Evet, herkese merhabalar! Yeni bölümle tekrardan sizlerleyim, umarım okurken keyif alabilirsiniz! Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın lütfen. İyi okumalar dilerim!
Duman - Seni Kendime Sakladım
&
Aslında biz düşüncelerimizden ibaret değiliz sadece onların birer tanığıyız.
&
Lavin
Kötü günlerin mazide kalma zamanı gelmedi mi artık? Yoluma bakabilmem ve devam edebilmem için aklımı kurcalayan şeylerle yüzleşmem gerekiyor. İçinde biriktir biriktir neye yarar, nereye kadar? Etrafımdakileri üzmemek için kendimi üzdüğüm zamanlar canıma tak etmişti. Beni basit bir kadın olarak görenlerden nefret ediyordum, merhametimi kullanmalarını istemiyordum. İyi niyetim hep suistimal edildi, bu geçmişimden beri süregelen bir şeydi.
Hepimizin geçmişinde yaraları yok muydu zaten? Büyük ya da küçük, iz bırakan ya da kabuk bağlayan fark etmez. Acı acıdır, kıyaslanamaz. Yok sayılamaz ya da hor görülemez. Bunu saklamak zorunda değiliz, gözyaşlarımızı gizlemek zorunda değiliz. Acımızı yaşamadığımız için üzerinden zaman geçse bile canımızı yakmaya devam ediyordu. Hepsi yüzleşme korkusundandı. Oysaki acılarımıza göğüs germek yerine onlarla yüzleşsek böyle olmazdı. Her duygu bir parçamızdı, bazılarını yok sayarak hissetmemizi de engelleyemeyiz.
Bu yaşıma kadar yüzleşmekten hep korktum, acılarımla karşı karşıya gelmek beni hep korkuttu. Geçen gün, arkadaşlarımın Karam ile yüzleşmesini görmek bana cesaret vermişti. İçlerindeki zehri akıttıklarında nasıl da rahatladıklarına şahit oldum. Bende rahat bir nefes almak istiyordum, ciğerlerime batan dikenlerin canımı yakmasına daha fazla müsaade edemezdim. Yok saydığım her bir an geleceğimde yok sayılamayacak lekeler bırakmış, kendi içimde savaşlar vermeme neden olmuştu.
Şu anda acılarımla yüzleşmek için bir stüdyonun içerisindeydim. Bir televizyon stüdyosu. Güvenlikten geçmem zor olmamıştı, beni içeriye almalarına ikna etmem çok kısa bir zamanımı aldı. En son güvenliklerden birini tavladığımı hatırlıyordum sanırım Kubat olsa o adamı öldürürdü, verdiğim sahte numaramı da bilse delirirdi. Neyse ki hiçbirini öğrenmeyecekti. Güvenlik adamı da bir daha göreceğimden şüpheliydim zaten, burası büyükşehirdi.
Kişiye ait odaların önünden geçerken kapının üzerinde görmeyi beklediğim tek bir ad vardı. Leyla Lena. Annemle yüzleşmek için buraya gelmiştim, yıllarca her şeyi içimde tutamazdım. Bir gün bunun olacağını biliyordum. Bugün burada bir kanal için röportaj verecekti ve bunu öğrenmem de fazla zamanımı almamıştı. Ne istesem saniyesinde elde ederdim, istediğimi almadan durmazdım.
Kapısında korumaların dikildiği odayı gördüğümde onun odası olduğuna emindim. Korumaların yanına doğru adımlamaya devam ettim, önlerinde durduğumda kapıyla bedenlerini kapattıkları için arkalarında kalan adı okumam biraz zamanımı aldı. Yine de beklediğim kişiye aitti. Leyla Lena.
Korumalardan daha yapılı ve genç olan adam öne atıldı ve bedeniyle kapıyı biraz daha kapattı. "Buraya giremezsiniz, hanımefendi."
"İçeriye girmek istiyorum, Leyla Lena ile görüşmem gerekiyor. Sizde önümden çekilirseniz harika olur. Bu hanımefendiye yol açın ve biraz centilmen olun." dedim istekli ve normalden daha kibar çıkan sesimle.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
YAMALI RUH
أدب المراهقينYaralanmış, darbe almış ruhuma bir yarabandı yapıştırdım. Eskisi gibi olur sandım, sanki yaşananlar hiç yaşanmamış gibi olur, iyileşir sandım. Ama yanılmışım, ruhum eskisi gibi değilde de artık eksikmiş, yamalıymış. Ben artık bir yamalı ruhmuşum... ...
