Bi' Sözle

Kendime Not

Direndim ve dahi karşı durdum yanlışlara.Ezdirmedim hiçbir zaman kendimi, korudum.Sevdiklerimi de korudum, kendimden çok. Hata diyenler oldu buna.Seni önemsemeyenleri kendinden çok koruma dediler bana.Bense aldırış etmedim hiçbir söze. Önemli olan benim bir şeyi yaparken 'kendi içimden geldi' dememdi.
Savaştım ve dahi kazandım bütün arbedeleri.Dik bakışlarım rahatsız ederdi insanları en çokta. Kendimden emin olmam bozardı insanların kendine olan güvenini. Bunu yediremedikleri için kendilerine egoist dediler çoğu zaman.
Humanist davrandım her zaman.Kendimden önemli kıldım arkadaşlıkları, dostlukları.Ben yaptımda yapacağımı gerisi önem verir ya da vermez.Orası onun bileceği iş.
Ama söylemem gerekirse verdiğim değeri hiç göremedim ben.Çıkar için dostluk kovalayanlar çoktu etrafımda.
Yılmadım ve dahi güvendim, sevdim insanları.

Bir çok arkadaşım var olduğu gibi baştan aşağı seven beni.Ama yinede yalnız hissediyorum bu kalabalığın içinde kendimi.
Sevdim ve dahi sevilmedim bu hayatta.Bir zamanlar 'canım' oldum, 'kardeşim' oldum.Çıkarlara göre değişti mahlasım.Çıkarı olan herkeste yer etti adım.İşi biten mahlasımı söktü attı bi köşeye. Yeni bi mahlas verdiler bazen. 'O' oldum 'bu' oldum 'şu' oldum.Digeri oldum anlayacağınız.Memnun muydum?
Kendi doğrusunu bilen oldum ve dahi inandım kendime.Ukalalık dendi bi süre.Kendilerinde olmayanı gören yapıştırdı mahlası yüzüme.
Yalnız hissediyorum kendimi.Gökyüzünde sanki tek yıldızmışım gibi.
Güvendim mi insanlara? Hayır!
Güvenmediklerime ne yaptım peki.Konuşmadım mı onlarla, görmedim mi yüzlerini? Hayır!
Aksine sevdigim insanlar diye sarıldım sımsıkı belki anlarda geri döner diye.
Çıkarı için konuşanlara hiçbir şey diyemedim zamanında.Seviyorum diye, dostum diye.Varsın aptal olan ben olayım.Varsın bugünde bir olmayayım onlarla.
Ben kendimi biliyorum.Kendimi seviyorum.Kendime inanıyorum.Bu yüzden seviyorum insanları her daim...