Hij drukte zijn lichaam tegen het mijne, zette me klem tegen de muur. Zijn handen op mijn heupen, zijn hete adem voelbaar in mijn nek. 'Ik zal me niet kunnen inhouden mijn liefste...'
'Dat wil ik ook niet', kreunde ik toen hij zijn lippen op mijn h...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Wat was er voorbij de leugens, voorbij het bedrog? En bestond onze relatie wel uit meer dan dat? Wat waren Rafe en ik? Waren wij wel geliefden? Er waren zoveel momenten dat ik daarover twijfelde, want er was ook zoveel om in twijfel te trekken... Teveel misschien.
De hete stralen van de regendouche wisten mijn gedachten enigszins te benevelen, af te leiden van de vragen die door mijn hoofd spookten. Ik probeerde me te ontspannen, maar dat was een moeilijke opgave na alles wat er was gebeurd.
Mijn handen grepen het koele en vochtige gesteente vast van de muur, ze trilden, maar hielden me overeind. Denken aan het verleden was als het keer op keer incasseren van een harde klap in mijn gezicht. Dan kromp ik ineen van pijn en stokte de adem in mijn keel. De afgelopen twee weken had ik ermee om leren gaan, had ik mezelf aangeleerd hoe ik die emoties diep kon begraven en de beelden weg kon stoppen. Niet dat het er makkelijker door werd.
Leven was zwaar, was pijnlijk, iedere dag weer. Leven was een nooit ophoudende strijd om te overleven, was het continue op je hoede zijn voor gevaar. De wereld buiten deze kasteelmuren was gevaarlijk geweest, maar in werkelijkheid was het hierbinnen nog veel gevaarlijker.
Er waren meer dreigingen die zich verscholen hielden in de schaduwen dan je misschien zou denken. De edellieden, de ministers, de generaal, het waren allemaal monsters. Ze waren adders die zich verscholen hielden in het gras, onzichtbaar, maar zeker daar.
Eerder was ik hier al niet veilig geweest, maar mijn terugkeer had dingen verergerd. De demonen wantrouwden me net zo erg als ik hun, ze bekeken me met argwaan en wisselde blikken als ik langsliep. Ik wist wat er gefluisterd werd, en dat was niet veel goeds.
Ja, in hun ogen was ik Rafe's slaaf of zijn persoonlijke bloedhoer, sommigen zagen me zelfs als zijn "huisdier". Het maakte niet uit wat voor benaming ze gebruikten om mijn relatie met hem te verklaren of aan te duiden, het ging om de angst die ze voelden. Die ik in hun ogen zag wanneer ik ze aankeek, die ik in de lucht kon voelen alsof het tastbaar was.
Eerder had ik niet geloofd dat demonen echt in staat waren om iets of iemand te vrezen. Maar Rafe had bewezen dat het tegendeel waar was. Ze vreesden hem nu meer dan ooit, allemaal door wat er gebeurd was toen ik weg was. Hij was krankzinnig geworden, doorgedraaid zelfs, en de mensen waren niet de enigen op wie hij had botgevierd. Het was de eerste keer dat hij zich had afgereageerd op de demonen zelf...
En nu zagen ze allemaal in dat ik hem meer beïnvloedde dan wie dan ook.
Opeens was ik niet alleen maar een zwak menselijk slaafje, ik was ook hun vijand, een tikkende tijdbom die ieder moment kon exploderen. En dan waren zij misschien wel degenen die geraakt werden. Rafe probeerde mij misschien op alle mogelijke manieren te breken, maar wat hij niet doorhad, was dat het tegenovergestelde ook kon gebeuren. Ik kon hem ook breken.
Wij waren beide poppenspeler en marionet in hetzelfde spel, nu moest ik het nog leren spelen.
'Amoris.' Ik schrok van Ylisiah's stem en verloor daarbij bijna mijn evenwicht. Nog net wist ik me staande te houden en te voorkomen dat ik uitgleed op de gladde stenen. De blik van de ex-slavin was volkomen blank en ontdaan van iedere emotie, zo keek ze alleen als er iets ergs gebeurd was. Ik draaide de kraan dicht en nam de handdoek van haar aan die ze me aanreikte.
