When Angels Fall (16+) HERSCHREVEN

Hope

Wat zorgt ervoor dat je spijt en medeleven voelt, dat je emoties kunt uitschakelen en iemand koelbloedig kan doden? Hoe werken gevoelens en hoe kan het dat sommige dingen je kunnen aansturen tot vreselijke dingen? Want het was de bittere woede in me geweest die had geleid tot James Gilles zijn dood. De absolute haat die mijn zicht rood had gekleurd, de afschuw omdat hij ons had gezien als verraders, ons bestempeld had als bloedhoeren. En in feite was ik dat ook geworden, had ik mijn eigen volk de rug toegekeerd door deze actie. Ik had hem vermoord.
Een mens van vlees en bloed, een man, misschien zelfs een vader van meerdere kinderen. En ik had hem van hun ontnomen, zomaar, alsof het niets was. Ik was geen haar beter dan de demonen.
De duistere gedachtes die in me naar boven waren gekomen dat moment, beangstigden me nu nog steeds. En hoewel de ergste schok van de aanval bij de meesten was weggeëbd, knaagde het nog altijd aan mijn binnenste. Terwijl bediendes de vloer ontdeden van bloedspatten, lichamen werden weggesleept en iedereen langzaam maar zeker zijn dagelijkse bezigheden voortzette, kon ik aan niets anders denken dan wat er was voorgevallen. Want ik had het niet hoeven doen.
Ik had Rafe zijn gang kunnen laten gaan, dan had het bloed niet aan mijn handen gekleefd, maar aan de zijne. En dat was het nou juist... Want ik had niet gewild dat Rafe hem zou vermoorden, ik wilde het zelf doen. En dat zou ik mezelf waarschijnlijk nooit kunnen vergeven.
'Mag ik binnenkomen?' Aarzelend bleef ik in de deuropening staan van de kleine ziekenboeg. Nova lag in één van de bedden en kwam direct overeind toen ze me zag, ogen groot van schrik en verbazing. 'Hoe wist je dat ik hier was?' Ze gebaarde dat ik verder kon komen en klopte op de rand van het gammele bed dat luid protesteerde onder haar beweging. 'Je zou hier niet moeten zijn Amoris.' Ik glimlachte en haalde mijn schouders op, 'ik moest weten hoe het met je ging.' Ze rolde met haar ogen en begon te bazelen dat ik dat niet hoefde te doen, dat het haar taak was om zich zorgen te maken en niet andersom. Ik trapte niet in haar pogingen het weg te wuiven en legde mijn hand op haar arm, 'weet dat ik er ook voor jou ben Nova.' Ze bloosde en keek naar haar ineengevouwen vingers met de bekende knalroze nagellak die haar zo kenmerkte en friemelde aan de subtiele zilveren ring. Toen ze opkeek zag ik dat ze tranen in haar ogen had, 'het komt allemaal goed.' Probeerde ik haar gerust te stellen. Ze schudde haar hoofd en begon te snikken, 'Alex w-was hier net, h-hij zei dat hij me niet meer wilde zien na wat er gebeurd is.' Ze veegde de tranen weg en haalde diep adem, 'zonder zijn bescherming, kan iedereen me opeisen als s-slaaf.' Ik kon niet anders dan geschokt zijn door wat ze me zojuist verteld had.
Het was een onmenselijke actie van Alexander om Nova te verstoten door iets waar ze zelf absoluut niets aan kon doen. Zij was het slachtoffer, zij was degene die aangerand was of misschien nog wel erger... En vervolgens werd ze gestraft in plaats van geholpen. Dit kon ik niet laten gebeuren! Ik pakte haar hand vast en keek haar doordringend aan, 'ik laat je niets overkomen, dat beloof ik. Ik zal er hoogstpersoonlijk voor zorgen dat niemand je ooit nog iets aandoet, oké?' Ze knikte ernstig en sloeg vervolgens haar armen om me heen, 'dankjewel', fluisterde ze in mijn oor, 'je bent de eerste persoon in een lange tijd die er echt voor me is, dat zal ik nooit vergeten.' Ik glimlachte en stond op, stopte haar extra in en pakte een glas water voor haar. 'Als er iets is, kom dan naar mij. En rust nu lekker uit, je kunt het wel gebruiken.' Ze knikte weer en sloot haar ogen al, duidelijk uitgeput door alle ellende die haar was overkomen. In stilte mompelde ik een gebedje, hopend dat een God het zou horen en ernaar zou luisteren. Nova verdiende beter, veel beter.
Op de gang werd ik begroet door Cam, die samen met zijn collega Tehran – die een demon was – aangesteld was als mijn nieuwe lijfwacht en bewaker. Waar ik enorm blij om was aangezien ze beide een stuk vriendelijker waren dan Juliën.
'Zou jij ook niet eens moeten rusten na wat er allemaal gebeurd is?' vroeg Cam terwijl hij me bezorgd in zich opnam. Ik haalde mijn schouders op, 'nee, het gaat prima. Ik blijf liever bezig, anders blijf ik er maar aan denken.' Hij mompelde iets instemmends en Tehran vroeg me of ik de Koninklijke bibliotheek al had gezien.
'Om eerlijk te zijn heb ik nog bijna niets gezien van het kasteel', bekende ik aan hem. Hij lachte hoofdschuddend, 'Rafe is veel te beschermend, dat hij je nog geen rondleiding heeft gegeven kan ik echt niet begrijpen.' Ik was het helemaal met hem eens, 'hij zal het wel druk hebben met andere dingen. Misschien komt dat moment nog.'
Ooit, dacht ik direct daarna. Hij ging ons voor en terwijl hij vertelde over verschillende dingen, vroeg ik me af of zijn luchtige houding een act was. Hoe kon het dat een demon het ene moment een normaal gesprek kon voeren en het andere moment mensen afslachtte alsof het niets was?
Hij oogde zo menselijk, zo normaal en toch was hij allesbehalve dat. Zou er ooit een moment komen dat mensen niet meer opgejaagd zouden worden en dat we het leven weer konden oppakken? Want terwijl ik door de gangen liep en met hem sprak, kon ik er even in geloven dat het misschien mogelijk was om naast elkaar te leven. Demonen waren in staat een gesprek te voeren, om te luisteren, dat had mijn tijd hier wel bewezen. Zij zouden toch ook kunnen beseffen dat dit niet de manier was, dat er een betere oplossing was voor alle ellende en problemen?
Of was dat slechts een te mooie gedachte die nooit werkelijkheid zou kunnen worden? Wij zouden altijd het zwakkere volk blijven, ondergeschikt aan de superieure en onsterfelijke demonen. En toch maakte het idee iets in me los, een nieuw gevoel, iets krachtigs: hoop.