Evet, herkese merhabalar! Yeni bölümle tekrardan sizlerleyim, umarım okurken keyif alabilirsiniz! Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın lütfen. İyi okumalar dilerim!
Küçük bir açıklama yapacağım. Bu zaman atlaması geçmiş bölümünün üzerine değil. En son bıraktığımız zamandan yani 49'dan sonraki zaman atlaması.
Aydilge - Sade Şarkı
&
Kendini bulmak istiyorsan önce kaybolman gerekir.
&
10 ay sonra, 31 aralık gecesi...
Kendimi kaybettiğim anda buldum benliğimi. Asıl kişiliğim, yepyeni bir hayata adım atabilmem için ortaya çıktı. Kaybolmaktan korkmamayı bu sayede öğrendim. O küçük kız kaybolmuş olabilir ama küllerinden bambaşka bir kadın doğdu, gerçek ben.
Yaşadığınız her şey size zor gelebilir, sizi tüketecek kadar yorabilir. İşte o anlarda kontrolcü yanınızı bir kenara bırakmanız gerekir. Siz kontrol etmeye çalıştıkça daha da dibe batacağınızı daima unutursunuz. Bir şeyi elinizde tutuyor olmanız, kontrolün sizde olması hiçbir şeyi düzeltmez. Aksine daha da zorlaştırır. Kendi omuzlarınıza yüklediğiniz ağır bir yüktür sadece. Sizi yoran da budur, hayatınızı müthiş derecede kontrol etmek istemeniz. Ya da birilerinin size müdahale etmesine izin verip hayatınızı onların eline bırakmanızdır. Rahat bir nefes alın, aklınızı boşaltın ve elinizdeki ipleri bırakın. O ipler sizin boynunuza bağlı görünmez iplerdir, kontrol etmeye çalıştıkça kendinize zarar verir ve yaşamınızı zorlaştırırsınız. Akışına bırakın, bunu deneyin.
Bir zamanlar geçirdiğim panik ataklarımın sebebi neydi sanıyorsunuz? Kontrol. Beni bitiren buydu, asla vazgeçemememdi. Hayatım hep birilerinin elindeyken bende kendime bunu yapmış ve görünmez iplerin boğazıma dolanmasına izin vermiştim. O gün abime karşı kontrollü olabilmek için kendimi sıkmıştım ve iplerimi çekiştirmiştim. Sert durmaya ve umursamaz olmaya çabalamıştım. Sonunda olan ise iplerin boğazıma sıkıca dolanması ve nefesimi kesmesiydi. Panik atak geçirirken ellerim direkt boğazıma giderdi, sanki biri nefesimi kesmeye çalışır gibi olurdu. İşte o biri bendim. O ipleri boğazıma dolayanda nefesimi kesen de bendim. O günden sonra atak geçirdiğimi hatırlamıyorum çünkü o gün kendimi kaybettiğim bir gündü. Kendimi bulmamın ilk adımıydı.
O iplerden, aşırı kontrolden, kafanızda kurduklarınızdan vazgeçmezseniz kalbinizdeki sıkıntı asla geçmeyecek. Kafanızda kurduklarınızdır sizi içten içe yiyip bitiren. Rahat bir nefes alın, akışına bırakın ve kendiniz olun. Kendi şekillendirdiğiniz değil de gerçek benliğinizin ortaya çıkmasına izin verin. Biz buyuz, kendimiziz.
Düşünceler kandan farksızdır. Tüm hücrelerinizde gezinen, acıdıkça ortaya çıkan, her daim olandır.
Elleri kanlıydı, istese de arınamazdı ama gözyaşları yanaklarını süslemiyordu. Belki de gözlerinden akacak bir damla yaş elindeki kanı küçük bir toz zerresi dahi olsa temizleyecekti, yok edecekti.
Ellerindeki kan, düşüncelerin. Gözyaşların akmadıkça içinde biriken bir kan gölü. Her damla gözyaşı düşüncelerinin akmasıdır. Kanayarak değil, ağlayarak. Kurtulman için kendini bırakman gerekir, kaybetmen gerekir, acıman gerekir... Kendini bulman için kaybolman gerekir.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
YAMALI RUH
Teen FictionYaralanmış, darbe almış ruhuma bir yarabandı yapıştırdım. Eskisi gibi olur sandım, sanki yaşananlar hiç yaşanmamış gibi olur, iyileşir sandım. Ama yanılmışım, ruhum eskisi gibi değilde de artık eksikmiş, yamalıymış. Ben artık bir yamalı ruhmuşum... ...
