Hij drukte zijn lichaam tegen het mijne, zette me klem tegen de muur. Zijn handen op mijn heupen, zijn hete adem voelbaar in mijn nek. 'Ik zal me niet kunnen inhouden mijn liefste...'
'Dat wil ik ook niet', kreunde ik toen hij zijn lippen op mijn h...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
De vorige keer in When Angels Fall:
'Ik kan dit besluit niet direct nemen.'
'Dat begrijpen we, daarom geven we u drie dagen de tijd.'
Ik slikte moeizaam. Het voelde alsof het gesprek een hele andere wending had genomen dan we verwacht hadden, de raad had overduidelijk de overhand gekregen door dit onverbiddelijke besluit. Het was nu aan hem, aan ons, of we ermee akkoord gingen en daarmee een 'compromis' zouden sluiten. Wilde hij me daadwerkelijk aan zijn zijde als zijn Koningin, dan zou hij moeten instemmen met deze onmogelijke eis.
Dan zou ik getest worden en voor het eerst in mijn leven oog in oog komen te staan met het pure Kwaad, de duistere Godheid die de demonen leken te dienen en waar Rafe me een eeuwigheid voor had willen beschermen.
Ik vroeg me af welke keuze hij zou maken...
'Godsamme', vloekte Rafe toen we eindelijk alleen waren, 'dit was niet wat ik wilde voor ons, mijn liefste, dit was absoluut niet het plan.' Hij pakte mijn handen vast en keek me doordringend aan, zocht naar de gevoelens en emoties die ik voelde. Maar ik hield mijn gezicht vlak, ontdaan van de storm en chaos die ik vanbinnen voelde.
'Ik had nooit verwacht dat ze dit van je zouden eisen, het is meer dan duizenden jaren geleden dat dit ritueel is uitgevoerd. Dat moet je geloven Amoris.'
Maar ik wist niet of ik hem wel geloofde, want wat als dit precies was wat hij wilde? Hij beweerde natuurlijk van niet, beweerde dat hij me al die tijd had willen beschermen voor de duisternis. Maar was dat wel zo? Hij had zich eeuwen geleden dan wel voor me opgeofferd zodat mijn ziel puur zou blijven, maar hij had me inmiddels ook duidelijk gemaakt dat hij verlangde dat ik nu alles voor hem zou opgeven. Mijn menselijkheid en mijn sterfelijkheid.
Hij wilde me voor zichzelf, wilde me als zijn koningin. En dat betekende dat ik de duisternis in mezelf en in mijn hart moest toelaten. Maar was ik daar wel klaar voor? En wat was een betere manier dan een mysterieus en heilig ritueel bij me opdringen waarbij ik geconfronteerd zou worden met een duistere demonische Godheid, hij die het "pure kwaad" belichaamde. Het Duister waar alles ooit mee was begonnen, de aardsvijand en geliefde van het Licht of de God waar de mensen altijd in hadden geloofd.
Rafe werd dan wel gezien als de Duivel, maar dit was de daadwerkelijke Duivel waar we voor hoorden te vrezen. De God zonder naam, de oneindige slechtheid zelf.
Het zou de duisternis in me aanwakkeren, zou me verleiden en manipuleren.
'Alsjeblieft', smeekte Rafe me zacht, 'kijk me aan Amoris, vertel me wat je denkt, wat er door je heen gaat.'
'Om eerlijk te zijn weet ik even niet wat ik moet denken of voelen. Ik wil je wel geloven, maar weet niet of ik dat wel kan. Want door dit bloedoffer krijg jij alles wat je altijd hebt gewild. Je hebt je koninkrijk, je hebt mijn hart en ziel al voor je gewonnen, het enige dat nog ontbreekt is dit, is een 'demonen koningin' aan je zijde.'
Plotseling was ik woedend. Hoe had ik zo stom kunnen zijn? Hoe had ik hem kunnen vertrouwen? Nu ik de woorden uitgesproken had, voelde zijn plan plotseling zo doorzichtig en manipulatief. Hij had me al die tijd bespeeld, dat kon niet anders.
