When Angels Fall (16+) HERSCHREVEN

When fairytales exist

Ik wist een bijna hysterisch lachje te produceren, kleuren dansten voor mijn ogen en de zwaartekracht trok als een bezetene aan me. De wereld tolde in het rond. Boven was net onder en onder kon boven weleens zijn. Was dit hoe dronken mensen zich voelden? Ik keek naar het schilderij, keek naar mezelf en de engel. 'De Rafe-engel', fluisterde ik. 'Wel een beetje een groot ego heb je, als je jezelf zo neerzet.' Met trillende benen kwam ik overeind, wankelde naar de muur. 'Wat kijk je me nou eigenlijk aan? Kun je niet ergens anders naar kijken? Kun je niet een ander speeltje zoeken, er zijn vast mooiere "huisdiertjes" te vinden.' Ik werd misselijk, een golf raasde over me heen en liet me ineenkrimpen. 'Kijk niet zo!' schreeuwde ik naar het schilderij. 'Ik haat je hoor, echt waar!' Ik zette weer een stap, wankelde en verloor mijn evenwicht. Zo snel ik kon probeerde ik iets vast te grijpen, wat dan ook, maar botste door mijn onhandige actie hard tegen de kast. Kreunend probeerde ik mezelf op te hijsen, in het rond tastend met mijn handen zocht ik iets om me aan op te trekken. Mijn zicht was wazig, ik begon te beseffen hoe dom het wel niet was om te staken met eten. Ik kwam met wiebelende benen overeind, maar niet zonder een vaas met bloemen om te stoten. Ik slaakte een gilletje toen glasscherven over de grond gleden en bloemblaadjes overal neerkwamen waar ik keek. Water sijpelde over mijn benen, een plas vormde zich op de grond, een bende was het. 'Dit is jouw schuld', siste ik naar het schilderij. Zo goed en zo kwaad probeerde ik bij het bed te komen, zonder succes. Het water maakte de vloer glibberig, waardoor ik meerdere keren bijna uitgleed en een paar keer in het glas stapte. Toen ik er bijna was, viel ik alsnog. Ik gilde het uit toen ik mijn val met mijn handen brak en mijn armen opensneed. Tranen liepen over mijn wangen, wanhopig probeerde ik het bloeden te stoppen. Onmiddellijk vloog ook de deur open, het was Rafe. Zijn ogen waren groot van schrik en schoten alle kanten op, in een flits was hij bij me en hield me in zijn armen. Mijn hart ging als een razende tekeer, ik piepte toen hij mijn arm vastgreep en naar de open sneeën keek. 'Jezus...' vloekte hij, 'godverdomme, probeerde je jezelf van kant te maken of zoiets?' Zijn ogen fonkelden duister, woedend leek hij. Antwoord geven lukte me niet, ik was te zwak, voelde me te slap. Mijn benen werkten niet mee, ze waren niet eens sterk genoeg meer om me overeind te houden. Hij zag het, waardoor zijn blik direct verzachtte. 'Dit gaat niet meer, hier komt nu een einde aan.' Hij tilde me op en ging met mij in zijn armen op het bed zitten. Ik hoorde hem rasperig ademhalen, zijn ogen gloeiden en stonden wild. 'Fuck, dit is zoveel bloed.' Hij bracht zijn arm naar zijn mond en beet er razendsnel in, vervolgens bracht hij zijn arm naar mijn lippen. Ik spartelde tegen, probeerde hem weg te drukken, maar hij hield me in een ijzeren greep. 'Drink, mijn engel.' Hij drukte zijn arm wat harder tegen mijn mond en streelde ondertussen mijn haar. Warm bloed stroomde door mijn keel, zo krachtig, zo hemels...
Het was alsof ik zonlicht dronk, puur licht en geluk. Het verwarmde me vanbinnen, maakte me rustig en ontspannen. Ik verkeerde in een roes van extase. Ik kreunde en mijn ogen rolden naar achteren door het zalige gevoel dat over me heen kwam. Rafe hield me nog altijd stevig vast en haalde heel langzaam zijn arm weg. Ik protesteerde, maar hij suste me, streelde zacht mijn wang. 'Rustig maar, het komt allemaal goed, ik ben bij je en laat je niets overkomen', fluisterde hij in mijn oor.
Ik keek hem aan en hij mij.
Een seconde ging voorbij waarin niets gebeurde en we elkaar enkel diep aankeken.
Toen gebeurde het.
Hij kuste me...
En op dat moment, wilde ik best toegeven dat dit een sprookje was. Een vreemd, verknipt en duister sprookje, dat wel. Maar heel misschien kende het ook een mooi, "ze leefden nog lang en gelukkig", einde. Tenminste, dat hoopte ik.
Met heel mijn hart.