Geçmiş peşinizi bırakmazken, gelecekten ne bekleyebilirdiniz ki? Hiç bir şey! Geçmişinizle, geleceğiz arasında kalırdınız. En kötüsü de bazen peşinize düşen bu geçmişin farkında bile olmazdınız...
(Yetişkin içerik)
Zenginlik, harcamak için; güç, saygınlık için; mükafat, itibar için; şehvet, haz için; sağlık, acı çekmemek ve bedensel gücünle yeteneklerini kullanabilmek içindir. Ne var ki dostluk, sayısız faydayı bir arada sunar...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İlk görüşmemizden yaklaşık bir ay sonraki seansımızda Bayan Cordvell'e, "Peki tüm bunları yaşayan birinin geleceği nasıl olur sizce?" diye sormuştum. Bu ağzımı açtığım ilk seferdi ve bana içtenlikle gülümseyip, "İnsanlara, geleceğe olan inancın ve güven duygun temelden sarsıldı. Yaşadıklarından sonra, o gün etrafında var olan her şey beynine travmatik hatırlatıcılar olarak kaydedilir. Annenin çığlığı, odadaki eşyalar, babanın elindeki silah, belki şu an hatırlayamadığın belirli bir söz, içerideki koku, havanın durumu..."
Geçmiş hiç bir şekilde peşimi bırakmayacak gibi görünüyordu...
"Bu hatırlatıcılarla her temasında kaç yaşında olursan ol dehşet anına geri dönebilirsin. Yani ilerleyen yaşlarında da bu travmatik olayın duygusuna maruz kalabilirsin."
Derin sıkıntılı bir iç geçirip, "Çok yardımcı oldunuz." dedim alay edercesine.
"Yaşadığın acının bedelini kendinden ya da etrafındaki insanlardan çıkarmamalısın. Seni gerçekten mutlu edecek hobiler edinmelisin. Keman çalabildiğini duydum." deyip bana yine o üstünde çalışıldığını düşündüğüm profesyonel gülümsemelerinden birini göndermişti.
"Annenin yasını tut Scarlett ve babana olan öfkeni dile getirmekten sakınma. En azından bu konuda kendine karşı dürüst ol ve ne zaman konuşmak, anlatmak istersen burada olduğumu unutma."
Margaret ve Thomas ise sanırım Bayan Cordvell'in tavsiyesi üzerine artık –en azından babamla ilgili haberler önemini yitirene kadar- televizyondan uzak olmamı sağlıyor, bana olanları hatırlatacak sorular sormuyor ve benim sorularıma ise kısa ve net cevaplar veriyorlardı.
Juilliard ve müzik hayallerim rafa kalkmıştı. Üstelik çoktan bir devlet okulu olan Corcoran Lisesine gitmeye başlamış ve elbette okuldaki her öğrencinin uzak durmayı seçtiği o ucube olup çıkmıştım. Akran zorbalığının ayaklı tanımı olarak bulmuştum bu kez kendimi.
Hayattan daha fazlasını mı bekliyordum? Boş versene...
Babam netice de dolandırıcı herifin tekiydi. Şans eseri zengin olmuş bir gerzekti. Çünkü medya onu böyle lanse etmişti. Benim tek suçumsa babamın kızı olmamdı.
Ben okuldaki diğer öğrenciler için potansiyel bir avdım ve hiçbiri bu fırsatı kaçırmayacak kadar ergendi, ya da sadece insan...
Buna hazırlıksız yakalanmıştım. Bir önceki okulum Ivy hazırlık okulu ligindeydi. Horace Man'de zorbalık olmadığından değildi. Bu, her okulun lanetiydi. Ancak orada dışlanmak ve zorbalığa uğramak için cidden uğraşmanız gerekirdi. Mesela boynuzlarınız olabilirdi, ork dişleri de iş görürdü, ya da bırakacağım bir keçi sakalı fazlasıyla güzel iş çıkarabilirdi.
