When Angels Fall (16+) HERSCHREVEN

Shadows and secrets

Wat als het waar was wat Rafe me verteld had? Wat als de demonen zoveel pijn hadden moeten doorstaan voor alle slechte dingen die wij gedaan hadden als mensheid? Ik kon me amper voorstellen hoe dat geweest moest zijn, om dat een eeuwigheid te moeten verdragen. Wat als dat je leven was geweest en je eindelijk wraak kon nemen? Ik wilde niet toegeven dat ik hetzelfde had gedaan, dat ik ook woedend zou zijn geweest.
Wilde die gedachte niet toelaten. Maar het spookte wel door mijn hoofd, net als zoveel andere gedachten. Was er maar een manier om dit voor eens en altijd op te lossen, om dit probleem de wereld uit te werken. Als de mensen wisten wat de demonen hadden meegemaakt, wat ze voor ons hadden opgeofferd... Dat zou ze toch wel doen inzien dat het niet de kwaadaardige wezens waren waarvoor wij ze afschilderden? Dan zouden ze toch beseffen dat er iets van goedheid in hun hart zat? Ik wist het antwoord op die vragen eigenlijk al. Want de mensen zouden niet vergevingsgezind zijn, net zoals de verzetstrijders mij niet geholpen hadden toen ze dit kasteel overvielen. De haat en afgunst zou blijven en de demonen zouden altijd als monsters gezien worden, net zoals ik altijd een verrader in hun ogen zou blijven. In mijn hart voelde in een nieuwe soort warmte en dankbaarheid voor de man die mij al zovaak gered had. Die er voor me was geweest als mijn eigen duistere beschermengel. Maar tegelijkertijd herinnerde ik ook de dingen die hij gedaan had, waardoor de liefdevolle gevoelens overschaduwd werden. Ergens was hij ook een harteloos monster en vroeg ik me soms af hoeveel hij eigenlijk om me gaf, of hij me niet gewoon zag als zijn speeltje.
Hij zou me nooit de waarheid vertellen, zou alles doen om dingen verborgen voor me te houden. Hij wilde dat ik leefde in deze gouden kooi en de rest zou vergeten. Maar ik zou mijn ogen nooit kunnen sluiten voor wat hij mijn volk aandeed.
Ik had antwoorden nodig en ik wist waar ik die kon krijgen. Sinds Rafe wist dat ik met Zane gesproken had, was het binnenhof van het paleis "verboden terrein" voor me geworden. Daarom was ik hier nu stiekem met Cam en Nova, die altijd achter me stonden, wat ik ook deed. 'Wacht hier op me en zorg ervoor dat niemand ontdekt dat ik hier ben', fluisterde ik tegen ze toen ik voorzichtig de oude deur opende naar buiten. Nova knikte en kromp ineen toen de deur luidkeels kraakte, 'waarom wil je dit ook alweer doen?' vroeg ze zacht. Maar ik gaf geen antwoord en wisselde een snelle blik met Cam, die me toeknikte. 'Ik ben snel terug, beloofd.' Ik kon niet blijven leven in onwetendheid, dit moest ik doen.
Op mijn hoede liep ik door de sprookjesachtige tuin, die bijna volledig overwoekerd werd door wilde en exotische planten en bloemen. Nu het schemerde waren de oude lantaarns aan die in de takken van de grote treurwilg hingen. Vlak boven de vijver deinden vuurvliegjes in een hypnotiserend ritme op en neer. Ze leken bijna te dansen, zo mooi zag het eruit. Ik keek mijn ogen uit, deze plek was magisch te noemen, zo betoverend was het. 'Ik zei toch dat het in het donker nog mooier was.' Ik schrok toen Zane uit de schaduwen stapte, maar zelfs in het licht hing er duisternis om hem heen. De schaduwen leken niet van zijn zijde te wijken. Hij zag me ernaar kijken en schonk me een geruststellende blik, 'ze lijken enger dan ze in werkelijkheid zijn prinses.' Hij pakte mijn hand en bracht die naar zijn lippen, om er vervolgens een kus op te drukken. Door het gebaar alleen al liepen de rillingen over mijn rug. Ik vond Rafe soms verschrikkelijk en kon hem af en toe niet uitstaan, maar om eerlijk te zijn was ik nog nooit echt bang voor hem geweest. Bij Zane was ik dat wel, stond ik praktisch doodsangsten uit. Hij keek me aan met die demonische ogen, nog net wist ik mijn gezicht in de plooi te houden en ervoor te zorgen dat ik niet beefde. 'Mensen zijn altijd bang voor de duisternis, de nacht en de schaduwen. Zelf heb ik geen idee waarom. En als je eenmaal door hebt hoe schitterend het kan zijn, zal je er ook nooit meer voor kunnen vrezen. Heb jij bijvoorbeeld ooit de pure essentie van een schaduw gevoeld?' Hij grijnsde door mijn gezicht, 'precies, dat dacht ik al. Maar dat geeft niet, jullie mensen zijn er ook simpelweg niet toe in staat. Enkel hele uitzonderlijke gevallen dan.' Hij had nog altijd mijn hand vast, 'ik kan het je laten voelen...' Hij bracht mijn hand naar één van de vele schaduwen. 'Wees niet bang en laat alles toe', droeg hij me zacht op. Tot mijn grote verbazing was het precies het tegenovergestelde van wat ik verwacht had. De schaduw voelde zowel warm, als een zwoele zomer, als dat het koud voelde zoals een ijzige winter. Ik kon stemmen horen, gelach, geschreeuw en gehuil. Maar ook kreeg ik beelden voor ogen, als korte fragmenten uit allemaal delen van de geschiedenis. Een schaduw kon een deel zijn van een mens, een demon of dier, maar ook van een boom of zoiets als een theekopje. In feite was het onderdeel van alles.
