Yaralanmış, darbe almış ruhuma bir yarabandı yapıştırdım. Eskisi gibi olur sandım, sanki yaşananlar hiç yaşanmamış gibi olur, iyileşir sandım. Ama yanılmışım, ruhum eskisi gibi değilde de artık eksikmiş, yamalıymış. Ben artık bir yamalı ruhmuşum...
...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Lara
Ruhum çocukluk zamanlarımdaki gibi kabuğuna çekiliyordu. Gizleniyordu, varlığı silikleşiyordu. Hissedemiyordum, zamanla bir ölüden farksız oluyordum. O, yok oldukça ben sessizleşiyordum, cümlelerimi içime akıtıyordum. Fakat bir insan ne kadar sessizliğe gömülebilirdi ki? Belki bir gün, belki bir hafta, belki bir ay hatta belki bir yıl fakat sonsuza kadar asla.
Benimki fırtına öncesi sessizlikti.
Fırtınaları daha çok severdim, gök yarılır ve şimşekler çakardı ya işte o zaman dingin hissederdim kendimi. Anlardım, gökyüzü artık dayanamaz ve içindeki zehrini akıtırdı. Tutamazdı içinde taşardı artık. Gökyüzü de içimiz gibidir aslında.
Gök tekrardan yarılacaktı ve bu sefer fırtına ben olacaktım.
Sessizlik hiçbir zaman ebedi değildir.
Sükûta bürünürdün fakat bir gün sessizliğinden doğacağını bilerek...
Sessizlik, boyun eğmek değildir. Sustukça yara alırdın fakat bu cesaretin bir simgesidir. Yara alırsın, çok kanarsın, acırsın... Tek bir gözyaşı dökemezsen içinde kocaman bir okyanusa dönüşür. Hırçın dalgaları seni sürükler, seni daha da dibe çeker. Savruldukça kaybolursun.
Ben kayboluyorum, kaybediyorum kendimi.
İçime akıttığım gözyaşlarımda boğuluyorum.
Koşsam annemin kolları arasına girsem bir daha oradan çıkmasam, koşsam babamın dizlerine başımı koysam saçlarımı okşasa... Koşsam abimle çocuklar gibi eğlensem... Koşuyorum fakat gidecek bir ailem yok. Çünkü ben koştukça beni düşürdüler, üzerimden geçtiler, yollarımı yok ettiler. Kaldım bir karanlığın içerisinde, koştukça tökezledim, koştukça çarptım, koştukça biraz daha yok oldum aslında... İçimdeki o çocuk, kaldı o karanlığın içerisinde. Ben orada ondan vazgeçtim, o karanlığa mahkum ettim onu. Kalbimin en karanlık yerlerinde tutsağım yaptım. Kilitledim de kilitledim.
Ağlamak istiyordum, bir annem olsaydı keşke. Onun yanında ağlamaktan korkmasaydım keşke. Saçlarımı hep gizlemeseydim, tüm makasları bir kutu da saklamasaydım keşke. Benim canım yandığında o da hissetseydi keşke. Bunları yaşamama müsaade etmeseydi ben yarım kalmazdım. Çektiğim onca acı arasında bana bir kez sarılsa belki canım bu kadar yanmazdı. Hiç sevmedi beni, hiç kendi kızı olarak görmedi beni. O gözleri bana bir kere olsun sevgiyle bakmadı. Bana adımı bile koymayan bir kadından bahsediyordum. Benden yıllarımı çalan bir kadındı, hiç annem olmadı benim.