'Je weet dat ik nog duisternis in mijn hart draag en dat dit ritueel ervoor zal zorgen dat het in me zal ontwaken, dat er daarna geen weg meer terug is en ik voorgoed verdoemd zal zijn.' Ik kreeg tranen in mijn ogen, 'is dat dan echt werkelijk wat je wilt? Dat ik alles opgeef tot er niets meer van me overblijft?'
Al die tijd was hij stil gebleven, had hij mij uit laten praten. Maar ik kon zien dat hij ook boos begon te worden en dat mijn woorden hem raakten.
'Is dat echt wat je gelooft?' vroeg hij vol ongeloof, 'dat ik je al die tijd gemanipuleerd heb voor dit moment?' Hij schudde zijn hoofd, 'ongelofelijk.'
Hij draaide zich om, keerde mij de rug toe en liep met grote passen naar de deur van de slaapkamer. 'Ik denk dat wij elkaar voorlopig even niets te zeggen hebben Amoris.' Hij opende de deur, weigerde me aan te kijken. 'Ik zal tegen de High Council zeggen dat ik mijn besluit heb genomen.'
Nu keek hij me wel aan, met felle en glinsterende ogen waar zelfs tranen in zichtbaar waren. Zou dit weer een spel van hem zijn? Of waren deze emoties echt?
'En ik zal ze zeggen dat ik geen koningin nodig heb, omdat mijn geliefde liever door het leven wil gaan als slaaf.' Met die woorden verliet hij de kamer en sloeg hij de deuren met een harde klap achter zich dicht, mij achterlatend.
Als versteend bleef ik staan. Wat was er nou precies gebeurd? Hoe had dit gesprek zo snel deze wending kunnen nemen en zo kunnen escaleren? Was het verkeerd van me dat ik mijn gedachten en twijfels hardop had uitgesproken? En wat als ik het niet bij het rechte eind had? Wat als dit inderdaad nooit Rafe zijn bedoeling was geweest en hij slechts handelde uit liefde? Wat als ik hem enorm gekwetst had?
'Shit!' mompelde ik binnensmonds.
Gehaast ging ik de gang op, maar Rafe was nergens meer te bekennen. Het paleis was groot, gigantisch zelfs, maar als Rafe de waarheid had gesproken, dan wist ik precies waar hij nu naartoe ging. Dus zette ik het op een rennen en haastte ik me zo snel als ik kon naar de al te bekende grote, zware deuren.
Toen ik ze in het zicht kreeg, kon ik wel door de grond zakken. Rafe moest al binnen zijn, wat betekende dat hij de High Council al gesproken had.
Met bonzend hart legde ik mijn trillende vingers tegen de deur. Ging ik echt naar binnen? Ging ik dit echt doorzetten?
Ik huiverde bij de gedachte, maar besefte me ondertussen ook dat de gedachte dat ik Rafe kwijt zou raken, me nog meer angst aanjoeg en dat ik dat risico niet wilde nemen. Dus duwde ik de deuren open en liep ik met mijn laatste beetje moed naar binnen.
Ik had geen idee wat ik kon verwachten of zou aantreffen, maar dit zeker niet...
WAT VONDEN JULLIE VAN DIT HOOFDSTUK? LAAT HET ME VOORAL WETEN, IK HEB NAMELIJK ALTIJD VEEL AAN JULLIE FEEDBACK EN REACTIES. EN WAT DENKEN JULLIE DAT AMORIS AANTREFT? EN VINDEN JULLIE HAAR REACTIE TERECHT OF VINDEN JULLIE DAT ZE RAFE HAD MOETEN VERTROUWEN? IS HET UBERHAUPT MOGELIJK OM HEM TE VERTROUWEN NA ALLES WAT HIJ EERDER GEDAAN HEEFT OM AMORIS VOOR ZICH TE WINNEN? IK BEN BENIEUWD NAAR JULLIE GEDACHTEN!
