Hij drukte zijn lichaam tegen het mijne, zette me klem tegen de muur. Zijn handen op mijn heupen, zijn hete adem voelbaar in mijn nek. 'Ik zal me niet kunnen inhouden mijn liefste...'
'Dat wil ik ook niet', kreunde ik toen hij zijn lippen op mijn h...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
De vorige keer in When Angels Fall:
'Het voelt slecht dat ik zoveel van je hou, dat ik mijn sterfelijkheid en mijn "goedheid" voor je zou opofferen om bij je te kunnen zijn. Het voelt alsof ik de mensheid in de steek laat en daarmee alles waar ik ooit in geloofde.' Ik wilde eerlijk tegen hem zijn, wilde mijn twijfels en gevoelens met hem delen.
'Misschien is het ook slecht.'
Zijn antwoord verbaasde me, omdat het zo oprecht was.
'Maar weet ook dat als er iemand schuldig is, dat ik dat ben. Dat ik je nooit een keuze heb gegeven, dat ik je heb verleid tot de duisternis met alles wat ik in me heb.'
Hij hield mijn gezicht in zijn handen, onze lippen gevaarlijk dicht bij elkaar. Ik kon hem bijna voelen, kon hem bijna kussen.
'Ik heb er geen moment spijt van Amoris, hoewel dat misschien wel zou moeten.'
Hij liet me langzaam los, 'maar ik ben bang dat ik niet in staat ben om spijt of schuldgevoel te voelen, omdat het altijd mijn diepste verlangen en wens is geweest om samen te zijn met jou.'
Ik zou niet zomaar koningin worden. Daarvoor moesten we eerst langs de High Council. Een raad bestaande uit de meest hooggeplaatste demonen. Het waren edellieden met het puurste demonische bloed. Ze hadden de meeste invloed binnen het hof en vormden daarmee het grootste gevaar.
Dat betekende dat ze overtuigd moesten worden en dat ze toestemming moesten geven voor mijn kroning tot koningin. Ik had geen idee wat ik kon verwachten, wat Rafe tegen ze zou zeggen en wat hij als reden zou geven voor zijn besluit.
De laatste keer dat ik zijn raad onder ogen was gekomen, was toen ik één van zijn besprekingen had verstoord. Een goede eerste indruk had ik al niet gemaakt. Ik was respectloos geweest door mijn naïeve gedrag en had geen enkele rekening gehouden met de normen en waarden die mij inmiddels duidelijk waren gemaakt.
Als sterfelijke diende ik niet te spreken. Ik mocht niemand aankijken of oogcontact maken. Ik hoorde zwijgzaam te zijn en in stilte te wachten terwijl Rafe zijn raad zou toespreken. Ik hoorde onderdanig te zijn, volgzaam en bereid te doen wat me werd opgedragen. Wat dat ook zou zijn.
'Ik weet dat dit je tegenstaat, dat dit moeilijk voor je zal zijn. Ik weet dat je de demonen aan de andere kant van deze deuren haat en verafschuwd, maar beloof me dat je je zult houden aan de regels die gelden voor de sterfelijken binnen mijn hof. Dat je mijn raad niet forceert of beledigd', smeekte hij me zacht. 'En probeer je emoties te verbergen, wat ze ook tegen je zullen zeggen', vervolgde hij.
Ik knikte en staarde vervolgens strak naar de grond, precies zoals hij me had opgedragen.
'Ontspan mijn liefste', fluisterde hij, 'je trilt over je hele lichaam.'
