Het is mijn kind

39. Mike de mensenexpert

Het is zaterdagochtend. De klok geeft de tijd aan van 10:13 uur. De heersende stilte in huize Lente is zachtjes doorbroken door de standaard goedemorgen begroetingen, het stromende water van de douche en de radio in de woonkamer. De vaste routine is van start gegaan. Terwijl mam zich als eerste heeft opgefrist en vervolgens druk heen en weer was in de keuken, heeft pap alle ramen in het huis opengezet voor frisse lucht. Ook de bedden zijn opgemaakt, inclusief die van Charissa. Ze mag binnenkort weer naar huis. Een goed nieuwtje wat alleen maar vrolijkheid en een goed humeur kan bezorgen.

We zitten met z'n vieren aan de eettafel te ontbijten: mam, pap, Serena en ik. Met mijn lieve dochtertje op schoot probeer ik een hap te nemen van mijn broodje pindakaas, wat tot nu toe nog niet helemaal lukt. Serena is in een onrustige bui. Ze heeft duidelijk geen zin in haar flesje en laat dat dan ook duidelijk weten door met haar benen heen en weer te trappelen. Wanneer ik tien minuten later nog steeds mijn broodje pindakaas meer heb geroken dan gegeten, neemt mam de kleine rebel met een lach van me over.

'Ze lijkt op haar moeder. Als ze het ergens niet mee eens is, laat ze het merken ook.' Zegt mam en schenkt me daarbij een geamuseerd lachje. Ik glimlach en neem opgelucht een hap van mijn ontbijt. Ik merk meteen dat ik veel teveel pindakaas op mijn brood heb gesmeerd. Gadver. 

'Dus, ik heb begrepen van je moeder dat jij en Serena's vader plannen hebben gemaakt voor vandaag,' klinkt paps zakelijke stem opeens. Het irriteert me dat hij niet gewoon Mike zegt, maar ik ga er verstandig gedacht niet op in.

'Ja, dat klopt.'

Hij knikt, neemt een slok van zijn zwarte koffie en schraapt vervolgens zijn keel. Zijn ogen staan neutraal en ergens toch een beetje prikkelbaar. Het is duidelijk dat hij zijn woede voor Mike nog lang niet is kwijtgeraakt. Iets wat ik allang heb gedaan, voor zover dat mogelijk is.

'En wat zijn de plannen precies?'

'Niets bijzonders. Mike wilde laten zien dat hij een goede vader voor Serena kan zijn en ik heb hem aan die belofte gehouden. Ik ga naar het winkelcentrum het een en ander voor Serena halen. Mike gaat mee.'

Pap knikt bedenkelijk. 'Ah, op die manier. Je laat hem zien wat het inhoudt om een ouder te zijn.'

'Zoiets,' mompel ik.

'Mooi. Hopelijk dringt het tot hem door dat ouder zijn meer betekent dan af en toe een bezoekje brengen en knuffelberen achterlaten.'

'Maarten zo is het wel genoeg,' zegt mam en houdt daarbij haar ogen op Serena gericht. De net nog vrolijke sfeer is in een klap omgeslagen in iets naars. Voor ik pap de kans geef het nog ongemakkelijker te maken dan het inmiddels al is geworden, sta ik op en schuif de stoel naar achteren. 

'Ik ben klaar. Ik poets nog even m'n tanden en dan gaan Serena en ik ervandoor.' Ik heb me al omgedraaid richting de gang, tot paps stem me abrupt tegenhoudt. 

'Wow wacht jij eens even.'

Met het gevoel te worden aangevallen kijk ik hem fel aan. 'Wat?' 

'Je neemt Serena mee?'

'Ja. Is dat een probleem?'

Een paar tellen is het stil. 'Nee,' klinkt het uiteindelijk. 'Niet zolang je haar niet uit het oog verliest. Je moet goed op haar letten.' 

'En wanneer zou ik dat niet doen?' Ik begin mijn geduld nu echt te verliezen. 'Pap waar slaat dit op? Het is toch niks nieuws dat ik met Serena de deur uit ga? Ze is mijn dochter, ik zal altijd op haar letten. En voor je over Mike begint: hij is haar vader. Hij geeft om haar. Hij zou nooit iets raars doen.' 

Het gesprek is beëindigd. Paps woorden laten weten dat hij Mike nog steeds niet volledig heeft geaccepteerd, het zwijgen van mam geeft aan dat ze het ergens wel met haar man eens is maar het niet aankan om tegen haar dochter in te gaan, en ik... Ik ben mooi niet van plan om Mike uit het leven van Serena te houden.