Gözlerin onsuz görmeyecek dilin onsuz konuşamayacak deseler inanmazdım.Sen yokken ben ne mutluluk gördüm ne de bir acı.Ne mutluyken bir çığlık atabiliyorum ne de acı çekerken hıçkıra hıçkıra ağlayabiliyorum.Benim nefesim de soluğumda senmişsin meğer.Dünya bu kadar küçük müydü içine sığamaz oldum.Göğüs kafesim genişliyor içime sığamaz oldum.Kalbi ağzında mı atardı insanın inan onun bile yerini unuttum.Sensizlik acı mı verirdi mutlu mu ederdi beni.Unutalı epey bi oldu.Alışmak mı diyorlar adına ben senin adını vereli yıllar oldu.Sen bana hayatı bir virgül gibi yaşamayı öğrettin.Arada soluklanırdım ve hep bir devamım vardı ama ben senden sonra noktayı öğreneli yıllar oldu.Gündüzleri de geceye ekledim kendimi cezalandırdım.Gece kaçamak yapan bir çocuk gibi sabahı bekledim ama gelmeyeceğini öğreneli yıllar oldu.Seninleyken ateşi tuttum ellerimle,cam kırıklarının üzerinde çırılçıplaktı ayaklarım ama senden sonra yürümeyi öğreneli yıllar oldu.Ağlamakta vardı içimde kahkahalarda.Çocukluğum da vardı yüreğimde olgunluğum da.Sen gidince duygularıma zehir içirmeyi öğreneli yıllar oldu.İnsan yokluğa da alışıyor yokluğuna da.İhtimalleri zorlardım seninleyken şimdi imkansızı öğreneli oluyor epey bir zaman.Boşver geçip gidiyor zaman ve sen arkasından "Hey! Nereye gidiyorsun ben izin vermeden?" diye soramıyorsun.Yaşananlar geçip gidiyor yaşanacak olanlar saniyesini bekliyor.Biz de geçen saniyeleri saymadan virgül gibi yaşıyoruz hayatı.Sırtımızda onca zamanın yüküyle iki büklüm.Soluklanıyoruz arada sonrasında tekrar bir hengame.Tadını çıkar ânın.Desemde yapabiliyor muyum acaba.Zaman seni de alıyor senden.Hani bana "Anda kal." derdin ya hep.Ben sende kalmayı öğreneli yıllar oldu.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Bi' Sözle
RomanceEn büyük afettir Nar-ı Aşk. İnsanı tepeden aşağı yakar da yakar. Kalbi bırakır sona. İşte en büyük yangın o zaman başlar.