'Er is nieuws, en het zal je niet bevallen.' Haar stem was ook al toonloos, ze verschool zich achter het emotieloze masker om haar werkelijke paniek te onderdrukken. Het was bijna bewonderenswaardig hoe goed ze in het verbergen van gevoelens was. Een talent dat ze gedwongen had moeten aanleren in haar tijd als slavin, alles om te overleven.
Na mijn mentale "breakdown" had ik Ylisiah ontboden en gevraagd om mijn bondgenoot te worden in het plan dat ik langzaam aan het uitstippelen was. Ik had haar alles verteld, het hele verhaal. En zij had kalm naar me geluisterd en me daarna onmiddellijk haar woord gegeven. Ze zou me steunen, zou ervoor zorgen dat dit zou slagen, ze had zelfs gezworen om haar leven ervoor te geven als dat nodig was.
'Enkele dagen geleden kwamen er een aantal nieuwe edellieden aan het hof en gisteren zag ik een aantal nieuwe gezichten. Ik heb slaven gesproken die allemaal fluisteren dat er iets groots aan zit te komen, waar wat weten ze niet. Ze zijn bang en hebben vermoedens, sommigen hebben zelfs een aantal dingen opgevangen van hun meesters.' Ze hielp me mijn satijnen japon aantrekken en boog zich dichter naar me toe, 'het feest van vrijdag is een dekmantel, Rafe zal iets vreselijks aankondigen dat het leven van vele mensen zal veranderen. Iedereen vreest het ergste...'
Ik wist waar ze op doelde, wist waar de slaven voor vreesden.
Er was namelijk nog één klein ding dat afgepakt kon worden van zij die al gevangen waren. Iets dat Rafe nog niet volledig had weten te verwoesten. Wat hem zelfs niet was gelukt die dag op het plein. Hoop was namelijk nog niet helemaal verdwenen en dat was in zijn ogen het gevaarlijkste wat er was. Er was één manier om het volledig de kop in te drukken en als ik daarop kon komen, kon hij dat al helemaal.
Hij zou een vonnis uitspreken dat levensbepalend was. Waar niet alleen zij bang voor waren, maar ik net zo goed. Het zou het einde betekenen van het verzet, van vrijheid en de vrede waar velen op hoopten. Het zou alles verwoesten, alles waar ik aan werkte.
Rafe was een poppenspeler, de koning der poppenspelers zelfs. En wat zou een poppenspeler nou het liefst willen? Ik wist het antwoord daarop al, net als Ylisiah en de slaven die het haar verteld hadden. Want een poppenspeler wilde altijd alle touwtjes in handen hebben, wilde brave en onnozele marionetjes die voor hem dansten als hij daar zin in had.
Alles wat hij hoefde te doen was één simpel vonnis uit te spreken: executie of volledige overgave. Hij zou de keuze aan ons overlaten, aan de mensheid zelf, niet dat er echt wat te kiezen viel... Zoals hij eerder al gezegd had: hij zou de wereld platbranden als dat nodig was. En dit bewees dat hij het meende ook.
Toen Ylisiah mijn verbeten gezichtsuitdrukking zag, glinsterde er ook iets van paniek in haar lege ogen, 'denk je echt dat hij het gaat doen, dat er een tweede Grote Slachting aan zit te komen?'
Ik pakte haar handen vast, zocht steun in de eeuwige kalmte die ze altijd leek uit te stralen, zelfs nu nog. 'Ik denk dat het nog veel erger wordt, want deze keer zullen er geen overlevenden zijn, geen kinderen die gespaard worden. Hij zal onverbiddelijk zijn Ylisiah.' Er waren geen woorden om haar gerust te stellen en een leugen doorzag ze direct, dus keken we elkaar een moment lang in stilzwijgen aan.
'De Gemeenschappen, het verzet, de mensen die ergens nog vrij leven en iedereen die ondergedoken zit, ze zullen allemaal nog erger onderdrukt worden. Iedereen zal iemands slaaf worden, straks bestaan er geen "vrije mensen" meer. Er zijn de doden, de bloedhoeren en de slaven en dat is het.' Het was wat Rafe altijd al gewild had, complete controle, een dictatuur met het strengste regime mogelijk. Het zou werkelijkheid worden, sneller dan ik voor mogelijk had gehouden.
