'Onze liefde is meer dan wat we nu ervaren, we zijn echt zielsverwanten Amoris. In welk leven dan ook, we weten elkaar iedere keer weer te vinden. En soms gaat het goed en soms loopt het wat tragischer af... Maar we houden van elkaar, iedere keer weer. Het is meer dan jij en ik, onze liefde is oneindig, wat er ook gebeurd.' Hij had me de herinneringen laten zien, had me verteld over ons verstrengelde verleden. Hoe we elkaar keer op keer vonden, hoe we verliefd werden en hoe hij werd gedwongen om me weer te verlaten. Het waren de ketens van de hel die hem hadden gebonden aan die vreselijke plek en het was mijn, onze, liefde geweest die hem had bevrijd.
Het waren zijn woorden geweest die me overtuigd hadden, de woorden van een meesterlijke leugenaar. En ik... Ik had hem geloofd. 'Ik heb gezworen je de waarheid te vertellen, dus dat heb ik gedaan Amoris. Maar ik heb je ook gewaarschuwd, je wist dat het niet een perfect sprookje zou zijn.' Ik wist dat hij spijt had, ik kon het voelen. Zijn hele leven lang had hij leugens verkozen boven de harde werkelijkheid. Al die tijd had hij gevreesd voor dit ene moment. De dag dat ik alles zou weten. De dag dat hij zijn verleden aan me zou blootleggen.
'Ik wist dat het me pijn zou doen Rafe, ik wist dat je verleden als een roos zou zijn met scherpe doornen.' Ik draaide me van hem weg. 'En ergens had ik het kunnen weten.' Ik kneep mijn ogen stijf dicht om de brandende tranen tegen te houden die zich opwelden. 'Waar is ze eigenlijk? Die andere "liefde van je leven"?' Ik spuugde de woorden één voor één uit, weigerde de woede die ik voelde voor hem te verbergen.
Hij had gelogen, over zoveel dingen. Niet alleen over ons te perfecte liefdessprookje, maar ook over de reden waarom hij nu zoveel pijn leed, waarom hij "ziek" was. 'Niet hier', zei hij afgemeten.
Ik wist dat dit hem frustreerde - het feit dat niet alles liep zoals hij het gehoopt had - want Rafe wilde alles altijd strak onder controle houden. Die controle kon hij opeisen met bruut geweld, met leugens, chantage of complete onderdrukking. Voor hem maakte het niet uit hoe hij de touwtjes in handen kreeg, als hij ze maar in handen kreeg. Het was bijna alsof hij het leven, en andere levens, zag als één groot spel. Wij waren allemaal pionnen die hij kon verschuiven of in kon zetten op zijn schaakbord. Ik kon niet anders, dan me afvragen wat ik voor hem betekende, een onzekerheid die me al een erg lange tijd kwelde.
'Hoe vaak heb je haar opgezocht?' Hij wist wat ik bedoelde met die vraag en ik knarsetandde toen hij niet direct antwoord gaf. 'Zeg het me!' Met een ruk had ik me naar hem omgedraaid. Ik zag hem licht huiveren onder mijn blik, waarvan ik wist dat die hatelijk vuur zou spuwen.
'Een paar keer Amoris, is dat echt wat je wilt weten?' vroeg hij me zacht.
We staarden elkaar aan. Hij probeerde me zonder woorden te smeken het los te laten, hem te vergeven voor zijn duistere - monsterlijke - kant. En in diezelfde stilte, dacht ik terug aan wat hij me die dag gezegd had.
'Je stierf', fluisterde ik onbegrijpelijk. Maar hij schudde zijn hoofd toen ik hem aankeek, 'ik stierf niet, ik leefde daar niet echt Amoris. Mijn lichaam - dit lichaam - zat nog gevangen in de hel. Maar mijn liefde voor jou was zo sterk dat mijn ziel, mijn geest, zo nu en dan wist te ontsnappen om voor korte tijd deze wereld te bewandelen. En ik beloofde je, keer op keer weer dat ik terug zou komen, dat het ooit voor eeuwig zou zijn.'
