Het is mijn kind

51. Laten we samen huilen

Bewonderend kijk ik naar het einde van de film. De televisiezender heeft er twee weken lang reclame voor gemaakt. Net zo vaak tot ik me bijna verplicht voelde om het te gaan kijken. Het zou een adembenemend verhaal zijn volgens meerdere kranten. Een film vol met drama, liefde, spanning en zelfs een beetje actie. 

Ik heb lang moeten zuren, maar uiteindelijk heb ik Mike toch zover gekregen om de film samen met mij te kijken. Terwijl mam en pap een etentje met kennissen hebben en Charissa bij een vriendin is, hebben wij de woonkamer voor onszelf. Languit liggen we op de bank. Mike heeft zijn armen om me heen geslagen. 

'Mike kan je de popcorn aangeven?'

'Schat, het staat een halve meter voor je op tafel.'

Aandacht staar ik naar het scherm. 'Ik wil het einde niet missen. Het is zo goed.'

Zuchtend maakt hij zich van me los. Met een arm pakt hij de halfvolle bak popcorn van tafel. Vanuit mijn ooghoek zie ik hoe hij het voor me houdt. Wanneer ik mijn hand reik trekt Mike plagerig de bak een stukje terug. Mijn vingers grijpen naar lucht. Ik hoor hem grinniken. Hij vindt overduidelijk alles leuker dan het einde van de film zien.

Vijf minuten later verschijnt de aftiteling. Een dramatisch muziekstuk klinkt op de achtergrond. Meelevend blijf ik kijken. Het verhaal zit van begin tot eind vers in mijn geheugen. Er zijn allerlei vragen die ik voor de hoofdpersonages heb.

Als ik opkijk zit Mike verveeld op zijn telefoon. Hij bekijkt een filmpje op Facebook. Met opgetrokken wenkbrauwen kijk ik hem aan. Betrapt staart hij terug. Hij probeert zich eruit te redden. 'Nou, het was een goede film hoor.'

Ik sla mijn armen over elkaar. 'Oh ja? Wat gebeurde er ook alweer op het eind?'

Hij grijnst. Lachend trekt hij me naar hem toe. Met een glimlach laat ik het gebeuren. Ik voel zijn armen om me heen en zijn lippen bij mijn oor. 'Sorry mop. De volgende keer zal ik alles meekijken. Dat beloof ik.'

'Eerst zien dan geloven Mike.'

Even is het stil. Ongemakkelijk is het niet. Ik vind het fijn om alleen met hem te zijn. Een avondje bij mij thuis waarin we lekker op de bank hangen en gewoon samen zijn is altijd goed. Vooral als er verder niemand anders is. Tenslotte zijn we nog niet heel erg lang een stel. Onze relatie is iets waar niet iedereen even blij mee is. Om te beginnen met pap...

Bedenkelijk kijk ik voor me uit. 'Misschien hebben ze gelijk,' zeg ik dan.

Ik kijk op. Mike's ogen staan vragend. 'Wie is ze?'

'Mijn ouders, vrienden, iedereen! Zelfs de mensen uit de film die we net hebben gezien. Ik bedoel; wat weten wij nou van liefde? We zijn maar tieners.'

Mike glimlacht. 'Dat lieve schat, is de grootste fout die ik je heb horen zeggen. Hoezo "we zijn maar tieners"? Dat we jong zijn betekent toch niet dat wij niet weten wat het is? Sterker nog: wij weten wat het betekent. Het zijn de volwassenen die vergeten hoe het in elkaar zit. Daar hoef je het aantal scheidingen per jaar niet voor te tellen.'

Hij legt zijn handen op mijn wangen. Zwijgzaam luister ik naar zijn woorden. 'En zelfs als het niet zo lang doorgaat als we hopen, dan is het toch niet zo dat het niet echt was? Dat het niet echt ís? Er is nooit gezegd dat liefde een lengte heeft. Het kan puur zijn voor een seconde, een dag, een jaar of eeuwig. Wie weet.'

Ik leg mijn hand over de zijne, bang dat hij me loslaat. 'Eeuwig klinkt lang. En onrealistisch.'

Mike knikt. Zijn teleurgestelde blik krult mijn lippen omhoog. Het is lief om te zien hoe open hij zich naar me stelt. Het geeft aan hoe serieus dit voor hem is. Hoe belangrijk wij voor hem zijn. Hieraan denkend fluister ik hem toe. 'Maar we kunnen het altijd proberen.'