YAMALI RUH

'Acının Tohumları (FİNAL)

Evet, merhabalar! Öncelikle belirtmek istiyorum ki bu ilk kitabımızın finali. Çok heyecanlıyım ve fazla da uzatmak istemiyorum o yüzden sizi hemen bölümle baş başa bırakıyorum. Oy vermeyi ve bol bol yorum yapmayı unutmayın lütfen! İyi okumalar dilerim!

&

Bir kere acıya kucak açarsan bütün olur seninle. Bir parçan olur, sen olur ve hep olur, her daim. Vazgeçilemez olan elbet acıtır.

&

Acıyı sevmekle başladı benim hikayem.

Ya da daha doğru bir tabirle acıyı bana zorla sevdirdiklerinde başladı benim hikayem. Ben kabullendiğim gün büyüdüm, o günden sonra bir daha çocuk olamayacağımın bilincindeydim. Ama o küçük kız çocuğu aslında benden hiç gitmemiş. İçimde bir yerlerde kapana kısılmış, göğüs kafesim parmaklıkları yapılmış, kalbimin birer yansıması olmuş. Kitlemişim onu kalbimin en derinliklerine, ruhumun en sessiz ücralarına.

O küçük kız çocuğu beni korkutmuş, her anını yaşayan, her acıyı zerresine kadar tadan o küçük kız çocuğu... O yüzden kalbimin en derinliklerine tutsak etmişim onu. O geçmişe mahkumdu, geleceği olamayan, güzel duyguları iliklerine kadar tadamayan küçük kızdı.

O küçük kız tutsaklıktan kurtulduğunda, onu kabullendiğimde işte o zaman benim hikayem son bulacak. Kanımla yazılan her bir kelime, sayfalarında acının kol gezdiği, güzel duyguların anlatılmadığı hikayem son bulacak. Ve benim hikayem en başından yazılacak, benim hikayem işte o zaman şekillenecek. Kendi ellerimle yazacağım, her şeye en baştan başlayacağım.

Sil baştan başlamak kolay mıydı? Değildi.

Kendimi nasıl onaracaktım, ruhumu nasıl yamalayacaktım? Çok kanadım, o kadar kanadım ki zamanında iyileşemiyorum. O kadar canım yandı ki artık hissedemiyorum. O kadar ağladım ki artık bunu bile yapamıyorum. İçime ağlamaktan ne seller oldu içimde, ne fırtınalar koptu. Acıdım, kanadım, eksildim, kaybettim kendimi.

Yara acımadan kabuk bağlamazmış.

Bu zamana kadar çok acıdım, yaranın en büyüğü, en derini bendim.

Ve şimdi ise onun bir öpüşüyle yaralarım bir bir kabuk bağlıyordu. Ruhum yamalanıyordu, kalbim güzel duygularla tekrar hayata bağlanıyordu. Sanki elini bana uzatmış ve elimi sıkıca kavrayıp beni bu bitmek bilmez karanlığın içinden çekip almıştı. Belki de kendimi onda bulacaktım, belki de bende eksik olan tek şeydi.

O benim kalbimin yansımasıydı.

Zorluklar yaşanacak güzelliklerin habercisiymiş...

Zorluklardan yıldızlara.

Yıldızlarda mıyım şu an?

Neydi beni bu denli büyüleyen duygununun adı? Hislerimi koca bir kördüğüm yapan, kalbimin sesi olan, pusulama yön veren bu duygu da neyin nesiydi? Kalbimi canlandıran ılık ve bir o kadar da etkili bir histi.

Evet, bunun adı aşktı.

...