Venüs Kızı

delirmiş

onun hayaliyle sevişmiştim. bana ne oluyordu böyle o bana ne yapıyordu içimde aşkın en büyüğüyle dolup taşarken o bana nefretle bakıyordu. ona ihanet ettiğimi düşünürken neden diye bile sormamışken ben onun anlaması için dua ederken o bana nefretle bakıyordu. ona ulaşmaya çalışırken o bana nefretle bakıyordu. her şeye ailem için katlandığımı duyduğunda yaşayacağı pişmanlık artık umurumda değildi kendimi kaybediyordum insanlıktan çıkışacak kadar onun esiri olmuştum. bana bakışında dünyanın ve evrenin gizemine ve aşkını gördüğüm adam artık bana nefretle bakıyordu buna dayanamazdım bu dayanacağımdan bile fazlaydı.

''uzak dur benden. uzak dur'' diye ondan kurtulmaya çalıştım ama mümkün değildi pranga gibi bileğimi sıkan adamdan kurtulmak ne mümkündü. aklımın delirdiğini hissedebiliyordum kendimi kaybetmek üzereydim. gülünç yıllarca içimde büyüttüğüm aşkı kaybetmiştim kendimi yada aklımı kaybetmek çokta umurumda olmamalıydı ki değildi de.

''ela sakin ol lütfen'' dediğinde kahkahayı bastım.

''lütfen mi sen ve bu kelime güney ve kuzey gibisiniz sen lütfen demezsin batı '' dedim kıkırtılarımın arsında. kayışım kopmuştu şuanda bana kızgınlıkla bakması bileğimi daha çok sıkması önceden korkuturdu beni ama hayır artık korkutamayacaktı beni.

''ne oldu anlat bana neden öyle bakıyorsun neden öyle gülüyorsun''

''sayenizde delirdim anladın mı delirdim uzak durun benden'' dedim ve kendimi dışarı attım ama bu kolay olmadı. güçlüydü onu kendimden uzaklaştırmak için bedenimde ki tüm enerjiyi harcamıştım. etrafımda ki dünya değişiyordu gözlerimde ki karartı bana faklı bir ortam hazırlıyordu.

''venüs'' diye bağıran adamın sesi ne yakın ne uzaktı ama kaçacak bu aptallığa bir son verecektim beni tüketiyordu. ona olan aşkım ailem hoca derken hastalarımdan bir farkım kalmamıştı zincirlik bir deli olmadan kendimi herşeyden kurtarmalıydım. bununda tek bir yolu vardı.

ölüm....