Het is mijn kind

47. Hopeloos, maar de moeite waard

Langzaam keren we terug naar de stad. Met zijn tweeën hebben Mike en ik een groot deel van de dag in het bos doorgebracht. Het maken van de brug, Mike die het water in viel en alles daarna zijn kostbare momenten. Alles wat we zeiden, alles wat we voelden en alles wat we deden was goed. Ontzettend goed.

Nu lopen we terug. Terug naar de steden paden, het verkeer en de massa mensen. De drukte ontstaat weer en daarmee wordt de speciale plek opnieuw een herinnering. Deze keer stoort het me niet. Met Mike aan mijn zijde komt het goed. Met hem blijf ik rustig. Hij leidt me af op de momenten dat ik het nodig heb. Als de tikkende bom, gemaakt uit angst en frustratie, ook maar een seconde de controle krijgt zorgt Mike ervoor dat het stopt. Hij laat me mijn belofte aan hem waarmaken. Ook al is het maar voor een dag.

Ik moet alles vergeten. Ik mag er niet aandenken, ik mag er niet over praten en boven alles mag ik mijn gevoelens er niet door laten beïnvloeden.

Hand in hand doorlopen we de lange winkelstraat. Zijn vingers zijn met de mijne verstrengeld. Schaamteloos houdt Mike mijn hand vast. Er is geen keer dat hij zich van me los wil maken, ook niet als er nieuwsgierige tieners voorbij komen. Ik vind het heel lief. Daarbij voelt het vertrouwd en veilig. Nu hij me vast heeft weet ik zeker dat ik niet bang hoef te zijn voor verdachte voorbijgangers. Want hoe erg ik het ook probeer te ontwijken: het blijft een feit dat er een stalker is.

'De eerst volgende die me een rare blik geeft krijgt een mep,' mompelt Mike geïrriteerd.

Lachend om zijn reactie kijk ik hem aan. Ondanks het mooie weer zijn Mike's kleren nog steeds nat. Ook zijn haren zien eruit alsof hij net een wilde douche heeft gehad. Simpel gezegd: hij is een wandelende attractie voor mensen die even willen lachen.

Nieuwsgierig kijk ik hem aan. Ik weet dat hij me naar een nieuwe plek en daarmee een nieuwe verassing brengt. Ik zou hem kunnen vragen waar hij me heen brengt maar dat heeft natuurlijk geen zin. Als er iemand koppig is dan is het Mike wel.

Hoe langer we lopen hoe benieuwder ik word. Er is van alles te zien en ik heb geen flauw idee wat belangrijk is en wat niet. Zo zie ik de duurdere winkels van de stad, de zakenlui in nette pakken en de hoge gebouwen met ontelbaar veel ramen. Ik zie kleine kinderen door de straten rennen met hun rijke ouders ver daarachter, beide zijn aan de telefoon. Ik zie het duidelijke verschil tussen de vervuilde straten van de stad en de nette opgeruimde omgeving van dit deel. Mike heeft me naar het rijkste gedeelte gebracht en ik weet nog altijd niet waarom.

Met opgetrokken wenkbrauwen kijk ik naar boven. Stilstaand voor een groot hotel kijk ik Mike aan. 'Wat doen we hier?'

'Ik wil je iets geven.'

Zonder nog iets te zeggen gaat hij naar voren. Twijfelend volg ik hem. Bij de ingang staat een man in pak. Op het moment dat we de draaideuren in stappen hoor ik de man spreken.

'Goede dag meneer. Fijn u weer terug te hebben.'

Wat betekent dit? Verbaasd kijk ik Mike aan. Kort en een beetje koelbloedig knikt hij terug. 'Overnacht je in dit hotel?' Vraag ik ongelovig.

Zijn geheimzinnige glimlach zegt genoeg. Het herinnert me aan vroeger. Hoe langer ik erover nadenk hoe helderder de herinnering wordt. Het feit dat ik Mike's huis nog nooit heb gezien en hij altijd in hotels lijkt te leven, brengt vragen in me op. Vastbesloten om deze dag niet te verpesten met een discussie hou ik ze voor mezelf. Vragen stellen kan altijd nog.

De hal van het hotel is gigantisch. De muren zijn hoger dan nodig is, elke meubel heeft een duur uitziende uitstraling en het ronde plafon geeft het hotel een klassieke sfeer. Het valt me op dat alle meubels zwart of wit zijn. Alleen de dierlijke beelden hebben een andere kleur. Er is een moderne indeling met hier en daar sierlijke versieringen. De grootte is indrukwekkend.