Merhaba. Sizi bölümle baş başa bırakmadan önce söylemek istediğim birkaç şey var. Bu hikayeyi yazıp yazmamak konusunda ikilemde kalmıştım. Sonunda yazma isteğim ağır bastı.
Hande ve Zehra'yı çok seviyorum ve çok saygı duyuyorum. Uyumlu bir kimyaları, güzel bir enerjileri olduğunu düşünüyorum ve kendimce yakıştırıyorum açıkçası. Hayatları, cinsel yönelimleri, arkadaş ortamları, ilişkileri vs. tabii ki sadece o ikisini ilgilendirir. Bunun bir hikaye olduğunun farkındalığıyla okuyacağınıza şüphem yok. Ben de o şekilde yazacağım zaten. Adı üstünde kurgu-hikaye bu.
Hepinize keyifli okumalar dilerim. 🥰
Olur ya kalbinde yer bulur da
Yerleşirim yıllarca seversin sonunda
Olur ya evet dersin aşkıma
Şeytana uyarsın da olmaz mı olur ya...
Temmuz, 2020
(Yazardan)
Evden çıkmadan önce ayna karşısına geçti. Yeşil gözlerindeki uykulu bakışlar ortadan kaybolmak üzereydi. Tam anlamıyla hazır olduğunu düşünüyordu. Tatil ekibinden oluşan mesaj grubundan üst üste bildirimler geliyordu. Henüz hiçbir mesajı okumadı. Çantasını eline aldı. Odasından çıktı. Evde sadece annesi vardı. Mutfakta yemek hazırlayan annesinin arkasından gidip ona sıkıca sarıldı. Başını omzuna yasladı.
"Hazır mısın?" diye soran annesine güler yüzle karşılık verdi. Yanağından öptü.
"Hazırım bir tanem. Uçağı kaçırmayayım, bizim kızlar yola çıkmışlardır."
Annesi onunla birlikte kapıya kadar gitti. Kızının yanağından öptü.
"İyi tatiller kızım. Keyfini çıkar."
"Teşekkür ederim. Görüşürüz," diyerek bavulunu peşinden sürüklemeye başladı. Bir yandan da arkadaşlarının mesajlarını okuyordu. Siyah Mercedes görüş alanına girer girmez kilidi açtı ve bagaja yöneldi. Mesajları okumaya ara verdi. Bavulunu bagaja yerleştirdi. Arabaya bindikten sonra çantasını yan koltuğa koydu.
Mesajları okumaya devam ediyordu. Buket'in son yazdığı sitemkar mesaja epey güldü. Arabayı çalıştırıp direksiyonu çevirdi. Harekete geçmeden önce Ayça'yı aradı. Ayça iki çalıştan sonra telefonu açtı.
"Alo?"
"Nihayet cevap verdiniz hanımefendi. Eksik olmayın."
Kıkır kıkır güldü Zehra. "Kızım bir durun ya, hazırlanırken telefona bakmadım yoksa bayağı vaktim giderdi."
"Evden çıktın mı sen?"
"Evet, çıktım. Siz ne yaptınız?" diye sordu. Konuşmayı hoparlöre verdi ve telefonu kenara koydu.
"Havaalanına gidiyoruz. Beş dakikaya orada oluruz."
Gaza bastı Zehra. Gecikmek istemiyordu.
"Tamam. Diğerlerinden haber var mı? Öykü gruba bir şey yazmamış."
"Öykü hemen arkamızdan geliyor. Arabanın aynasından onu görebiliyorum."
Gözlerini yoldan ayırmıyordu Zehra. Arabayı oldukça dikkatli kullanıyordu.
"Hande?"
"Az önce aradık ama ulaşamadık."
Hemen en kötüsünü düşündü Zehra. Zaten bir şey olduğu zaman mutlaka en kötüsünü de düşünmekten kendini alamazdı. Bu huyunu en aza indirmeye çalışıyordu.
