Het is mijn kind

24. En toen kwam de realiteit

De kus is het begin van een sprookje.

Een sprookje met een happy ending. Het eind van een prachtige film waarin de hoofdrolspelers hebben gewonnen. Ze hebben gevochten voor hun droom en na een heftige strijd zijn ze daarin geslaagd. Zo voelt het. Mike en ik zijn die hoofdrolspelers. Het eind van een sprookje met een veelbelovend begin voor de personages. Voor ons. Zo goed voelen zijn lippen die op de mijne zijn gedrukt. Zo goed en zo fijn. Het is haast niet uit te leggen hoe fantastisch dit moment is. Hoe heerlijk het is om het mooie uit het verleden terug te hebben gekregen in het heden. In het nu.

Hoe geweldig het is om er weer aan toe te geven. Het is perfect, alles is perfect. Of beter gezegd: hij is perfect. Hij is alles wat ik nodig heb. Dat is iets wat ik altijd al heb geweten. Zijn glimlach, zijn ogen, stem en warmte: zijn bestaan. Er zijn geen juiste woorden voor. Geen enkel woord is goed genoeg om te beschrijven wat ik voel bij hem. Hoeveel hij voor me betekent. Het is om gek van te worden. Alles aan hem is om van te lachen en te huilen.

Mike: niet de enige jongen in het universum, wel de enige die ertoe doet.

Hij heeft de gave alles beter te maken. Eerlijk waar. Mijn ogen voelen mooier wanneer hij erin kijkt, mijn naam klinkt speciaal als hij het zegt en mijn hart voelt puur als hij het raakt. Het mag misschien een roekeloze beslissing zijn, of een stomme fout om van hem te houden maar een ding weet ik wel: als Mike al een fout in mijn leven is zal hij zonder twijfel de beste fout zijn die ik ooit zou kunnen maken. Want zonder hem ben ik niets, met hem ben ik iets en samen: samen zijn we alles.

Ik hou van hem.

Ik hou echt heel erg veel van hem. En dat is eng, heel erg eng. Het is eng om te weten dat hij niet veel nodig heeft om mijn emoties te bepalen, gewoon omdat het lot heeft beslist dat hij mijn zwakte is. Het is eng om ervan bewust te zijn dat hij mij net zoveel pijn kan bezorgen als liefde. Zo zullen zijn armen datgene zijn wat me vangt als ik val, maar kan hij ook de reden zijn dat de grond onder mijn voeten verdwijnt...

Hem kwijtraken is mijn grootste angst. En hoe ongelooflijk naïef de tienergedachte ook mag zijn: ik weet dat als ik hem verlies ik iemand kan worden die ik niet hoor te zijn. Iemand die op zoek gaat naar duisternis omdat elke pijn beter is dan die van een gewond hart. Die kans zal er altijd zijn en dat maakt deze kus zo riskant en gevaarlijk. Nu voelt het als een sprookje met een happy ending waarin vuurwerk sprankelend de hemel ingaat, maar voor je het weet wordt de droom gebroken en de hemel getransformeerd tot hel. Iets waarvan ik weet dat ik het niet aan zou kunnen.

Ik zou er niet mee om kunnen gaan. De enige optie voor mij is dat Mike het sprookje deze keer waarmaakt. Dat alles wat ik nu meemaak blijft. Want ik heb het nodig. Ik hem nodig.

Hij weet precies wat ik wil zonder dat ik ernaar vraag: zijn starende blik en de tijd die hij neemt voordat hij me kust. En niet alleen op mijn lippen, ook op mijn wang, voorhoofd en nek. Of het moment wanneer mijn vingers verstrengeld zijn met die van hem en ik mijn hoofd op zijn borstkas mag leggen; luisterend naar zijn hartslag. Het gevoel van bescherming en veiligheid als hij me omhelst. Een zone waarin niemand me iets aan kan doen. Zijn handen om mijn middel. Het moment wanneer hij lacht om iets wat ik doe of zeg. De keren dat hij fluistert hoe mooi ik ben, of lief. Wanneer hij me optilt. Wanneer hij zijn jas geeft.

Ja, het is cliché.

Ja, het is ordinair.

Nee, het is niet vreemd.

Want hoe gebruikelijk het ook is: het blijven dingen die elk meisje verdient om te krijgen van een jongen. Het zijn kleine dingen die meer betekenen dan de grote daden. Het kan zo simpel worden gedaan door een jongen maar zo moeilijk om te krijgen als een meisje. En wanneer ik het krijg van Mike weet ik dat het, het proberen waard is.