When Angels Fall (16+) HERSCHREVEN

Bite me

DIT HOOFDSTUK IS 16+ EN BEVAT SEKSUEEL GETINT TAALGEBRUIK

De vorige keer in When Angels Fall:

'Als jij niet verdoemd was tot de duisternis, als jij jezelf opofferde om je geliefde te beschermen, om mij te beschermen...' Tranen vonden hun weg over mijn wangen en lieten daarbij een spoor achter van verdriet, van schuldgevoel.

'Jij hebt mijn hart gestolen mijn liefste.' Hij pakte mijn hand weer vast, drukte er een zachte, liefdevolle kus op terwijl ik de betekenis van zijn woorden tot me door liet dringen. 'En ik zou het zo weer aan je geven...' 

Alles had anders kunnen zijn. Ik had anders kunnen zijn als Rafe zich niet voor me had opgeofferd, als hij zich niet tot de duisternis had gekeerd voor mij. En hoewel ik hem nooit echt had gezien als een monsterlijk wezen, had hij zich daar wel vrijwillig in laten veranderen, zodat ik dat niet hoefde. 

'Waarom?' Wist ik zacht uit te brengen, 'waarom heb je het gedaan?' 

'Omdat ik verliefd was geworden op een prachtige ziel die in mijn ogen niet verdoemd hoorde te worden. Omdat ik je niet een eeuwigheid kon laten lijden in de duisternis Amoris. Ik had er alles voor over om dat te voorkomen, alles, omdat ik zelfs toen al wist dat wij bij elkaar hoorden en dat het onze lotsbestemming was om bij elkaar te zijn.' 

Ik had zoveel vragen. Over hem, over ons.
Over wat dit betekende.

'Maar hoewel ik je mijn hart heb gegeven, is de duisternis nooit helemaal verdwenen Amoris. Jaren geleden voelde ik het in je ontwaken.' Hij kwam dichterbij, liet zijn hand vlak boven mijn hart zweven. 'En ik voel het iedere dag sterker worden.' De energie tussen ons begon te pulseren, pikzwarte schaduwen flikkerden om ons heen, fluisterden in een taal die ik niet begreep. 'Het maakt me ziek mijn liefste, het drijft me tot waanzin, dat verlangen naar jou.' 

'Is dat waarom enkel mijn bloed je kan genezen?' 

Hij knikte verslagen, 'maar als ik eraan toegeef, ben ik bang dat ik niet zal kunnen stoppen tot er niets meer van je over is.' Eindelijk begreep ik zijn angst om de controle te verliezen, begreep ik waar zijn pijn en frustratie vandaan kwam. 

'En wat als er een manier is?' 

'Nee!' Gromde hij woedend naar me toen hij doorhad wat ik bedoelde, met wat voor 'gevaarlijke' gedachte ik speelde. 'Ik kan dat niet doen, het zal je breken Amoris...' Hij schudde zijn hoofd, maar aan de blik in zijn ogen te zien was er weinig meer over van zijn zelfbeheersing. 

'Je zegt dat je me niet kunt verliezen. Maar ik kan jou ook niet verliezen Rafe.'

Ik draaide me om naar het dressoir, liet mijn vingers langzaam over het hout glijden terwijl ik naar mezelf keek in de spiegel die erboven hing. Ik bestudeerde mijn eigen gezicht, mijn groene ogen, de zachte blos op mijn door sproeten bezaaide wangen en mijn volle, chocoladebruine haar dat in speelse slagen over mijn schouders viel. Dit had het gezicht van een monster kunnen zijn, van een meedogenloze demon. 

Met mijn rechterhand raakte ik zacht mijn wang aan, streelde met mijn vingers langs mijn kaak, richting mijn lippen. In de weerspiegeling zag ik Rafe kijken, zijn ogen nog altijd gevuld met een onstilbaar verlangen naar mij, naar mijn bloed. 

'Ik vertrouw je.' Ik herhaalde fluisterend de woorden die ik eerder ook al had uitgesproken. 

Met mijn wijsvinger gleed ik over mijn onderlip. Langzaam opende ik mijn mond, likte met mijn tong mijn vinger op een uitdagende manier. Ik wist wat dit met hem deed, hoe gevaarlijk het was om dit te doen. Maar ik wilde dit, wilde hem. 

Nog voordat ik met mijn ogen kon knipperen, had hij zijn lichaam tegen me aan gedrukt. Hij zette me klem tegen het dressoir, zijn handen op mijn heupen, zijn hete adem voelbaar in mijn nek. 'Ik zal me niet kunnen inhouden mijn liefste...' 

'Dat wil ik ook niet', kreunde ik toen hij zijn lippen op mijn huid drukte en ik zijn scherper wordende tanden kon voelen. 

'Je wilt niet weten hoe lang ik al naar je verlang Amoris.' Hij draaide me om in zijn armen, tilde me op en zette me op het dressoir. Ik sloeg mijn armen en benen direct om hem heen, trok hem dichter tegen me aan waardoor ik kon voelen hoe opgewonden hij was. 

'Kus me', fluisterde ik met mijn lippen dicht bij de zijne, 'kus me alsjeblieft.' 

En dat deed hij. 

Wild, ongeremd. Hij verloor volledig de controle en de grip op zijn zelfbeheersing. Ik bracht mijn handen omhoog naar zijn gezicht, liet mijn vingers door zijn haar glijden terwijl ik mijn heupen ritmisch bewoog om meer te voelen, meer van hem. 

'Jezus, Amoris', bracht hij uit toen ik mijn nagels over zijn rug liet gaan. Zijn ogen gloeiden, werden steeds onmenselijker. Ik zag de duisternis in hem rondkolken, als een chaotische storm. Ik streek mijn haar langzaam aan de kant, ontblootte mijn nek terwijl ik al die tijd zijn blik vast bleef houden. 'Ik vertrouw je', herhaalde ik weer. 

Er kwam een rauw, gepijnigd geluid uit zijn keel. Meer dierlijk dan menselijk. Hij vocht nog altijd om zijn zelfbeheersing onder controle te houden, durfde zich nog altijd niet volledig te laten gaan. 'Als ik dit doe is er geen weg meer terug', hijgde hij met zijn scherpe tanden gevaarlijk dicht bij mijn keel. 

Hij verstevigde de grip op mijn heupen. Zijn grote, pikzwarte vleugels, ontvouwden zich achter zijn rug. Ik voelde zijn spieren trillen onder mijn aanraking. Schaduwen kwamen dichterbij, dansten zinderend om ons heen, verdronken ons in pure duisternis. Er was slechts hij en ik. 

Ik ademde zijn geur in, genoot van zijn nabijheid, van zijn handen op mijn lichaam. 

'Bijt me', fluisterde ik.

NIEUWE COVER WHEN ANGELS FALL

EIN-DE-LIJK lijkt Amoris toe te geven en Rafe volledig toe te laten en te accepteren. Zullen ze dan nu echt samen kunnen zijn? En wat zal er gebeuren wanneer Rafe toegeeft aan zijn verlangen en Amoris bijt? Geloven jullie dat het eindelijk goed zal komen en ze nog een 'ze leefden nog lang en gelukkig' zullen krijgen? Ik ben benieuwd wat jullie van dit hoofdstuk vonden. Laat het me weten in de comments en vergeet niet te voten op dit hoofdstuk.