Bi' Sözle

Çaresizlik Kalbe Mahsustur

Senin vicdanına koydum çaresizliğimi.Bir cam kenarında denizin gelgitinde boğdum içimdeki onca düşüncemi.Kapılıp gittim hayata sorgulamadan,seçmeden.Çare diye biriktirdiklerimi boğdum can kesiğinde.Onlar nasılda bedbaht ve kör talihli.Bilmediler kıymetini.Bir çoğunu boğdum birazını gecenin sonsuz karanlığında zifiriye esir ettim bir kaçını da serçe parmağından yaraladım.Öfkem,nefretim bitince bıraktım hepsini.Bir daha umrumun yanından bile geçemediler.Sıra sana gelecek olursa.Sanki sen benim hayattaki tüm umurlarımı kendine bağlamışsın.Ama ben senin umrunda bile değilim.Benim sevincimde sen olmuşsun acımda.Bense senin için sıradanlıktan başka bir şey olamıyorum.Herkesi bir şekilde cezalandırıyorum içimde ama seni neden her seferinde azad ediyorum.Neden sen sorgulanmadan,kalbimden afla serbest bırakılıyorsun? Neden sen bende sonsuzsun.Seni ne serçe parmağından yaralayabiliyorum ne de seni zifiriye esir edebiliyorum.Sıkıldım artık.Bütün yollarımın sana çıkmasından.Tüm dualarımın başına,sonuna seni eklemekten.Olmayanı beklemekten sıkıldım.Dayanmakta güç artık.Gönül dedikleri şey bu kadar güçsüz müydü,bu kadar kırılgan?Ben dokunmadan paramparça oldum.Kurtulmak istiyorum artık.Ben ne bir şeylere dayanmak istiyorum ne de gönül olmak.Günden güne beni yiyip kemiren bir şeye tutunmak istemiyorum.Biliyorum ki eğer o şeye tutunursam saracak beni sarmaşık misali.Benden beslenecek ve en sonunda beni yok edecek.Ondan vazgeçmenin bir yolu yok mudur ki? İlla yok mu olmalı insan? Neden atamıyorum içimden,neden boğamıyorum? Onu boğmaya çalışırken kendi boğazımı düğüm düğüm buluyorum.Onu karanlıklara atmaya çalışırken ben aydınlığa,kör kuyuları fener diye tutuyorum.Vazgeçeyim derken kendimi nefsimde buluyorum.Bana acıyı daha çok hissettirmek istiyor.Günün sonunda hani o her şeyin son bulup güneşin tekrar doğduğu o saatte hayatıma bir çeltik daha atıyorum.Tıpkı her gecemde sensizliğime sensizlik kattığım gibi.