Het is mijn kind

54. Wat er is gebeurd

Voor minuten blijven we zo zitten. Met de betonnen vloer onder mijn benen, de stenen muur achter mijn rug en Mike tegen me aan. Mijn arm om hem heen en zijn ogen gesloten. Ik zit alles behalve fijn maar dat maakt niet uit. Voor een keer heeft hij me harder nodig. 

Ik ben hierheen gekomen om ruzie te zoeken. Ik liep hierheen met het idee dat ik een sterk monster zou confronteren. Ik ging uit van het ergste en hiermee is het nooit in me opgekomen dat het helemaal niet zo goed met hem gaat als ik dacht. Die muur waarvan ik dacht dat het onbreekbaar was staat er niet. Zijn hart klopt net zo hevig als de mijne. Hij voelt net zo sterk als ik. En nu? Nu doe ik niks liever dan hem vasthouden, net zolang tot hij zijn kracht weer terug heeft. 

Er wordt op de deur geklopt. Niet lang daarna komt Alison aarzelend naar binnen. Met opgetrokken wenkbrauwen en een hoopvolle blik kijkt ze me aan. 'En? Heeft hij gepraat? Gaat het goed met hem?' Vraagt ze zachtjes.

Ik kan mijn blik niet van hem loslaten. 'Alleen een naam,' mompel ik. 'Hij bleef de naam Amara fluisteren. Daarna viel hij in slaap. En nee: het gaat niet goed met hem.'

Alison komt bij me staan. 'Kom. Hij kan beter in bed liggen dan hier op de koude vloer. Ik help je wel.'

Samen ondersteunen we hem. Beide slaan we een arm om onze nek; Alison zijn linker- en ik zijn rechterarm. Moeizaam strompelt Mike naar voren. Zijn ogen blijven gesloten. Zwaar leunt hij tegen ons aan. Alisons stem begeleidt hem. 'Goed zo Mike. Nog een klein stukje. Nog een paar stappen naar voren.'

In de rechterhoek van de kamer staat een eenpersoonsbed. Het is zowat de enige meubel die nog heel is. De deken is dunnetjes en stoffig, een kussen ontbreekt en het matras ziet er alles behalve perfect uit. Het is een simpel uitklapbaar bed die niet ideaal zal liggen, maar alles is beter dan de vloer.

Voorzichtig leggen we hem neer. Mike's zwarte jack trek ik uit. Ik vouw het een paar keer dubbel en breng het zachtjes onder zijn hoofd. De deken leg ik over hem heen. Behoedzaam strijk ik een paar plukken uit zijn gezicht. Met gesloten ogen druk ik mijn lippen op zijn wang. Mijn hart bonkt. Bezorgd voel ik aan zijn voorhoofd, die hevig aan het gloeien is. Het zou me niets verbazen als hij koorts heeft.

'Je geeft echt om hem he?' Hoor ik Alison zeggen. Ik kijk haar aan. Bewonderend heeft ze gezien hoe ik Mike heb ingestopt. Zwijgzaam knik ik. Ja, ik geef om hem. Meer dan ik zou moeten. Meer dan ik durf toe te geven. Het is alsof ze mijn gedachte kan lezen. Ik zie haar glimlachen. Ze is het duidelijk niet gewend dat er zo voor hem wordt gezorgd. In deze plek en de ruige jongens die ik net heb ontmoet kan ik me dat wel voorstellen. Mike is hier klaarblijkelijk de baas. Hij zal ze nooit laten weten hoe hij zich werkelijk voelt.

Wetend dat Mike rust nodig heeft ruimen we de kamer op. Onopgemerkt rapen we de glasscherven, de stukken hout, de drank en de sigaretten op. Een voor een wordt het in de vuilniszak gestopt en de kamer uitgebracht. Tijdens het opruimen heeft Alison om een glas water gevraagd. De jongen die me nog het meest sympathiek lijkt overhandigt haar het glas. Nadat we Remco hebben bedankt en het glas naast het bed neer hebben gezet, lopen we stilletjes de kamer uit. Vlak voor Alison de deur sluit kijk ik nog een keer naar Mike. In zijn slaap heeft hij de deken ver over zich heengetrokken. Alleen zijn ogen en zijn warrige haar is nog te zien. Mijn hart gaat ervan smelten.  

In de gang kunnen we weer op normaal volume tegen elkaar praten. Alison en ik kijken elkaar aan. De vuilniszak legt ze in de hoek achter haar neer. In een snelle beweging heeft ze de kamer naast die van Mike geopend. Haar houding vertelt me dat ze klaar is met het verzwijgen. Uitnodigend kijkt ze me aan. 'Kom je binnen? Dan kunnen we praten.'

Wanneer ze me ziet twijfelen krullen haar lippen omhoog. 'Ik beloof je dat deze kamer niet zo erg is als die van hem. Dit is tenslotte de mijne.'

Ik besluit haar een kans te geven. Nadat ze voor me op is gekomen tegen Vincent en ik heb gezien dat ze werkelijk om Mike geeft, begin ik haar heel langzaam te vertrouwen. Als ik mezelf dan toch in de criminele wereld ga brengen kan ik net zo goed luisteren naar wat ze te zeggen heeft.