Hij liet me geschrokken los, ik vloekte binnensmonds, die verdomde wond was weer opengegaan en dat was heel vervelend. Snel verborg ik mijn arm achter mijn rug... Hij zette een stap achteruit en ik merkte dat hij zijn adem inhield. "Wat is er Laurent? Ben je bang?" zei ik spottend, "waar is de kleine baby bang voor?" ik stond versteld van mijn eigen coolness, als ik die altijd had.... Hij keek me vervloekend aan en zijn gezicht liep een beetje paars aan, hij kon zijn adem niet langer inhouden... voorzichtig nam hij een klein hapje lucht...
Zijn ogen gloeide rood en ze keken me hongerig aan, hij straalde dat soort kracht uit die je meteen kleiner deed voelen. Ik diensde bang achteruit maar hij was te snel. Hij greep wild naar mijn arm en zette gretig zijn tanden in mijn wonde... Pijn schoot door mijn lijf, was hij nu...? Mijn ogen gingen wagenwijd open staan toen de waarheid tot me doordrong, hij was het bloed uit mijn lijf aan het zuigen! Ik begon hysterisch te gillen waarop hij als antwoord grommend zijn hand op mijn mond legde... Voor de eerste keer wenste ik te leven in plaats van te sterven, ik wou in feite eigenlijk nog niet dood, het bloed was juist meer bewijs dat ik wilde leven! Plots viel het op hoe licht ik me voelde, hij had zich naar mijn nek verplaatst en likte gulzig aan de verse wond, zijn vingers klemden zich stevig om mijn lichaam, ze hielden me overeind... Ik voelde zijn warme, krachtige borst tegen mijn koud lijf, het voelde aangenaam. Ik wilde hem vastpakken, hem omhelzen, hem bedanken maar... mijn lichaam bleef bewegingsloos. Wit werd langzaamaan zwart en ik vond dat vreemd genoeg niet zo erg... Glimlachende liet ik me in de zee van duisternis vallen.
***
Ik opende mijn ogen... Waar was ik? Ik was alles vergeten, inclusief de persoon die ik was... Ik keek gebiologeerd naar mijn spiegelbeeld, alsof ik mezelf pas voor het eerste zag... Na een tijdje kwamen al mijn herrinneringen een voor een terug. Mijn gezicht verkramte... Wat een kutleven had ik! Niemand die naar je omkijkt, scheldnamen, slechte vrienden en... Laurent! Vreemd genoeg voelde ik geen haat toen ik me zijn gezicht weer voor de geest haalde, ik voelde iets heel anders... Ik voelde me niet goed, mijn maag lag overhoop en mijn hart bokte op hoger tempo.... Het meisje in de spiegel die mijn uiterlijk moest voorstellen had een ziekelijke blos op haar wangen. Laurents gezicht was op mijn netflies gebrand en flitsen van de vorige gebeurtenis vlogen door mijn hoofd... Ze gaven me een ongemakkelijk gevoel, maar ik wou niet stoppen ik wou juist meer. De manier waarop hij me vastgreep... hoe hij in mijn vel beet, mijn mond dicht smoorde... Ik voelde aan mijn keel, hij was droog... Wat was er toch met me? Was ik ziek? Met mijn hand op mijn keel liep ik naar de badkamer...
Buiten het verband rond mijn rechterarm en het zwarte lint rond mijn nek zag ik er zoals elke ochtend uit... Had hij dit gedaan? Ik verwijderde het lint en keek naar de wond... Mijn gezicht verkrampte weer, het zag er heel pijnelijk uit. Ik kleedde me uit en stappte in de douche. Het warme water ontspande mijn lichaam, het gaf me tijd om helder na te denken... Ik voelde me goed dus... was niet meer boos op Laurtent, sterker nog, ik was hem zelf dankbaar... Het was alsof hij mijn leven stop had gezet zodat ik een ander parralel leven kon leiden, een frisse start. Ik was niet meer mijn oude zelf, ik was verbeterd, voelde me sterker op mijn benen staan. Er schoot een pijscheut langs mijn ruggegraad... en nog een, en nog een... Op mijn tanden bijtend klamte ik me aan de muur vast, wat was dit?! Nog een pijnscheut... Ik gilde het uit.
Ik lag op de drond... Mijn lichaam schokte bij elke pijn. Mijn kreten waren niet veel meer dan zuchten, ik was al half vlouwgevallen. Deze transformatie, deed me denken aan een verhaaltje die mijn oudere zus me altijd vertelde... Het heette De schaduw van de dood, Ik weet dat dat niet echt klinkt als een normaal kindersprookje maar ik hield van het verhaal... Het meisje dat de dood vroeg om haar bij haar dode zus te laten zijn en zich daarna in gevaar bracht te sterven... Ze werd gered door een ekster die haar een ketting gaf, die haar onsterfelijk maakte. Al haar stervelijkheid werd in het witte steentje opgenomen en vevangen door duisternis... het duurde niet lang voor haar menselijkheid helemaal verdwenen was, er was niks meer dan een schaduw van haar over... Mense noemen haar de godin van de nacht. De woorden van het verhaal suisden in mijn hoofd, mijn lichaam schokte verder...
Toen het eindelijk over was herkende ik mezelf niet meer, mijn haar was wit, alsof ik het in een bad javelwater had gestoken... en mijn huid was nog nooit zo donker geweest... "Hoe...?" fluisterde ik ongelovig, "... Waarom?" ik keek naar het witte steentje rond mijn plos, hij had hem onder mijn verband verstopt, Ik fronste diep... Laurent.
-----------------Meno/Shadow---------------
Meno is een oud caracter, (Hoewel ze in feite maar 15 jaar is) ze bestaat al van uit mijn lagere school. Het duistere mijsje Shadow was toen haar eerste titel... Infeite is ze altijd al Shadow geweest maar weet ze dat nog niet van haarzelf. De geest van de nacht schuild al eeuwig in haar bloedlijn. Mysterisch niet? Ik hoop dat jullie er van genoten hebben, dit was nogal kort maar ik beloof je dat dat niet altijd het geval zal zijn ;)
XXX Witequeen <3
