Het is mijn kind

23. Een tweede kans

Afgesloten van het normale leven heb ik me laten meenemen. Moeiteloos ben ik meegevoerd. Of eigenlijk ben ik gevlucht. Ontsnapt van de tijd waar ik niet in wil maar wel hoor te zijn. Met gesloten ogen heb ik me volledig toegegeven aan deze middag. Aan deze plek. Er is geen weerstand. Geen verzet. Ik heb me overgegeven met een heerlijk gevoel van verlossing als gevolg. Het mag slap overkomen dat ik mijn verantwoordelijkheden uitstel, maar er is nou eenmaal te weinig kracht om me terug te duwen naar de plek waar ik hoor te zijn: thuis.

Of het ziekenhuis. Bij Serena, bij Charissa of mijn vrienden die ik nog geen enkele verklaring voor mijn plotselinge verdwijning bij het feest heb gegeven. Het idee om voor even vrij te zijn van alles is te sterk. Het is een herkenbaar gevoel. Zo'n heerlijk gevoel wat je krijgt wanneer je in bed gaat liggen na een lange dag. Als alle delen en plekjes van je lichaam na hard werken eindelijk mogen rusten. Of het hemelse moment van een warm bad, of een kop hete thee tijdens koude dagen. Het zijn allemaal verschillende voorbeelden met uiteindelijk hetzelfde gevoel: een moment waarin je kan genieten van ontspanning, rust en kalmte.

Niet alleen mijn lichaam maar ook mijn gedachtes krijgen rust. Er wordt geen aandacht meer aan besteed. Al het laatste beetje energie heb ik verbruikt aan Charissa. Aan het moment waarin het voor mij cruciaal is geweest dat ze geloofde in mijn woorden. In de boodschap die zei dat ze zich geen zorgen hoeft te maken. Iets wat Mike zojuist ook bij mij heeft gedaan. Een voor een proberen we sterk te zijn voor anderen terwijl we zelf alle steun en hulp kunnen gebruiken om door te zetten.

Nu ben ik op. Ik ben me ervan bewust geraakt dat dit niet het einde is en iets in mij vertelt me dat het tijd is dat te accepteren. Charissa's wonden, mijn nachtmerrie en Mike maken duidelijk dat er iets naars speelt. Iets in mijn abnormale leven. De waarheid is dat ik het zelf al vanaf het begin heb gevoeld. Een onderbuikgevoel en een stemmetje in mijn hoofd hebben perfect uitgelegd dat mijn leven nou eenmaal anders is dan die van alle andere tieners. Ik ben anders en zo zal ik ook dingen meemaken die niet te vergelijken zijn met anderen.

Misschien ben ik zo geboren, misschien heb ik er onbewust voor gekozen om mijn leven te veranderen toen Mike het pannenkoekenrestaurant binnenliep. Het maakt nu niet meer uit. Spijt is er niet.

Ik vraag me af hoe hij ermee omgaat. Ik ben anders dan de rest en ik weet dat hij dat ook is. Hij is geen ordinaire jongen. Hij gaat niet meer naar school, hij gaat niet uit met vrienden en hij zit niet achter meisjes aan. Een 19-jarige jongen hoort het leven te ontdekken, fouten te maken en plezier te hebben. Hij hoort kattenkwaad uit te halen met zijn vrienden, een grote mond te hebben tegen volwassenen en uit te zoeken wat bij hem past en wat niet. Wanneer ik naar hem kijk zie ik niets daarvan terug.

Hij kijkt alsof hij die periode al achter zich heeft gelaten, of misschien wel nooit gehad. Verder is het een groot vraagteken. De muur die om hem heen staat laat niets toe. Hoe ver hij zijn armen ook spreidt, hoe fijn zijn omhelzing ook aanvoelt: er is altijd een muur die om hem heen blijft staan. Een blokkade naar een geheim dat hij koste wat het kost voor zichzelf houdt. Iets wat hem anders maakt.

Het is niet me niet ontgaan dat er iets vreemds aan de hand is sinds Mike's terugkeer. Niet alleen zijn mysterieuze gedoe. Dit keer is er meer. Erger. Hij is het niet alleen aan het verbergen hij is er ook mee bezig. Wanneer hij denkt dat ik het niet zie, wanneer ik er niet ben en zelfs als we zo intense samen zijn als nu. Het is niet per se een actie of daad, het kan ook gewoon een blik zijn. Iets als het constant willen beschermen of de argwanende blikken die hij in de buurt afvuurt.

Ik kan zien dat hij er altijd mee bezig moet zijn, maar wat blijft voor altijd een raadsel. Een verborgen feit die alleen kan worden onthult als Mike daar klaar voor is.