Het is mijn kind

30. Roekeloos

Na de ingrijpende maar noodzakelijke maatregel - de brug in de fik te steken - heb ik me de rest van de dag verscholen achter de beschermende bomen van het dichtbegroeide bos. Met niets meer of minder dan een flesje water en een chocoladereep, gestolen uit Calebs keuken, en nog altijd de outfit van de karaokeavond aan, heb ik me losgemaakt van de normale dag in de normale wereld. Als een onzichtbare schim heb ik me aangepast tot een onopvallend onderdeel van het bos. Zonder te kijken naar het stromende water dat eerst nog zo mooi blonk door de felheid van de zon, of de kleuren van de herfst die zich hebben verspreid in de bomen, laat ik me meevoeren naar allerlei tot nu toe onbekende delen van het bos. Gevlucht als een gezochte crimineel, onvindbaar voor de politie.

Zo voelt het. Alsof ik uit een veilige zone van mijn oude leventje ben gestapt. Een hoog risico waarvan de gevolgen ernstig hadden kunnen zijn. Toch heb ik het gedaan. Ik heb risico's genomen en dingen gedaan waarvan ik nooit had gedacht dat ik het werkelijk zou waarmaken. Dat ik überhaupt het lef zou hebben, dat ik de stap zou durven nemen.

Ik ben trots op mezelf. Het geeft me een ijzersterk gevoel. Het gevoel niemand nodig te hebben. Ik heb bewezen dat ik prima voor mezelf kan zorgen. Ik ben niet zwak. Ik ben niet afhankelijk van anderen. Ik regel mijn eigen zaken en er is niemand die zich ermee mag bemoeien. Ik hoef me niet meer zielig te gedragen door middel van een hoop tranen of andere signalen van zwakheid. Die periode is afgesloten. Ver achter me gelaten, als een stukje van vroeger die alleen nog maar waarde heeft in zijn of haar eigen tijd. Het is als een afbeelding in een fotoalbum. De herinnering op de foto is kostbaar, maar vanaf nu is het niets meer of minder dan een foto in een boek. Een deel van een bewaarmiddel dat ergens in het huis wordt neergelegd tot het uiteindelijk wordt vergeten en het niet langer meer van belang is.

Het voelt heerlijk eindelijk te kunnen doen wat ik wil. Ik ben vrij. Ontsnapt uit de kooi waarin ik voor zo'n lange tijd in heb gezeten. Ondanks dat het allang duidelijk was dat emoties mensen alleen maar verzwakken heb ik het nooit eerder kunnen zien. Blind en naïef dat ik was. Nu gelukkig niet meer. Ik kan doen wat ik wil zonder er bij na te hoeven denken. Ik hoef niet te denken aan anderen en ik hoef mezelf niet af te vragen of mijn keuzes "verstandig" zijn. Het maakt niet uit. 

Er is niemand die me nog kan beoordelen op een manier dat het daadwerkelijk iets met me doet. Het kan me niet schelen wat anderen van me vinden. Mijn leven is van mij en van niemand anders. Niemand heeft het recht te bepalen wat ik ermee doe, op ikzelf na. Mijn leven, mijn keuzes. Ik doe ermee wat ik wil of anderen dat nou accepteren of niet.

De volgende dag is aangebroken.

Zonder nog goed te weten waar ik me de afgelopen nacht schuil heb gehouden slenter ik over onbekende straten zonder naam. Hoewel ik zeker weet dat ik gisteravond het bos uit ben gegaan en vervolgens een vage bekende ben tegengekomen, kan ik me niet meer herinneren wie het was en wat ik tot slot heb gedaan. Het voelt als een zwart gat in de tijd van mijn geheugen. Mijn instinct geeft aan dat er iets is gebeurd een aantal uur geleden, maar mijn hersenen blokkeren de toegang tot het antwoord van de vraag.

Waar heb ik de nacht doorgebracht en misschien nog veel belangrijker: met wie?

Het maakt ook niet uit. Wat ik ook heb gedaan en met wie ik ook was; het kan nooit zo erg zijn dat het effect op me heeft. Dat ik mijn mobiel bij Caleb thuis ben vergeten en daarom noodgedwongen terug moet is iets waar ik me eerder mee bezig moet houden. Vanaf het moment dat hij me zal zien wanneer hij de deur opent, zal hij er opnieuw alles aandoen om me te beïnvloeden. Mega vervelend.

Een aantal secondes nadat ik de bel heb ingedrukt en kalmpjes blijf wachten gaat de deur open. Slechts twee kleine stappen tegenover me staat Caleb, duidelijk nog niet helemaal klaar voor de dag. Hij ziet er niet uit. Aan zijn plukken haar die tegen zijn gezicht aanplakken kan ik zien dat hij net heeft gedoucht. Zijn ogen staan mat en zijn grijze sweater geeft hem een futloze uitstraling. Alsof dit een van zijn dagen is waarin hij geen energie heeft om vrolijk en actief te zijn. Dit kan ik uiteraard alleen maar als een voordeel zien. Geen energie betekent vanzelf dat hij het snel zal opgeven, mocht hij van plan zijn door te zeuren.