Het is mijn kind

12. Hij begrijpt het niet

Iedereen weet hoeveel make-up kan verzwijgen. Hoe groot of klein het ook is: met de ongelofelijke hoeveelheid en soorten make-up die we tegenwoordig hebben zijn zelfs de grootste onzuiverheden weg te werken. Nou ben ik zelf geen voorstander van make-up maar ik moet toegeven dat het af en toe van pas kan komen. Zoals nu. De wallen onder mijn ogen die vanochtend nog zo opvallend waren zijn nu nauwelijks nog te zien en de chagrijnige blik die ik uitstraalde is omgetoverd tot een vrolijke glimlach.

Misschien niet helemaal eerlijk voor mezelf om me van buitenaf anders te gedragen dan ik me werkelijk voel, maar alles is beter dan weer te moeten uitleggen dat ik totaal in de war ben door Mike. Daarbij hebben twee grote koppen koffie me een stoot aan cafeïne gegeven waardoor de energieke uitstraling niet helemaal gelogen is. De dag mag een slechte start hebben gehad maar ik ben vastbesloten er alsnog een geslaagde dag van te maken.

'Als een van de docenten morgen vraagt wat ik heb wil je dan zeggen dat ik koorts heb?'

Nog niet helemaal wakker kijk ik Anouk aan. Haar vraag komt onverwachts.

'Ga je spijbelen?' vraag ik.

'Soort van. Mijn vader gaat ons ziek melden voor een dag. Luna, Nick en mij.'

Ik wil vragen waarom maar ze is me voor. 'We willen mijn moeders graf bezoeken. Morgen zou haar verjaardag zijn.'

Haar stem klinkt zacht. 'Aangezien het niet niks is om haar te bezoeken wilt mijn vader dat we de hele dag vrij hebben. Voor het geval het, nou ja, te veel wordt zeg maar.'

Begrijpend knik ik. Het is ook niet niks. Voor mij heeft het al veel impact gehad twee jaar geleden, laat staan hoe het voor haar en haar familie is geweest. Het is een bijzonder zware periode geweest voor ons allemaal en nooit, maar dan ook nooit zal ik vergeten hoe Anouk in haar donkere periode is gevallen en er uiteindelijk weer uit is gered.

Het ergste was dat het zo onverwachts kwam. Vanuit het niets kwam de diagnose: borstkanker. Twee maanden lang heeft ze gevochten. Elke dag werd zwaarder en moeilijker en mensen probeerden te bedenken wat ze tegen de familie moesten zeggen. De hoop werd verloren bij vrijwel iedereen, ook ik moet ik eerlijk toegeven. Alleen bij Anouk niet. Ze moest en zal meemaken hoe haar moeder de kanker zou bestrijden. Ze moest zich aan de hoop vasthouden dat het goed zou komen. Volledig terecht natuurlijk, alleen maakte dat de klap nog harder dan die al aan zou komen toen haar moeder de strijd verloor.

Anouk was gebroken. Hoe kan het ook anders. Op zo'n jonge leeftijd je moeder verliezen? Mijn leven zou instorten. Ik zou het niet aan hebben gekund. Hoe tijd de pijn uiteindelijk ook heelt: ik zou precies gedaan hebben wat zij deed. Opgeven.

Na de begrafenis volgden de eerste donkere dagen met ontelbaar veel tranen en een hoop uitbarstingen. Voor dagen heeft ze zich van iedereen afgesloten en zichzelf in haar kamer opgesloten. Hoeveel we haar ook probeerden te helpen, er was niemand die haar pijn kon ontnemen en haar de troost kon bieden. We leefden met haar mee maar meer konden we niet, hoe graag we dat ook wilden. Na enige tijd besloot ze toch weer contact op te zoeken. Pijn had ze nog steeds, maar anders was ze wel. Harder, sterker. Haar bruine haren waren rood en haar gezicht had een sterke laag make-up gekregen.

Later zagen we de navelpiercing en ontdekten we haar muzieklijst. Een standaard lange afspeellijst met emotionele nummers, rock en een beetje punk. Er was niks mis mee, anders zijn is prima, maar we wisten dat het meer was dan slechts een andere smaak voor uiterlijk en muziek. Het was haar beschermingsmuur. Een harde hoge muur waar niemand doorheen kon.

Maanden is het zo gebleven, totdat de muur openbrak. Alle herinneringen aan haar moeder had ze voor zichzelf verstopt in een grote doos, totdat ze per ongeluk een filmpje van haar en haar moeder zag. Ze lachen en praten over een film die ze in de bioscoop hebben gezien. Anouk breekt en staat op het punt zichzelf weer op te sluiten.