Yapayalnız,yağmurun altındayım.Elimde kırılmış bir şemsiye.Güneş ekiyorum içimde.Azad ettim içimin sıcaklığını.Titriyorum.Bir yandan da hasret kokuyor en yıllanmışından.İçime çekiyorum.Biliyorum çok yakınım o kokuya.Sıcak arıyorum sıcacık bir yatak,sıcak bir kahve ya da sıcak bir su damlasına razıyım.Dört dönüyorum umudun eteğinde.Oraya buraya gidiyorum yok.Sıcak yüzü yok bana.Biraz daha yürüyorum.Huzuru görüyorum lakin bana çok uzak.Bir umut koşuyorum peşinden.Ben üzerine gittikçe o uzaklaşıyor benden.Titriyorum.Artık kemiklerimi hissetmiyorum.Dünyada cehennemi arıyorum adeta.Dayanamıyorum,artık pes ediyorum.Umudumu da kestim derken birden kurtuluyorum oradan.Burada ne yağmur var ne soğuk.Ne hasret var ne yalnızlık.Karşımda sen varsın.Karşımda bir bakışta bana mevsimleri yaşatan,güneşi aratan,hasrete hasret veren sen.Ama senin karşında eski ben yokum.Kurtuldum bu ızdıraptan.Bundan sonra ben ne yağmuru severim ne de güneşi.Ne hasret çekerim ne de bir cehennem ararım kendime.Seni severken ben kendime ihanet ettim.Yeniden yaşayamam ben,düşemem bir umudun peşine.Belki yine yalnız kalırım hasretin kucağında ama bu sefer seni götürmem yanımda.Hoşçakal sıcak mevsimlerde bana güzü yaşatanım.Hoşçakal bana Dünyada cehennemi kazandıranım.Hoşçakal bana yanağımdaki gamzenin yerini unutturanım.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Bi' Sözle
Lãng mạnEn büyük afettir Nar-ı Aşk. İnsanı tepeden aşağı yakar da yakar. Kalbi bırakır sona. İşte en büyük yangın o zaman başlar.
