Mijn naam werd geroepen, ik draaide me om en keek naar de plaats waarvan het gekomen was. Er liep een meisje met open armen op me af, haar haar was zwart en zo kort dat het net onder haar jukbeenderen kwam, ze vloog me in de armen. "Ehm... ken ik u?" zei ik lichtelijk overompeld. Ze keek me aan, "Wat?! Herken je me dan niet meer Laurent?" vroeg ze met een overdreven frans accent, plaagerig kuste mijn nek. Ik herkende haar stem wel maar kon er nog steeds geen naam meer op plakken, weer keek ze me met haar grote grijze ogen aan.
"Milla?!" riep ik geschrokken, "w..wat doe jij nou hier?!" Ze glimlachte ondeugend, "Ik wou je gewoon zo graag zien mijn lieve Laurent..." ze liet me los en draaide een rondje, "Vind je de nieuwe mij niet veel mooier, liefje?" Ik bekeek haar van top tot teen, ze was inderdaad veranderd en nog geen beetje ook... ze had niet alleen haar uiterlijk veranderd, haar uitstraling was haast het omgekeerde geworden van haar vroegere.... "Wel eh... mja hoor, het is.. ehm..." Ze giegelde, man! Ze was echt verander, het leek alsof ze volledig opengebloeid was... en waarom deed ze zo vriendelijk? We waren niet eens vrienden geweest en met dat voorval... dit kon gewoon niet. "Je bent spraakeloos zo te zien" Zei ze met verlijdelijke ondertoon, haar hand ging over mijn borstkas... Ik schudde mijn hoofd en keek haar toen met serieus gezicht aan, "zech me gewoon wat je wilt Milla..." Haar gezicht werd vlak, ze sloot haar ogen en zuchtte...
"Goed... ik kom je eigenlijk om een gunst vragen..." Ik keek haar vragend aan. "Ken je None nog?" vroeg ze plots nerveus. Ja, haar nogal heel kwetsbaare tweelingszus was me niet bepaald onbekend, "Ehm... ja? Wat is er met haar?" vroeg ik met een wantrouwige ondertoon. "Wel... haar zwakte heeft reeds toegenomen.. en nou ja..." ze keek naar de grond. Ik hief een wenkbrouw op. "Well toen jij die keer in de klas... wel... het heeft me veranderd, jij hebt me veranderd..." Ze keek me met rode wangen aan... Ik fronste mijn wenkbrouwen, "en de gunst is?" vroeg ik ongeduldig. Ze zuchtte opnieuw, "Ik dacht gewoon, als je mij kon veranderen zou het bij haar ook kunnen lukken, het zou haar zwakheid kunnen veranderen..." Mijn ogen vernauwden zich toen haar woorden tot me doordrongen... Ik slaakte een kreet van afschuw, vroeg ze me dit nu echt? Wou ze dat ik het bloed van haar eigen zus dronk?! Ze knikte, alsof ze mijn gedachten kon horen en zei, "ik wil dat je haar bloed drikt!" Ik deinsde achteruit, mijn hoofd tolde, "Nee!" gilde ik, "Dat kan je me niet vragen, dat kun je me niet aandoen!" Ze keek me met geschrokken blik aan... na een tijdje veranderde die in een trieste. "Laurent... Doe het alstublieft, ik smeek je, ik geloof echt dat jij haar sterker kan maken, dat jij haar kan redden... astublieft!" Ze viel op haar knieen en had tranen in haar ogen. Ik werd verscheurd door het bijtende gevoel van schuld en medelijden, ik knielde voor haar neer en keek haar in de ogen... toen gaf ik het op. "Ik doe het voor je zus..." waren mijn woorden en stond op...
***
None lag op een bed, tientallen draadjes waren aan haar vastgemaakt, haar ademhaling was zwak en het machientje die haar hartslach weergaf gaf trage 'biep'jes. "Haar ziekte is onbekend... en ze vinden maar geen geschikte oplossing..." zei Milla stil maar keek me nog steeds smekend aan. Ik sloot m'n ogen en ademde in, ik had mijn vampierengebit al in en hoevde dus nog alleen maar te bijten... maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan, ik moest een manier vinden om op het juiste moment te kunnen stoppen... Ik moest mijn hoofd er bij zien te houden, dit moest snel gaan! Langzaam liep ik naar het bed, None lag te slapen en gaf af en toe eens een zwak kuchje. Ik keek wanhopig naar Milla en vroeg, "Is er echt geen andere manier?" Ze schudde van nee... Ik keek terug naar None en boog me voorover... Ik proevde het bloed dat zwak door haar aders werd gepompt, het smaakte heerlijk, dit meisje was niet ziek, ze was gewoon te zwak voor deze leefwereld... ik slikte. Weer dat dorstige gevoel... ik greep de andere kant van haar hals en zoog harder, de 'biep'jes op het machientje begonnen sneller na elkaar te klinken en None werd wakker... Ze scheeuwde, haar zwake handen brobeerde me weg te duwen maar ik was niet te stoppen, ik nam nog een slok. Er werd aan me getrokken maar ik liet niet los... even later voelde ik iets hards op mijn hoofd belanden... onmiddellijk liet ik los, ik viel op de grond en alles werd zwart...
