitte muren al het onbelangrijke van buiten afweren en alleen datgene wat ertoe doet naar binnen laten. Alsof het drukke leven met al zijn dagen die keer op keer in een vaste routine voorbijgaan wordt vastgezet. Het is anders maar echt. Afwijkend maar waar. School, werk, uiterlijk of Social Media doet er niet toe. Niet hier.

De laatste mode, feestjes of alle anderen onderwerpen waar elke dag aandacht aan wordt besteed is niet belangrijk. Niet hier. De tijd die buiten de muren doortikt is hier vastgezet tot een kalmerende pauze. Een onderbreking. Het wordt allemaal vergeten en alleen datgene met een echte betekenis krijgt zijn aandacht. De gezondheid; de veiligheid; hier heerst het belang van de patiënten. De vaardigheden van de dokters die levens redden. Hier draait het om Charissa. Haar leven. Om haar longen die zich met lucht vullen, haar kloppende hart en haar hand die ik zorgvuldig vast heb gehouden.

Het kost me veel moeite om geloofwaardig te blijven glimlachen. Toch lukt het. Elke vezel in mij wilt Charissa laten geloven dat alles vanaf nu goed gaat komen. Ik wil sterk voor haar zijn op een manier zoals Mike het doet bij mij. Ik wil haar ervan overtuigen dat ze niet bang hoeft te zijn. Er is niets wat ik niet zou doen om haar een geruststellend gevoel te kunnen geven. Als ik haar pijn had kunnen wegnemen door slechts haar hand vast te houden en het uit haar te verdrijven dan had ik dat gedaan.

Wat ik er voor zou moeten doen kan me niets schelen. Alles is beter dan het machteloze gevoel en het besef dat er geen manier is haar wonden te genezen. Niet zoals het witte licht dat wel heeft kunnen doen in mijn droom. Mijn nachtmerrie.

Charissa kijkt me aan. Haar ogen weerspiegelen het bedrog van haar voorzichtige glimlach. Haar uitstraling is gevormd met verdriet, een stukje angst en vooral een heleboel verwarring. Haar hele lichaam geeft aan hoe slecht ze eraan toe is en toch blijf ik geloven in mijn woorden.

'Alles is oke Charissa. Je hoeft niet bang te zijn. Het mag misschien niet zo lijken maar vanaf nu gaat het alleen maar beter worden.'

Zo goed als ik kan heb ik een voorbeeld genomen aan zijn sterke. Mike's kracht. Terwijl mijn woorden zo scherp en beheerst als mogelijk is zijn uitgesproken zie ik Mike in gedachten. Hoe hij zijn houding sterk maakt, hoe hij zijn stem onder controle krijgt en zijn ogen machtiger laat spreken dan zijn woorden. Alle onderdelen voert hij precies uit zoals het hoort en samen vormt het een overtuigende uitstraling. Ik heb geleerd dat het helpt. De sterkte heeft mijn woorden een kalmerende toon gegeven en voor een seconde begin ik er zelf in te geloven. Misschien dat het vrij onwaarschijnlijk is maar dat maakt niet uit. Het gaat erom wat zij denkt en gelooft. Niet ik.

Het heeft geen zin om haar vol angst en schrik aan te kijken en haar te laten merken hoe erg ze eraan toe is. Het heeft geen zin haar te vertellen dat er een grote kans is dat ze zowel fysiek als mentaal nooit meer hetzelfde wordt of dat er politieagenten in de buurt zijn die willen weten wat er met haar is gebeurd. Dat allemaal samen zegt overduidelijk dat het geen enkele zin of nut heeft haar emotioneel gezien nog meer te belasten.

Natuurlijk wil ze antwoorden op haar vragen en natuurlijk zal er een moment komen dat ze erachter komt hoe heftig de gebeurtenis van gisteravond voor ons allemaal is geweest. Maar nu is niet de juiste tijd. Het enige wat wel zin heeft is haar laten weten dat ze niet alleen is en dat ze niet meer bang hoeft te zijn: onze moeder is er; onze vader denkt aan haar; ik ben er.

Haar vingers klemmen zich steviger om die van mij. Erg sterk is het niet. Ik kan voelen hoe ze is verzwakt. Het is niet alleen te voelen, het is ook te zien. Haar verwilderde plukken haar vallen vormloos richting haar schouders, haar huid is vele malen bleker dan normaal en een bepaalde glans bij haar ogen is verdwenen. Er zit geen oplichting meer in haar anders zo prachtig bruine ogen. Het is weg. Verdoofd. De witte lakens van het ziekenhuisbed benadrukken haar verzwakte lichaam. Het verband en de hechtingen zijn op teveel plekken aanwezig. Haar hoofd; haar ribben; haar pols; het is overweldigend.