When Angels Fall (16+) HERSCHREVEN

Addicted

'Je hebt gefaald!' Rafe liet de zweep knallen in de lucht waardoor Juliën ineenkromp. Zijn rug was ontbloot en vertoonden lelijke littekens die in een maar al te herkenbaar patroon stonden. Hij moest zo'n vreselijke straf al meerdere malen ondergaan zijn, dat kon niet anders. Ik stond achter in de ruimte en leunde tegen de muur, durfde amper te kijken naar wat er gebeurde. Verschillende demonen en bediendes keken toe naar de afranseling, anderen hielpen elkaar en andere gewonden. Na wat ik gedaan had, was alles één grote chaos geworden en Rafe had zichzelf en zijn mannen amper onder controle kunnen houden. Het paleis was één groot bloedbad waar zowel het bloed van zijn eigen mensen als van de verzetslieden verspilt was. Ik wist nu waarom Nova en Cam zo angstig gekeken hadden, waarom het genoemde incident voor hun klonk als een grote ramp. Dat had ik nu zelf ook meegemaakt. Als er ooit een groep mensen zou komen die dit kasteel in handen zou krijgen, dan zouden wij ook gedood worden. Want wij zouden in hun ogen altijd als verraders gezien worden, wat we ook beweerden. Het woord bloedhoer weergalmde nog altijd na in mijn hoofd, samen met de manier waarop de mannen naar me gekeken hadden. Ze hadden op me gespuugd...

Ze hadden me gezien als een stuk vuilnis, alsof ik iets vies was, iets om van te walgen. En dan wat ze Nova hadden aangedaan. God, die arme Nova.
De mannen hadden haar meegesleurd naar een donker hoekje en aan haar gezeten terwijl ze schreeuwde om hulp, om mijn naam. Hun gore handen op haar onschuldige lichaam, het maakte me misselijk, maakte me ziek. Die mensen waren geen haar beter geweest dan de demonen, niet als ze zonder moeite menselijke bediendes neerknalden alsof het niets was. Alsof wij hiervoor gekozen hadden? Alsof wij er ook maar iets aan konden doen? En ik zou willen dat ik spijt voelde voor wat ik James Gilles – de soldaat – had aangedaan, maar dat kon ik niet. Wat nog niet betekende dat ik er geen moeite mee had, integendeel. Nu haatte ik niet alleen de demonen, maar ook mezelf. Ik kromp ineen toen de ijzeren punt van de zweep Juliëns huid weer doorkliefde en hij het uitschreeuwde van de pijn. Zodra Rafe zou stoppen, zou de huid langzaam weer genezen, maar dat hield nog niet in dat hij geen pijn kon voelen. Toen ik zag dat Rafe de zweep weer ophief, snelde ik naar voren. 'Stop!'
Hij liet zijn arm zakken en draaide zich half naar me om, 'het was zijn taak om je te beschermen en hij faalde, deze straf heeft hij verdiend.' Ik voelde hoe er naar me gekeken werd. Ik – het mensenmeisje – dat het waagde om de Koning te trotseren en hem op deze manier uit te dagen. Het zou me niets verbazen als hier de doodstraf op stond. Bediendes waren gestopt met het opruimen van de rotzooi, mensen en demonen fluisterden en keken allemaal in onze richting.
Ik sloeg mijn armen over elkaar en bleef hem standvastig aankijken. 'Amoris...' dreigde hij op een lage en gevaarlijke toon. Zijn ogen waarschuwden me, vertelden dat ik het niet moest wagen er verder op in te gaan. Zelfs Juliën schudde zijn hoofd, wat me nog het meest verbaasde van allemaal. Dus trok ik me zwijgend weer terug, naar de plek waar ik eerder ook had gestaan en luisterde naar het geschreeuw van Juliën dat steeds harder werd. 'Hij overleefd het wel.' Ik knuffelde Cam zowat dood toen hij plotseling naast me opdook. 'Ik dacht dat je dood was!' bracht ik bijna sprakeloos uit. Hij grinnikte en gaf me een klein duwtje, 'zo makkelijk kom je niet van me af hoor. Ik kan wel tegen een stootje.'
Hij gebaarde naar Rafe en Juliën, 'waar gaat dat allemaal over? Ik dacht dat hij je meester was.'
Ik schudde mijn hoofd en friemelde aan mijn shirt, dat onder de bloedvlekken van anderen zat. Hij moest doorhebben dat ik de vraag ontweek, maar zei er niets over. 'Je ziet er trouwens heel wat beter uit, heb je wat gekregen tegen de pijn?'
'Ja.' Ik voelde dat ik rood werd en hoopte met heel mijn hart dat hij geen gedachten kon lezen.
Hij moest eens weten hoe het eigenlijk zat...
Ik staarde met grote ogen naar de dolk die ik nog altijd in mijn handen hield. Mijn gedachten gingen telkens naar de soldaat die nu dood lag te bloeden op de gang. Zijn ogen waarschijnlijk starend in het niets, zijn mond wagenwijd open. Hij had geschreeuwd toen ik hem neer had gestoken en zijn schreeuw had eeuwig leken aan te houden terwijl ik mijn rug naar hem had toegekeerd. Ik liet de dolk op de grond vallen en zakte ineen op mij bed, de pijn, deze situatie, alles werd me teveel. Trillend en bevend van de schok, rolde ik me op en sloeg mijn armen om mezelf heen. Iedere foltering van pijn stond ik toe, dat was mijn straf, ik verdiende het om te lijden.
'Amoris...' De deur ging langzaam open en niet veel later voelde ik hoe het matras bewoog onder zijn gewicht. Hij kwam tegen me aan liggen en sloeg zijn armen om me heen, trok mij dichter tegen zich aan. Zacht begon hij over mijn rug te strelen en fluisterde dat alles goed zou komen, dat hij ervoor zou zorgen dat me nooit iets zou overkomen. Hij vond het dapper wat ik gedaan had, dat ik James Gilles zo had durven te trotseren. De beruchte leider van de groep verzetslieden, waar hij al weken achteraan zat.
Dus zo had de soldaat die ik vermoord had geheten: James Gilles. Een snik rolde over mijn lippen en mijn schouders begonnen te schokken toen ik het verdriet toeliet. Hij bleef lieve dingen tegen me zeggen, bleef me geruststellen.
En heel even wilde ik hem gewoon niet haten, wilde ik alles even vergeten. Wie en wat hij was, wat hij gedaan had en hoe het er eigenlijk aan toe ging in de wereld. Ik draaide me om in zijn armen en keek hem aan, keek in zijn duistere ogen en sloeg mijn armen om hem heen, liet hem toe.
'Laat me je helpen', fluisterde hij terwijl hij een pluk haar uit mijn gezicht veegde, 'laat me je pijn wegnemen.' En hoewel Amelia's waarschuwing luid in mijn hoofd weergalmde, knikte ik toch.
Ik had zijn bloed weer gedronken, had toegegeven aan de verslaving die me eerder zo ziek had gemaakt. Ik vond het slecht van mezelf, slecht omdat ik blijkbaar zo weinig weerstand wist te bieden aan het verlangen. Maar ik had geen spijt van mijn acties, ik had het nodig gehad. Als ik nog langer die pijn had moeten verdragen, was ik gek geworden. 'Ik hoop dat het snel voorbij is en alles weer normaal wordt.'
Normaal...
Ik vroeg me af wat de betekenis van dat woord was geworden en of er ooit een tijd zou komen waarin ik dingen weer als normaal zou kunnen gaan beschouwen.