'Wow', kon ik enkel uitbrengen. 'Mooi, vind je ook niet?' fluisterde hij terwijl hij de schaduw rustig weg wimpelde. Langzaam draaide Zane zich naar me toe en nu pas merkte ik hoe dichtbij hij was komen staan. 'Vertel me wat je geheim is', zijn stem klonk anders, zachter, sensueler, hypnotiserend. Iets in me wilde dichter naar hem toe leunen, de aantrekkingskracht die hij uitstraalde was zo sterk. Zoals honing voor bijen.
'Hoe bedoel je?' antwoordde ik rozig. Hij bracht zijn gezicht dichter naar het mijne, 'vertel me waarom Rafe je perse wil, wat maakt je zo bijzonder?' De woorden leken uit me getrokken te worden, alsof ik niet langer een vrije wil had.
'Dat weet ik ook niet', en dat was de waarheid. Ik wist niet wat Rafe in me zag of waarom hij me ooit gered had. Er waren zoveel meisjes en vrouwen, wat maakte mij zo speciaal? 'Ben je verliefd op hem?' Ik wilde nee zeggen, echt. Ik zou het zelfs in zijn gezicht willen schreeuwen. Maar "nee", was niet het woord dat over mijn lippen rolde, ik zei: 'ja.' Het kwam er zo gemakkelijk uit, zo snel. Zane moest wel iets met me gedaan hebben, dat kon niet anders. 'Waarom' vroeg hij oprecht nieuwsgierig. 'Omdat hij mijn hart en ziel gestolen heeft, omdat hij de enige is die ik nog heb, omdat hij me gered heeft, meerdere keren zelfs.' Boos keek ik hem aan, 'wat je ook met me doet, stop er alsjeblieft mee!' Zane grinnikte en schudde zijn hoofd, 'maar het begon net leuk te worden.' Hij keek me recht en doordringend aan, 'vertel me waarom je hier naartoe kwam.' Eindelijk een vraag waar ik iets aan had. 'Omdat ik je wilde vragen me de waarheid te vertellen, de echte waarheid.' Hij zuchtte en zei niets, als reactie nam hij me mee, verder de tuin in. 'Laat me raden. Je wilt weten hoe Rafe werkelijk is, wat voor demon, wat voor Koning hij is.' Ver weggestopt, was een deur. Uit het zicht onttrokken, je zou er zo aan voorbij lopen als je niet wist dat het er zat. Toen Zane hem opentrok, werd een trap naar beneden zichtbaar die de duisternis in leidde. 'Beloof me dat je bij me blijft en er niet zomaar vandoor gaat.' Ik slikte en knikte snel, wat genoeg voor hem was. Langzaam liepen we de trap af, waar een ijzige koelte ons begroette. Hier waren geen normale lichten, maar werden de grotachtige gangen verlicht door fakkels. De vlammen ervan wierpen lange, griezelige schaduwen, waarvan ik af en toe dacht dat ze bewogen. Het was alsof we het hol van een monster betraden. 'Deze gangen mag je hierna nooit meer betreden, ze zijn gevaarlijk. Het is net een doolhof, het kan je dood worden in je eentje.' Ik huiverde bij zijn woorden, deze plek gaf me sowieso al de rillingen, maar dit maakte het er niet beter op. 'Ik zal je één van Rafe's geheimen tonen. Om precies te zijn, zijn geheim zit achter die deur daar.' Zane wees in de verte. Aan het eind van de gang was een massieve deur, met iedere stap dat we dichterbij kwamen, voelde ik me vreemder. Een duistere energie kwam van achter die deur vandaan. Het was zo sterk dat ik het zelfs met mijn menselijke zintuigen kon voelen. 'Wil je dit echt weten? Je moet beseffen dat je beschermd bent opgegroeid, ver weg van alle gevaren en onze wereld. Voor de meeste mensen is dit bekend, voor jou zal dit zijn alsof je ergste nachtmerries zijn uitgekomen. De realiteit die voor je verborgen is gehouden is lelijk, heel lelijk.' En die waarheid lag verborgen achter een deur. Ik keek Zane aan, 'ik moet het weten.'
En dat was alles wat hij hoefde te horen...