Het is mijn kind

27. Fuck it

In een zelfverzekerde houding ben ik het schoolplein over gelopen. De gevolgen hiervan komen niet in me op. Het is een besluit waar geen seconde over is nagedacht. Alsof er vanbinnen een knop om is gezet en mijn lichaam vanzelf een beslissing heeft genomen. Ik heb alles achtergelaten. Letterlijk en figuurlijk. Zo heb ik me niet alleen losgemaakt van de school en de vriendengroep voor slechts deze dag, maar voor altijd. Met andere woorden: ik zal nooit meer terug komen. Er is nou eenmaal geen reden om terug te rennen naar het verleden. Het normale leventje met hierin alles wat de oude ik dagelijks om haar heen verzamelde voor geluk, blijdschap en een veilig gevoel. Het doet er allemaal niet meer toe. Het past niet meer bij me. Het is tijd voor verandering.

De allereerste stap is mijn uiterlijk. De manier waarop de oude ik zichzelf heeft laten zien tegenover de wereld is werkelijk om voor te schamen. Het is zo erg dat ik haar nauwelijks als mezelf kan zien. Er is geen verband en er zijn geen kenmerken die haar aan mij linken. In mijn ogen is ze een 17-jarig meisje uit het verleden die zo snel als maar kan moet worden getransformeerd tot een jonge vrouw. Een jonge vrouw met smaak. Want hoe zij zich aan de buitenwereld heeft blootgelegd: kan echt niet.

Het eerste wat ik tot op het bot verafschuw zijn haar bruine krullen die altijd netjes in een hoge staart of knot zitten. En als het dan toch los hangt is het eerst van top tot teen goed door gekampt. Er zit geen volume in. Het is netjes. Netjes, braaf en onschuldig. Vervolgens is er op haar gezicht geen teken van make-up te ontdekken. Hooguit een beetje mascara. Naar mijn mening super zonde. En het zou met een heleboel moeite nog wel te verdragen zijn, als de kledingstijl niet zo absurd is. Zo vreselijk truttig. Al die kreukloze bloesjes en lange shirts. Ik bedoel, het is toch niet dat haar vader van de kerk is? Het is toch niet dat hij haar heeft bevolen lange kleding te dragen om haar kont te bedekken voor het andere geslacht?

Gelukkig ga ik het vanaf nu totaal anders aanpakken. De leegte rondom mijn hart is inmiddels opgevuld. De plek waar vroeger emoties de baas waren is overgenomen door iets sterks. Iets met veel kracht. Ik zou bijna denken dat het een stukje schaduw is. Een klein sprankje duisternis die machtig genoeg is om mezelf overeind te houden. Een klein sprankje duisternis dat van binnenuit mijn nieuwe persoonlijkheid uitstraalt in de vorm van een heleboel zelfvertrouwen en nieuwe energie. Van het zwakke meisje is niks meer overgebleven. Het trieste meisje met al haar kinderachtig gepieker en overdreven emoties is weg. Als het aan mij ligt voorgoed.

Nadat ik kalmpjes van school weg ben gelopen, met het idee Charissa op te zoeken, heb ik vlug nog een tussenstop gemaakt. Thuis hoefde ik niet te sluipen of muisstil te zijn, er was tenslotte niemand aanwezig. Geen vader om zijn dochter te beschermen met zijn strenge regels, geen moeder die als een beschermingsengel over haar kinderen waakt en geen zusje om mee te lachen of te huilen. Er is niemand. Helemaal niemand.

Tijdens het lopen kijk ik onbewust naar Serena's slaapkamer. Zou mijn dochter thuis zijn? Al snel wordt de vraag verbannen. Natuurlijk niet. Mijn moeder zou haar nooit hier alleen laten. Ze is vast weer naar de buren gebracht. Als vanzelf verschijnt er een spottende glimlach op mijn lippen. Nog even en Serena weet niet meer wie haar moeder is. Ach. Het is beter zo. Ik ben niet geschikt voor het hele moeder zijn gebeuren. Bovendien: ik ben een tiener. Waarom zou ik me als een moeder moeten gedragen als die van mij me nog steeds beveelt mijn kamer op te ruimen en huiswerk te maken...

Hoopgevend op iets redelijks om aan te trekken heb ik de hele inhoud van de kledingkast overhoop gegooid. De vloer heeft her en der stapels gekregen met truttige truitjes, nette bloesjes en veel te oude broeken. Ergens ver achter in de kast heb ik een strakke donkerblauwe spijkerbroek gevonden. Nog niet helemaal waar ik naar zoek, maar het kan ermee door. Bovenop draag ik een zwart T-shirt met een riskante V-hals, dat gemaakt is van een zachte glanzende stof. De zwarte laarzen maken de outfit helemaal af. Tot slot werp ik nog een vlugge blik in de spiegel. Zo te zien zit de rode lippenstift nog prima. Ook mijn haren zitten nog perfect in model. Los en wild. Ik knik tevreden. Tijd om te gaan.