YAMALI RUH

'Elzem

Evet, herkese merhabalar! Yeni bölümle tekrardan sizlerleyim, umarım okurken keyif alabilirsiniz! Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın lütfen. İyi okumalar dilerim!

&

Duygularını dizginleyemiyordu, her bir hücresi onunla dolup taşıyordu. Fakat şimdi o yokken yaşadığını hissedemiyordu, kokusunu içine çekebildiği tek bir nefese dahi muhtaçtı. Kalbinin en büyük elzemiydi.

&

Bir insanın artık bir parçanız olduğunu nasıl anlardınız? O olmadan yarımken beraberken tamamlandığınızı sonradan mı fark ederdiniz?

Bir kısım vardır, anı yaşarken varlığının ne kadar değerli olduğunu anlayamazlar. Kaybettikten sonra anlaşılır değeri, aranıza mesafeler girdiğinde anlaşılır senin için önemi... O zaman anlaşılır sevdiğinizin her bir zerresine aşık olduğunuz, o zaman fark edilir herkesten farklı olduğu...

Bir kısım daha vardır, değerinin hep farkındadır. Onun en büyük zaafı haline dönüşür. Varlığı, tüm hücrelerinde yer ederdi. Dokunmaya kıyamazdılar fakat bir yandan da ona dokunabilmek için yanıp tutuşurlardı. Her gece sadece onun için endişelenirlerdi, her gece onu kaybedeceğinden korkarlardı.

Gözleriniz onu bir ayrı görürdü, kalbiniz sadece onun için o kadar çok atar. Her an, her dakika, her saniye onu düşünürdünüz, aklınızdan hiç çıkmazdı. Göremediğiniz birkaç saatte bile öylesine özlerdiniz ki anlardınız o zaman vazgeçilmeziniz olduğunu.

Vazgeçilmez olan elbet acıtır, derdi Lara Lalin.

Fark ediyorlardı ki ikisi de hiç acımadığı kadar acıyordu. Canları yanıyordu fakat birbirlerinin eksikliğinden... Her an daha çok kanıyorlardı. Yaşadıklarını hissedemiyorlardı.

Hayatları altüst olmuştu ama bir kere sarılsalar geçerdi.

Hayatları altüst olmuştu ama bir kere göz göze gelseler geçerdi.

Hayatları altüst olmuştu ama bir kere kokularını içlerine çekseler geçerdi.

Hayatları altüst olmuştu ama bir kere sıcak dudaklarını hissetseler geçerdi.

Birbirlerinin vazgeçilmezleriydi ve kalplerinin en büyük elzemiydiler.

...

Siyah metal kapıya bakıyorlardı, ekip etrafında çember oluşturdu. Gerçekliğine inanmak güç istiyordu. Afalladılar, bu garip geldi fakat bu kapı umuda aralanan kapıydı. Umutlarıydı, Lara Lalin. Ekibin vazgeçilmezi, onları bir yapan, korkusuzluğun ve acının tanımıydı...

Ekip gibi hissetmiyorlardı çünkü o eksikti. Yarımdılar, eksiktiler... Sanırım çoktan bir ekip olmayı başarmışlar ve birbirlerini benimsemiştiler. Sanki kendilerini bir aile olarak nitelendiriyorlardı. Sanki bunun farkında değillerdi fakat çoktan olmuşlardı.

Kubat sessizliği bozmak istedi, ona hep ürpertici gelirdi ve asla sessizlikten hoşlanmazdı. Kendi kendine kaldığında konuştuğu çok olurdu. Aynaya bakarak konuştuğu da çok olurdu. Sanki bir başkasıyla konuşuyormuş gibi... Sessizlik onu ürpertir ve rahatsız hissettirirdi.