Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kakashi, yetişkin hayatında asla kendi çocuklarına sahip olacağını düşünmemişti. Annesini hiç tanımadan büyümek ve bu kadar genç yaşta babasını kaybetmek, hala kalbinde taşıdığı acıya katlanırken bu dünyaya bir çocuk getirmek istemeyeceğini biliyordu.
Bu yıl otuz iki yaşına basıyordu. Bahar olmasına ve doğum gününe daha birkaç ay olmasına rağmen, omuzlarına biraz yük binmişti. Onun yaşındakiler evliydi, çocukları vardı. Kahretsin, öğrencileri bile ailelerini kuruyordu.
Yine de her gece küçük bekar dairesine tek başına döndüğünde, amansızca kendini hayattan memnun olduğuna ikna etmeye çalışıyordu.
Bir gün, kiraz çiçekleri tam açmışken, Konoha'daki pazar yerinde yürüyordu. Gözleri önündeki kitaba odaklanmıştı. Bir el yüzünün önünde uzanmış, ileri geri sallanıyordu. "Affedersiniz bayım, sanırım bunu düşürdünüz!"
Sesin ona bal gibi gelmişti. Çekici ve tatlı. Ne düşürmüş olabileceğini sorgulayarak kitabını indirirken, senin yüzün gözünün önüne geldi.
Senin parlayan yüzüne bakarken gözleri genişledi ve kaşları hafifçe kalktı. Dudaklarınızda güzel bir gülümseme vardı, başınızda güneşten korunmak için sarkık bir şapka takmıştım ve güzel mavi elbise vücudunuzu tüm kıvrımlarını kucaklamıştı. Tamamen etkilenmişti. Konuşmadan önce ağzının kuruduğunu fark ederek yutkundu.
"Neyi düşürdüm pardon?" zorla ağzından bu sözler çıktı.
Kollarını uzattın, ellerinde bir buket parlak çiçek vardı. Gözlerinizin içine sorgularcasına baktı, sadece gözlerinin parıldadığını gördü.
"Onlar frezya! Gününü aydınlatacak bir şeye ihtiyacın varmış gibi görünüyorsun. Al onları, hepsi senin." demiştin.
Pembe yanaklarının arasından sana teşekkür etmiş ve gününe devam etmişti. O gece çiçekler için aldığı vazoya bakarken senin gülen yüzünün görüntüsünü düşünmekten kendini alamadı.
Bazı görevler ve Hokage ile ziyaretler arasında haftalarca, tekrar sizinle karşılaşmayı umarak sürekli kendini pazarda dolaşırken buldu.
Hayal kırıklığına uğramaya devam ettiği için böyle yaparak seni bulamayacağını anladı. Senin adını bile bilmiyordu, gözüne çarpan şans eseri karşılaştığı biriydin. Sonunda, seni aramaya çalışmaktan vazgeçti. 
Özellikle akıllara durgunluk veren bir günün ardından Kakashi kaybettiklerinin anıt taşına yaptığı ziyaretten dönüyordu. Gözünün ucuyla mavi bir şey gördü. Herhangi bir mavi değildi, haftalar önce seni gördüğü o büyüleyici elbisenin mavisiydi.
Olduğu yerde durdu ve kafasını çevirdi. O aynı elbisenin içinde, ona çiçek verdiğin günkü kadar güzeldin. Şimdi penceresinin önünde solmuş duran o çiçekler. Bunun tek şansı olduğunu biliyordu ve nedense kalbinden bir şey onu sana doğru çekiyordu.