Hij had niet alleen mij opgezocht om de eeuwigheid te beloven. Hij had dezelfde woorden ook in haar oor gefluisterd, had naar haar verlangd, van haar gehouden. Hoe kon ik mijn hart ooit weer voor hem openen met de wetenschap dat hij ook van een ander hield? Dat niet ik, maar zij hem bevrijd had uit de duisternis waar hij gevangen had gezeten.
'Hoe kan ik je ooit nog geloven, hoe kan ik je ooit nog vertrouwen Rafe?' Ik was boos, woedend zelfs, maar onder al die negatieve gevoelens, zat een diep verdriet. Hij had me gekwetst en pijn gedaan, keer op keer... Waar hield het op? Wat was het punt waarop ik 'genoeg', zou zeggen?
'Daar kan ik je geen antwoord op geven mijn liefste, maar geloof me als ik zeg dat ik het allemaal deed voor ons en vertrouw erop dat het de waarheid is. Ik heb van Katrina Romanov gehouden, maar die gevoelens verbleken bij de liefde die ik voor jou voel. Ik weet dat mijn woorden je verschrikkelijk veel pijn doen, maar ik smeek je het te begrijpen. Ik leef al oneindig veel levens lang, ben ouder dan de wereld zelf, dus wat stelt één mensenleven van verliefdheid voor bij de oneindigheid die ik nog samen wil zijn met jou? Zij is mijn minnares geweest, maar jij bent mijn zielsverwant.' Hij raakte me voorzichtig aan, maar ik deinsde voor hem weg.
'Maar waarom ben je dan naar haar toegegaan, waarom heb je het niet beëindigd?' Ik vreesde voor wat nog zou komen. Wat als hij haar niet los had kunnen laten? Wat als hij weer iets voor haar voelde?
'Katrina ziet en weet dingen die wij nooit zullen begrijpen, ze is onsterfelijk en eeuwenoud van geest, maar gebonden aan een sterfelijk lichaam. Ze is wat mensen een heks zouden noemen, maar ik denk dat dat woord niet omvat wat voor wezen ze in werkelijkheid is. Ik mag dan een Koning zijn, maar Katrina is een Koningin Amoris. Ze is machtiger dan je zou denken, een bondgenoot die ik niet kwijt zou willen raken. Mijn bezoeken aan haar zijn van zakelijke aard.'
Hoe kon ik hem geloven na alles wat hij me verteld had?
Weer deed hij een poging om dichterbij te komen en deze keer liet ik hem toe. Hij sloeg zijn armen om me heen en trok me dicht tegen zich aan, 'ik deel een verleden met haar, maar dat verleden doet er niet meer toe. Geloof me, alsjeblieft...' fluisterde hij smekend in mijn oor.
Ik zweeg, omdat ik niet wist wat ik moest zeggen of hoe we verder moesten. Er was gewoon zoveel gebeurd tussen ons... Misschien wel teveel.
BENIEUWD NAAR HET VERLEDEN VAN RAFE EN DE MYSTERIEUZE KATRINA ROMANOV? LEES DAN MIJN NIEUWE VERHAAL - QUEEN OF SHADOWS AND MONSTERS - EN KOM ACHTER ALLE DINGEN DIE RAFE VOOR AMORIS VERZWIJGT, MAAR OOK HOE HIJ VOOR HET EERST VERLIEFD WERD OP IEMAND ANDERS DAN ZIJN WARE ZIELSVERWANT...
JE LEEST
When Angels Fall (16+) HERSCHREVEN
Science FictionHij drukte zijn lichaam tegen het mijne, zette me klem tegen de muur. Zijn handen op mijn heupen, zijn hete adem voelbaar in mijn nek. 'Ik zal me niet kunnen inhouden mijn liefste...' 'Dat wil ik ook niet', kreunde ik toen hij zijn lippen op mijn h...