Bi' Sözle

İç Kemiren

Bana iyi gelmiyorsun.Seninleyken ben kendimden vazgeçiyorum.Bu eller,gözler,bu beden bana ait değilmiş gibi hissediyorum."Bu benim!" dediğim her şeyimi kaybediyorum sen yanımdayken.Kolumdaki saat.Bir zamanlar yelkovanı da bendim akrebi de.Sen gelince onlar bile terketti beni.
Anılarım.Seni tanımadan önce acılarım da benimdi mutluluklarım da;çocukluğum da benimdi olgunluğum da.Şimdi neredeler? O milyonlarca anı senin yüzünden mi terketti beni,birleştiler de hepsi sen mi oldu yani? Ey anılarımın bencil katili! Eğer buraları sen dolduracaksan hakedeceksin bunca olanları.Öyle çekip gitmek yok.Sahip çıkacaksın hatırana.En güzel yerinden hatırıma düşeceksin daima.Ah! Diyorum ya, iyi gelmiyorsun bana.
Senden önce bir kalbim vardı mütemadiyen çarpıp duran.Çoğu zaman hoyrat kullandığım hatta unuttuğum olurdu bazı zamanlar.İçerde bir yerlerdeydi,yerini bile bilmezdim.Ta ki gözlerin gözlerimle konuşuncaya dek.O siyah inciler.Sanki beni hayata döndürdüler.O an dedim ki "Ben yaşıyorum." Sonra o yerini bile bilmediğim herkesin kalp dediği benimse "iç kemiren" diye andığım canavar içimde yeni bir isyan başlattı.Ama vücudum bir önceki isyanlar gibi tepki vermiyordu buna.Giderek büyüyordu sanki içimde.Ayak sesleri geliyordu kulağıma "Güm! Güm!"
Korkmaya başladım.Bilmediğim bir yakarıştı bu.Sanki seni görünce sinirlenmişti "İç kemiren"im. Vücudum yavaş yavaş alışıyordu temposuna.Ama bu sefer içimde suyumu emiyordu sanki.Dudağım kurudu,dilimle ıslattım bir kaç kere.Acaba bana mı kızıyordu o canavar?Gözlerimi senden kaçırdım o anda.Farkeden bir şey olmamıştı. Git gide büyümüştü içimde.Şunu soruyordum soluk soluğa kendime "Bu bir isyansa,içimdeki kaynayan bir canavarsa nereden geliyor bu mutluluk,bu neşe?"
Soruya cevap aradım.Aklımla düşündüm "Cevabı bende yok" dedi. Cesaretimi toplayıp içimdeki canavarıma yani iç kemirenime sordum."Bunun cevabı bende de yok" dedi.
O an gözlerimi tekrar gözlerinle ödüllendirdim.Doya doya baktım sana.O anda içimdeki canavar artık bedenimdi.Tüm bedenim.Bi an durdu artık büyümüyordu.Tüm gücüyle patlattı kendini.Tam da sol kafesimde. "Ah!" diyerek elimi göğsümün üstüne koydum.Acıyor gibiydi ama rahatlatan.Yanıyor gibiydi ama serinleten.
Bir şey kıpırdıyordu içerde.İyice hissettim.Canavarın sesimiydi bu "Güm güm!".Hayır.Bu defa içimdeki canavar değil.Bu benim iç kemirenim de değil bu benim bedenimin "Aşk!" diye haykırışıydı.O an anladım ki bir insan bir insanı öldürebilecek hakka aşık olunca sahip oluyormuş.Anlamasaydım, hatırlamasaydım aşkı "Ölüyordum" zannedecektim seni sevmeyi. Sana hep söylüyordum ya hani
"Sen bana iyi gelmiyorsun..."

Hikayeme yorum ve beğenilerinizi bekliyorum.Seviliyorsunuz.

Beni takip edebileceğiniz ve bana ulaşabileceğiniz hesaplarım:

Kişisel hesap
instagram.com/davuttekler

Wattpad hesabı
instagram.com/dtwattpad