Hij drukte zijn lichaam tegen het mijne, zette me klem tegen de muur. Zijn handen op mijn heupen, zijn hete adem voelbaar in mijn nek. 'Ik zal me niet kunnen inhouden mijn liefste...'
'Dat wil ik ook niet', kreunde ik toen hij zijn lippen op mijn h...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
WAARSCHUWING DIT HOOFDSTUK IS 16 +
Hij kon mijn bloed drinken... Hij zou blijven leven, hij zou niet sterven, nooit. We zouden ons "ze leefden nog lang en gelukkig" krijgen, ons eigen sprookje. Tenminste, als hij zich ook daadwerkelijk met mijn bloed zou voeden. En daar zat het probleem, want dat wilde hij niet, hij weigerde me te bijten.
'Ik kan het niet Amoris, ik zal niet kunnen stoppen, niet nu ik weet hoe hemels je bloed is. Het is als het drinken van zonnestralen en regenbogen, alsof ik puur geluk binnenkrijg. Het is als het drinken van licht.' Dat was wat hij me verteld had, wat hij telkens was blijven herhalen.
Het was gevaarlijk, héél gevaarlijk. En daarom had hij het zichzelf verboden.
Hij raakte me niet meer aan, kuste me niet meer en durfde uiteindelijk zelfs niet meer bij me in de buurt te komen. Zijn zelfbeheersing werd met de dag die verstreek zwakker. Als ik überhaupt al in dezelfde ruimte was, begonnen zijn ogen als een bezetene op te lichten. Zijn verlangen leek oneindig te zijn en maakte hem demonischer dan ooit.
Het pijnlijkste en ergste was nog wel wat hij deed in het diepst van de nacht, wanneer de wereld gehuld was in duisternis en schaduwen hem kwelden met kwade gedachten. Ik wist wat hij die meisjes aandeed... Hij martelde ze, gebruikte ze voor zijn seksuele verlangens, probeerde zijn lust te stillen. Zonder succes.
Iedere nacht weer hoorde ik ze gillen, hoorde ik ze huilen en schreeuwen om genade. Ik deed er niets tegen, hield hem niet tegen en kneep in plaats daarvan mijn ogen stijf dicht, draaide me om in mijn bed en hoopte dat het allemaal snel voorbij zou zijn.
Ik wist wat dit van mij maakte, wist dat ik daardoor net zo monsterlijk te noemen was als hij. Toch deed het me pijn in mijn hart, omdat ik wist hoe erg hij ook moest lijden. En daarom kon ik hem niet haten of verafschuwen om wat hij deed. Daarom vergaf ik het hem iedere ochtend weer, wanneer hij voor me neerknielde en me smeekte om vergiffenis.
Maar deze nacht was het me teveel geworden. 'Je kunt me dit niet blijven aandoen Rafe.' Ik was huilend zijn kamer ingelopen en vond hem voor het gigantische raam. Hij stond daar doodstil, keek neer op de wereld die aan zijn voeten lag. Een dood meisje lag op zijn bed, haar ogen wijd opengesperd, de angst nog niet van haar gezicht verdwenen. Ze was aan stukken gereten, naakt, waarschijnlijk door hem verkracht.
'Stop hier alsjeblieft mee', snikte ik terwijl ik naar hem toe liep, hopend om troost bij hem te vinden, gerustgesteld te worden door zijn woorden. Woorden die hij waarschijnlijk niet zou menen...
Hij draaide zich met een ruk naar me om, 'en wat dan?' snauwde hij woedend.
Ik deinsde achteruit door zijn botte toon, maar besefte dat hij niet kwaad op mij was, hij was gefrustreerd omdat hij zich niet kon beheersen. Omdat hij zijn razende verlangen niet kon onderdrukken en niet sterk genoeg was om echt samen met me te zijn.
